دانشمندان در مطالعه جدیدی متوجه شدند که اکسی‌توسین یا هورمون عشق تاثیر بالقوه‌ای در ترمیم قلب های آسیب دیده دارد.
اکسی‌توسین که گاهی اوقات «هورمون عشق» نامیده می‌شود، ممکن است به درمان قلب‌های آسیب دیده کمک کند. در واقع محققان در مطالعه جدیدی که روی گورخرماهی و با استفاده از سلول‌های انسانی انجام شده، متوجه شدند که این هورمون ساخته شده از مغز، می‌تواند به بازسازی بافت قلب پس از آسیب کمک کند و از نظر تئوری، روزی می‌تواند در درمان حملات قلبی مورد استفاده قرار گیرد.
اکسی‌توسین به دلیل نقش شناخته‌شده‌ای که در ایجاد پیوندهای اجتماعی و اعتماد بین افراد دارد، به هورمون «عشق» یا «نوازش کردن» لقب داده شده است. با این حال، هورمون عشق همچنین بسیاری از عملکردهای دیگر مانند تحریک انقباضات در هنگام زایمان و افزایش شیردهی پس از آن را نیز انجام می‌دهد. علاوه بر این، با کاهش فشار خون، کاهش التهاب و انتشار رادیکال‌های آزاد، به محافظت از سیستم قلبی عروقی در برابر آسیب کمک می‌کند.
کمک هورمون عشق به ترمیم قلب
حالا دانشمندان، در مطالعه جدیدی، یکی دیگر از مزایای بالقوه اکسی‌توسین را مشخص کرده‌اند. حداقل در گورخرماهی، این هورمون به قلب کمک می‌کند تا سلول‌های ماهیچه‌ای مرده و آسیب دیده‌ای با نام «کاردیومیوسیت» (cardiomyocytes) را بازیابی کند که انقباضات قلب را تقویت می‌کنند. نتایج اولیه در سلول‌های انسانی نشان می‌دهد که اکسی‌توسین اگر با زمان و دوز مناسبی ارائه شود، می‌تواند تاثیرات مشابهی برای انسان‌ها داشته باشد.
نویسندگان مطالعه در گزارش خود خاطرنشان کردند که قلب توانایی بسیار محدودی در ترمیم یا جایگزینی بافت آسیب دیده یا مرده دارد. اما چندین مطالعه نشان می‌دهند که پس از یک آسیب مانند حمله قلبی، زیرمجموعه‌ای از سلول‌ها در بیرونی‌ترین غشای قلب به نام اپی‌کاردیوم هویت جدیدی پیدا می‌کنند.
این سلول‌ها به لایه‌ای از بافت قلب که ماهیچه‌ها در آن قرار دارند، مهاجرت کرده و به سلول‌های بنیادی تبدیل می‌شوند که سپس می‌توانند به چندین نوع سلول قلبی از جمله کاردیومیوسیت تبدیل شوند.
محققان توضیح می‌دهند که با تشویق بیشتر سلول‌های اپی‌کاردیوم به تبدیل شدن به کاردیومیوسیت‌ها، می‌توان به بازسازی قلب پس از آسیب کمک کرد.
البته با توجه به اینکه مطالعه جدید دانشمندان در مخازن ماهی و ظروف آزمایشگاهی انجام شده است، هنوز فاصله زیادی با استفاده نظری از این رویکرد برای انسان‌ها داریم. «آیتور آگویر»، نویسنده ارشد این پژوهش از دانشگاه ایالتی میشیگان می‌گوید: «در آینده، باید اکسی‌توسین را در انسان و پس از آسیب قلبی بررسی کنیم. به‌طور کلی آزمایش‌های پیش بالینی روی حیوانات و آزمایش‌های بالینی روی انسان برای حرکت رو به جلو یک امر ضروری است.»
