او درباره این نمایش و چگونگی اجرای آن به جام‌جم گفت: این نمایش همان‌طور که می‌دانید پیش از کرونا روی صحنه آمد و در سالن عباس جوانمرد خانه تئاتر اجرا شد. سالن خانه تئاتر سالن محدودتری بود اما سالن تماشاخانه ایرانشهر یک سالن بازتر و برخوردار از فضای بیشتر و بزرگ‌تر است. آن اجرای سه سال پیش اجرای اول‌مان بود و همیشه برای اجراهای دوم، سوم و… وقتی مدتی از یک اجرا می‌گذرد باید سعی شود از این اجرا پرهیز شود یعنی بازیگر می‌خواهد همان نقشی را که بازی کرده، بازی کند. این اشتباه است، یعنی الگوبرداری از اجرای اول کار غلطی است و این تاثیر بدی می‌گذارد.
وی با بیان این‌که بازی وی و بازیگران در این نمایش، تغییراتی نسبت به اجرای اول داشته است، گفت: چون قبلا اجرا شده بود و تسلط به برخی چیزها و دیالوگها و بعضی حرکات پیش‌بینی شده بود، دیگر نیازی به دوباره کار کردن‌شان و کار دور میز نبود و طبیعتا فرصت این کار هم نبود ولی بچه‌ها سعی کردند خودشان را برسانند. همچنین با امکانات تمرینی در اجرای قبلی حداقل چیزی حدود هفت هشت روز فرصت این را داشتیم که با آن امکانات و فضای صحنه و در نور تمرین کرده باشیم. ما اولین شب اجرای‌مان، اولین شبی بود که اجرای‌مان را از اول تا آخر گرفتیم و اصلا تمرین با نور نداشتیم.
ایرج راد ادامه داد: اجرای شب اول بعد از اجرای بازبینی شورای نظارت اتفاق افتاد. اولین شب اجرای‌مان زمانی بود که ما نمایشنامه را از اول تا آخر اجرا کردیم و این به کار لطمه می‌زند و این مسأله در تمام سالن‌ها در سال‌های اخیر اتفاق می‌افتد. ما حتی پنج دقیقه فرصت این را نداشتیم که ابزار و وسایل صحنه را عوض کنیم تا این‌که گروه بعدی بیاید. وقتی هفت اجرا در یک سالن در یک روز انجام می‌شود، بالاخره این مشکلات به‌وجود می‌آید. ما باید حداقل دو سه روز سالن را برای تمرین با نور، دکور و انجام تمرین نهایی در اختیار داشته باشیم که بتوانیم کارمان را پخته و درست انجام دهیم. تقریبا این شرایط شبیه شرایط جشنواره‌ها شده که در جشنواره، همان شب اجرا فرصت هست که نور را ببندند و گروه بدون تمرین با نور و دکور جلوی تماشاگر اجرا کند و بعد این کار، جمع شود و گروه بعدی بیاید کارش را شروع کند. با سرهم بندی که نمی‌شود تئاتر کار کرد.
وی درباره تغییراتی که در نمایش در اجرای جدید ایجاد شده از‌جمله تغییر بازیگر نقش کارل، گفت: چون این نقش کوتاه است چندان تاثیری در روال بازی‌ها نداشته است اما باز هم این بازیگر چون تازه‌وارد بود در کل تغییراتی هم خواه‌ناخواه بنابر همین دگرگونی صورت گرفت و این هم طبیعی است اما یک‌سری تغییرات هم از طرف آقای سلیمی مد‌نظر بود که انجام شده است.
آقای سلیمی خیلی دوست داشت از آینه‌هایی استفاده شود که درون این آینه‌ها تصویر تماشاگر بیفتد یا تماشاگر بتواند خودش را درون آنها ببیند که البته نشد. یا دوست داشت در این میزی که داریم، زمان باز شدن کشوها نوری متصاعد شود که خود این نور صورت بازیگر را به‌صورت کلوزآپ نشان دهد یعنی مشخص‌تر بکند یا بازیگر بتواند در همین آینه‌ها تصویر خودش را ببیند. این امکان بنابر شرایطی که وجود داشت و با امکانات محدودی که وجود داشت اینها طبیعتا در‌نیامد. ولی باز یک چیزهای دیگر تغییر کرد مثل ورود و خروج‌ها، ما در اجرای اول، ورود و خروج‌مان فقط از یک مکان که همان در اصلی بود، شکل می‌گرفت.
الان اینها می‌توانند از هر‌جایی بیایند و بروند و آن در بسته است تا آن آخرین لحظه‌ای که خواسته می‌شود این در باز شود و اینها از هر جایی سر درمی‌آورند. حالا این‌که اینها چقدر بر تماشاگر تاثیرگذار بوده ما هنوز نظری را جویا نشده‌ایم ضمن این‌که امکانات تبلیغاتی الان عجیب و غریب است. قبلا با زدن یک‌سری پوستر و پخش تراکت و بروشور دیگر تبلیغات تمام می‌شد. من یادم نمی‌آید که سالن با همین محدوده تبلیغات پر نشود اما الان تبلیغات متفاوت شده است.
