در روزهایی که یکی از داغ‌ترین اخبار فوتبال ایران درمورد جدایی سرمربی فعلی فوتبال ایران دراگان اسکوچیچ و انتخاب سرمربی جدید برای تیم رتبه بیست‌وسوم رنکینگ فیفا است؛ طبق شواهد و قرائن افراد تصمیم‌گیر فوتبال راه‌حل مشکلات فعلی تیم ملی و زمینه‌ساز حضور شایسته در بیست‌ودومین دوره جام‌جهانی را در انتخاب سرمربی ایرانی می‌بینند که طبق شنیده‌ها افرادی مثل علی دایی، امیر قلعه‌نویی و جواد نکونام گزینه‌های مدنظر و مطلوب افراد حاضر در فدراسیون نابسامان فوتبال ایران هستند؛ افرادی که حضور آنها روی نیمکت تیم ملی به احتمال خیلی زیاد باعث رقم‌خوردن اتفاقات تلخ برای نماینده فوتبال آسیا در جام‌جهانی و سرمربی آن تیم خواهد شد.
مربیانی که مطلوب وضعیت امروز فوتبال نیستند
بدون هیچ تردیدی اگر مربی شایسته ایرانی با پیمودن سلسله‌مراتب و فراهم بودن فضایی چندساله سکاندار تیم ملی شود قطعا منجر به اتفاقات خوب برای فوتبال ایران خواهد شد اما در وضعیت کنونی که منجر به قرار‌گرفتن تیم ملی در یک بزنگاه مهم تاریخی شده است شرایط اجازه آزمون و خطا و بهره‌جستن از مربیانی که در لیگ فوتبال ایران شاغل بودند اما در سال‌های اخیر با فضای تیم ملی بیگانه بودند را نمی‌دهد؛ قطعا هیچ فوتبال‌دوست منصفی نمی‌تواند منکر افتخارات کم‌تکرار امیر قلعه‌نویی در دوران مربیگری‌اش شود اما این مربی پرافتخار در سال‌های اخیر به‌دلیل به‌روز نشدن افکار و استراتژی‌هایش با وجود هدایت تیم‌های متمول و پرستاره در کسب جام ناکام بوده است و حتی هواداران باشگاه استقلال به‌دلیل مسائل فنی و غیرفنی حضور او روی نیمکت آبی‌پوشان را برنمی‌تابند.
همچنین علی دایی که در کارنامه مربیگری‌اش یک قهرمانی لیگ برتر و ۳ قهرمانی جام‌حذفی می‌بیند در طول مدت مربیگری‌اش بارها اثبات کرده افکار مدنظرش با توقعات تیم‌های بزرگ همخوانی ندارد و حضور دایی روی نیمکت تیم‌هایی باعث پیشرفت می‌شود که محور برنامه‌هایشان روی جوان‌گرایی و کسب سهمیه پی‌ریزی شده است که همین موضوع باعث خط‌خوردن شهریار فوتبال ایران از گزینه‌های مدیران و هواداران پرسپولیس در سال‌های اخیر شده است.
جواد نکونام هم که در سال‌های اخیر با کسب یک قهرمانی جام حذفی و سوپرجام در زمره مربیان موفق ایرانی قرار می‌گیرد، استراتژی‌ها و افکار دفاعی‌اش تنها در لیگ برتر ایران مورد سنجش قرار گرفته و در لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۲۱ مقابل تیم‌های نامداری مثل السد قطر و النصر عربستان نتیجه مطلوبی به همراه نداشته است و درصورت موفقیت فولاد تحت‌هدایت جواد نکونام مقابل الفیصلی عربستان با صعود نماینده فوتبال ایران به مرحله یک‌چهارم لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۲۲ ارزش‌های دفاعی این مربی مورد آزمون و خطا قرار می‌گیرد؛ همچنین کاپیتان اسبق تیم ملی با عدم‌قبول هدایت استقلال تهران پیش از حضور ریکاردو ساپینتو اثبات کرد از منظر خودش هنوز برای حضور روی نیمکت تیمی بزرگ آمادگی لازم را ندارد و ترجیح می‌دهد با حضور روی نیمکت تیم فولاد به تجارب خود اضافه کند.
گزینه‌های فریب‌خورده
قطعا در فوتبال ایران امیر قلعه‌نویی و علی دایی بهترین نمونه‌هایی هستند که مضرات قبول هدایت تیم ملی در زمان نامناسب را تجربه کرده‌اند و به نظر می‌رسد درصورت حضور یکی از مربیان روی نیمکت تیم ملی ایران در جام‌جهانی ۲۰۲۲ این اتفاق حاصل خوشایندی برای آنها نداشته باشد و باعث نزدیک شدن این افراد به روزهای پایان مربیگری‌شان شود. البته طبق ظواهر ماجرا، پیشنهاد حضور روی نیمکت تیم ملی چندان مورد استقبال علی دایی قرار نگرفته است اما طبق نشانه‌ها امیر قلعه‌نویی و جواد نکونام بابت تقابل روبه‌روی انگلیس، ولز و آمریکا مشتاق هستند که این موضوع روحیه بیش‌ازحد ریسک‌پذیر این افراد را نمایان می‌کند که طبق شناخت از ظرفیت‌های فوتبال ایران با خواسته‌های فعلی هواداران و مدیران تیم ملی تطابق ندارد و درصورت ناکامی این مربیان اتفاقاتی مثل بازه زمانی سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ پیش خواهد آمد که تلاش‌های تیم ملی ایران برای حضور در جام‌جهانی ۲۰۱۰ و عبور از مرحله یک‌چهارم نهایی جام ملت‌های آسیا ۲۰۰۷ و ۲۰۱۱ حاصلی جز ناکامی نداشت. تیم ملی ایران درحال حاضر نیاز به حضور فردی دارد که توانایی کسب موفقیت در جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ را نیز داشته باشد که با بررسی افتخارات و توانایی ۳ گزینه مطرح‌شده به نظر می‌رسد هیچ‌کدام از این افراد آن را در سطح باشگاهی تجربه نکرده‌اند تا با مرور آموخته‌های قبلی روزهای خوشی را برای فوتبال پدید آورند.
جام‌جهانی نه لیگ قهرمانان!
شاید برگزاری مسابقه در یک کشور آسیایی یعنی قطر که در سال‌های اخیر بارها میزبان مسابقات لیگ قهرمانان آسیا بوده مسئولان را به این اشتباه انداخته که قرار است تیم ملی هم در مسابقاتی در همین سطح لیگ قهرمانان آسیا شرکت کند! عجیب است که تصمیم‌گیران نمی‌دانند که جام جهانی چه سطحی دارد و چه تیم‌هایی با چه مربیانی در آن شرکت می‌کنند. صدالبته که منکر توانایی‌های مربیان داخلی نیستیم اما آیا واقعا گزینه‌های داخلی مطرح‌شده در این فاصله کم تا جام‌جهانی می‌توانند کاری از پیش ببرند؟
