نقاشی‌های احمدرضا احمدی برای فرار از افسردگی

همچنین فرزند او در خبر برگزاری این نمایشگاه که در صفحۀ شخصی این شاعر اعلام شده، آورده است: احمدرضا احمدی در پی یک افسردگی چندماهه برای فرار از آن نقاشی را آغاز کرد. نقاشی‌های او آبرنگ بود و شبیه به شعرهایش: محو و بارانی. نمایش اول بازتاب خوبی داشت. مخاطبانش احمدرضای شاعر را در نقاشی‌هایش می‌دیدند. نقاشی‌هایی که تصویری از روحش بود. شعرهایش نقاشی شده بود.

پس از نمایش اول، کشیدن نقاشی دغدغۀ  هرروزه‌اش شد. از کاغذ به مقوا، از مقوا به بوم، از آبرنگ به اکرلیک و از ابعاد کوچک به ابعاد بزرگ. ابزارش محدود به قلم‌مو و کاردک نیست. او از هر وسیله‌ای که بتواند احساسش را بر بوم منتقل کند استفاده می‌کند.در ذهنش به اثری که قرار است خلق شود فکر نمی‌کند و تصمیم قبلی نمی‌گیرد: همچون شعرش که بی هیچ قرار قبلی بر کاغذ جاری می‌شود. آن‌چه جالب است شکل گرفتن مجموعه‌هایی‌ست که برای خلق‌شان تصمیمی از پیش نداشته. اما وقتی چند کار که معمولاً در یک دوره کار او دربارۀ  نقاشی‌هایش تنها یک جمله می‌گوید:بی‌خبر از نتیجه…»

احمدرضا احمدی، شاعر و نویسنده متولد ۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان است. از آثار او در حوزه شعر می‌توان به «دفترهای واپسین»، «دفترهای سالخوردگی»، «هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود» و «روزی برای تو خواهم گفت» و از آثار او در حوزه کودک و نوجوان می‌توان به «دیگر در خانه پسرک هفت صندلی بود»، «دخترک ماهی تنهایی» و «مزرعه گل‌های آفتابگردان» اشاره کرد.