وضعیت مشابه آدم‌های «بی‌گناه» با هم‌گناهان

رخ دادن یک اتفاق و سفر ناگهانی یکی از شخصیت‌های اصلی قصه به خارج از ایران، موضوع مشترک هر دو سریال است. در مجموعه «هم‌گناه»، تصادف «فرهاد» (مهدی پاکدل) با یک مرد و کشته شدن او باعث شد به اجبار ایران را ترک کند. در سریال «بی‌گناه» نیز دیدیم که «رشید» و «ابریشم» به دلیل مخالفت با ازدواج «بهمن» (محسن کیایی)، او را از عواقب فعالیت‌های سیاسی‌اش می‌ترسانند و به خارج از ایران می‌فرستند. هر دو شخصیت در تصمیمی مشابه به صورت پنهانی و بدون اطلاع خانواده، پس از سال‌ها به ایران بازمی‌گردند و این بازگشت، سرآغاز زنده شدن گذشته‌هاست. سفر «فرهاد» به ایران باعث شد او به ناچار و برای حمایت از «هدیه» دختر مردی که باعث مرگ او شده بود، با این دختر ازدواج کند و بازگشت «بهمن» نیز فعلا ماجرای عشق قدیمی میان او و «فروغ» را سر زبان‌ها انداخته و آشوبی به پا کرده است.

گذشته شخصیت «رشید فرشباف» (مسعود رایگان) به عنوان بزرگ خانواده، بی‌شباهت به سرگذشت «فریبرز» (پرویز پرستویی) در «هم‌گناه» نیست. همان طور که «فریبرز» از همسر و فرزندان خود دور مانده بود، «رشید» نیز همسرش «ناهید» را که به صورت موقت با او ازدواج کرده بود، ترک می‌کند و هرگز دخترش را که بعدا به دنیا آمده ندیده است، منتها همسر و فرزندان «فریبرز» به دلیل تهدیدهای خانواده او ناچار به ترک این شخصیت می‌شوند اما «رشید» خودخواسته، به دلیل مرگ دوستش و برای ازدواج با همسر او، «ناهید» را رها می‌کند.

در قصه هر دو سریال، کسی از هویت واقعی نوه‌های خانواده خبر ندارد. در سریال «هم‌گناه»، «نیکی» (روشنک گرامی) و «پیمان» (پدرام شریفی) فرزندان «فریبرز» بودند و در اواخر قصه خانواده «صبوری» متوجه این موضوع می‌شوند. در سریال «بی‌گناه» نیز «مهتاب» (ویشکا آسایش) دختر «رشید» و «ناهید» است اما جز والدینش، بقیه اعضای خانواده، او را نمی‌شناسند. این مسئله نیز بخشی از سناریوی «هم‌گناه» را برای مخاطب یادآوری می‌کند. گذشته از شباهت‌های قصه «هم‌گناه» و «بی‌گناه»، این دو مجموعه عوامل مشترکی نیز دارند. مصطفی کیایی کارگردان «هم‌گناه»، تهیه‌کنندگی «بی‌گناه» را برعهده داشته و محسن کیایی که در مقام بازیگر و یکی از نویسندگان در آن مجموعه حضور داشت، به عنوان بازیگر و سرپرست نویسندگان با پروژه «بی‌گناه» همکاری کرده است. علاوه بر کیایی، مسعود رایگان و رویا تیموریان نیز جزو بازیگران مشترک هر دو مجموعه هستند.به نظر می رسد تکرار ساخت چنین مجموعه هایی که عملا دستاورد جدیدی برای بیننده  نخواهند داشت، در حال تبدیل به یک رویه و اپیدمی است و بازهم نشانه ای در تایید ضعف جدی صنعت فیلم و سریال داخلی در حوزه فیلم نامه است.