مسعود کرامتی که کارنامه بلندبالایی در بخش‌های مختلف دنیای هنر از بازیگری گرفته تا کارگردانی، تهیه‌کنندگی و… دارد از ۲۰سالگی تاکنون حدود ۳۶سال است که هنرمندانه نقش‌آفرینی می‌کند. «دزد عروسک‌ها»، «گنجشک اشی‌مشی» «گذر موقت»، «سفربه کندلوس»،«رو به آسمان»، «مهمان ناخوانده» و …بخشی از آثار ماندگار او هستند. دریافت نشان پروانه زرین بهترین کارگردان، نشان زرین بهترین فیلمنامه در جشنواره رشد و جایزه ویژه منتقدان جشنواره کودک ازجمله بعضی افتخارات این هنرمند است. او با آن‌که در سوگ از دست دادن باجناقش، امین تارخ، بازیگر سرشناس تلویزیون و سینماست اما با گشاده‌رویی به سوالات ما جواب داد و گفت‌‍وگویی شکل گرفت که در ادامه آن را می‌خوانید.
مدتی است که در تلویزیون کمتر حضور دارید، این روزها بیشتر مشغول چه فضایی هستید؟
خیلی کم‌کار نشدم، سالی یکی‌دو کار دارم. بازی جدیدم در فیلم «شب طلایی» ساخته یوسف حاتمی‌کیاست که برای اولین بار در چهلمین جشنواره فیلم فجر اکران شد و از شهریور۱۴۰۱ هم روی پرده سینما به نمایش درآمده است و کاری جدیدی هم در سینما در دست دارم که نقش کوتاهی را در آن بازی کردم. همچنین تئاتری با نام «خوشدلان» را هم قرار بود هفتم مهرماه اجرا کنیم که فعلا به خاطر این اوضاع و احوال اجرای آن مشخص نیست.
شما با آن‌که پایبند به اصولی برای انتخاب نقش‌های‌تان هستید تا‌به‌حال شده نقشی را دوست داشته باشید بازی کنید اما هنوز پیش نیامده باشد و همچنان حسرت آن را بخورید؟
طبیعی است که آدمی‌در زندگی خود حسرت خیلی از چیزها را دارد. این هم جزو آنهاست ولی نقش خاصی که بگویم، نه. من دلم می‌خواست کارهای زیادی داشته باشم که به دلیل نبود موقعیت و شرایط نشده است. اگر نقشی هم رد کرده باشم، هیچ‌وقت حسرت رد کردن آن را نخوردم و گاهی هم حسرت خوردم که چرا بعضی از نقش‌ها را بازی کردم (با خنده).
با تجربیاتی که در این چند سال داشتید، فکر می‌کنید نگاه مردم نسبت به بازی شما و خودتان چگونه است؟
بعضی از مردم احساس لطف داشتند و بعضی از مردم هم اصلا من را نمی‌شناسند. اتفاقی که البته خیلی تفاوتی برایم ندارد، چراکه نیت من خدمت بوده و آن را برای جامعه و کشورم انجام داده‌ام.
آیا تا‌به‌حال کارهای خود را هم نقد کرده یا به چالش کشیده‌اید؟
عادت ندارم بگویم نقشی که بازی کردم، چنین و چنان بوده است. مردم از بعضی کارهایم راضی بودند، بعضی هم رضایت نداشتند ولی بیشتر آن چیزی که درمورد بازیگری برای خودم مدنظر بوده باشد، محتویات اثر بوده، حال چه در تئاتر یا سینما اما باید بگویم قضاوت بازی و نقشم با دیگران است. دیگرانی که می‌ببینند باید نظر دهند و متاسفانه چیزی هم که باب شده، همه شروع می‌کنند به تعریف کردن از خودشان با شکلی عجیب و غریب، انگار تافته جدابافته هستند اما من از این اخلاق‌ها ندارم و دوست ندارم در این وادی‌ها وارد شوم. تعدادی فیلم و سریال ساخته‌ام و در تعدای فیلم و سریال هم بازی کرده‌ام، باید دیگران در مورد بازی کردن من نظر بدهند.
اگر به شما پیشنهاد ساخت یک مجموعه را بدهند، دوست دارید در مورد چه موضوعاتی بیشتر کار کنید؟
دوست دارم بیشتر در مورد مسائل اجتماعی باشد و یک بخش آن هم قطعا مشکلات مردم باشد. من طرفدار آن نوع تئاتر، سینما و سریال هستم که حرفی برای گفتن داشته باشد، چیزی را مطرح کند و اگر حرف بزرگی نزند، شاید بتواند تاثیر فرهنگی روی تماشاچی بگذارد. دلم می‌خواهد این اتفاق در موضوعات تئاتر، سینما یا سریال بیفتد.
حال رادیو و تلویزیون را امروز چطور می‌بینید؟
عموما تلویزیون زیاد نمی‌ببینم، بیشتر رادیو گوش می‌کنم و آن هم چون رانندگی می‌کنم، ترجیح می‌دهم بیشتر رادیو را در ماشین خود گوش دهم. گاهی رادیو فرهنگ و گاهی هم رادیو ورزش استفاده می‌کنم و موجی هم هست موسیقی پخش می‌کند که گوش می‌کنم.
آیا برای شما این نگرانی پیش آمده که از خودتان سؤال کنید با ورود افراد جدید به این حرفه شاید در ساخت فیلم و سریال دیگر سراغ شما نیایند؟
برای من این چیزها مطرح نیست، زندگی همین است، انسان زمانی به دنیا می‌آید و بزرگ می‌شود. می‌بینی نوجوانی را از دست دادی، جوان هستی می‌ببینی که دوران جوانی‌ات هم طی شد و به سن پیری رسیدی، آخر سرهم سن مرگ فرامی‌رسد، این طبیعت زندگی است. خب وقتی افراد جدید به دنیا می‌آیند، نمی‌توانم بگویم با دنیا آمدن آنها حق من خورده شده است. در شغل بازیگری، نمی‌توانم بگویم با ورود افراد جدید حق من ضایع شده است، هر کس روزی خودش را دارد و از آن ارتزاق می‌کند. حرفه من بازیگری است، خب امکان دارد مورد انتخاب یک عده قرار بگیرم یا نگیرم. نمی‌توانم طلبکار باشم که چرا مورد انتخاب فلان کارگردان قرار نگرفتم. ویژگی این شغل همین است، زمان و مکان مشخص ندارد و برای همیشه نیست. اگر می‌خواستید همیشه سرکار باشید و زندگی روتین داشته باشید، باید می‌رفتید جایی استخدام یا کارمند می‌شدید.
پایبند به شغل بازیگری
حرفه بازیگری را خیلی دوست دارم و اگر یک‌بار دیگر به دنیا بیایم، قطعا دنبال همین کار می‌روم. ولی اگر همین تجربیات امروزی را داشتم، شاید مسیر دیگری را دنبال می‌کردم. فقط رضایت داشتن در شغل بازیگری مطرح نیست، شما اگر در همه حرفه‌ها نگاه کنید و حضور داشته باشید، ممکن است بالا و پایین داشته باشد. من نمی‌توانم خرده بگیرم، چرا فلان بازیگر دستمزدش بالاست ولی برای دیگران این‌طور اجرا نمی‌شود. ممکن است این نقش دستمزدش همین باشد. به طرف جایزه نمی‌دهند، می‌رود غر می‌زند چهار نفر داور بودند، آنان ترجیح دادند این‌طور باشد یا اگر کارگردان به شما نقش نمی‌دهد، این‌طور صلاح دیده است. ما نمی‌توانیم دائم در هر کاری از دیگران شاکی باشیم.
