ناصری:بازی در موقعیت کمدی با چهره‌ کاملا جدی!

من در «نقطه سر خط» هم نقش رئال خودم را بازی می‌کردم، شاید پیش نیامده و در حد تله‌فیلم کمدی کار کردم. یک مفاهیمی در صورت آدم‌ها وجود دارد و صورت من خیلی جدی است، به همین دلیل نمی‌توانم از آن فرار کنم، مگر این که یک فیلم نامه خوب با یک کارگردان خوب و موقعیت کمدی باشد. البته پدر و مادر هم بسیار بذله‌گو و شوخ‌طبع بودند و خانوادگی آدم‌های سرخوشی هستیم اما صورت و چشمان جدی من باعث شده بیشتر در آثار جدی بازی کنم. البته همان طور که گفتم تله‌فیلم کمدی بازی کردم، هرچند خیلی رضایت نداشتم اما بعضی لحظاتش درآمده بود.

کارگردان و فیلم نامه خوب باشد. مثلا من خیلی دوست دارم با آقای عطاران کار کنم و همه دوست دارند با ایشان همکاری کنند. حیف شد که ایشان دیگر در تلویزیون کار نمی‌کند، آثار بسیار خوبی می‌‎ساختند و تماشا می‌کردیم. به خودشان هم گفتم، من خیلی وقت پیش سریال‌های‌شان را از سروش خریدم و هر ازگاهی آن‌ها را تماشا می‌کنیم.

مخاطب با موقعیت‌های سریال‌های ایشان همذات پنداری می‌کند. آقای عطاران فرد بسیار ریزبین و باهوشی است، از زندگی مردم فقیر و نسبتا فقیر اطلاعات بسیار خوبی دارد و خیلی خوب نگاه می‌کند. شنیدم که ایشان ماشین هم ندارد و می‌گوید دوست دارد این طرف و آن طرف برود تا بتواند با آدم‌ها ارتباط بیشتری داشته باشد.

آقای آقاخانی هم خودش اصولا آدم بذله‌گو، خوش‌ مشرب و شوخ‌طبعی است. ایشان هم مثل آقای عطاران، همیشه به زندگی و مسائل پیرامونش یک نگاه کمدی دارد. همیشه سر کار با ایشان خیلی خوش می‌گذرد، به همین دلیل از کار با ایشان لذت می‌برم و فکر می‌کنم «نون خ» بهترین کار آقای آقاخانی است.

بله. قبلا بازی‌های آقای آقاخانی را نسبت به کارگردانی ایشان بیشتر دوست داشتم، به خودشان هم می‌گفتم اما بعد از «نون خ» دیدم واقعا در حد آقای عطاران، کارگردان بسیار باهوشی است. سال‌هاست که دارد کار می‌کند و در این حیطه تجربه بسیاری دارد. آقای عطاران و آقاخانی از زمان «ساعت خوش» تا حالا دارند کمدی کار می‌کنند و این خودش تجربه‌ای را به دنبال می‌آورد.

نه اصلا، اتفاقا به نکات ظریف و درستی اشاره می‌کنند که ممکن است بازیگر حواسش نباشد و بازیگر را بسیار خوب هدایت می‌کنند. من همیشه از کار کردن با ایشان لذت می‌برم.

اساسا تلویزیون نمی‌خواهد این اتفاق بیفتد. سریال‌های غیرکمدی هم کارهای جذابی نیستند که مخاطب دنبال کند. اساس یک کار خوب، فیلم نامه است و این در دست تلویزیون است که نویسنده‌های خوب را به کار بگیرد و با کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگانی که در این زمینه تجربه‌های خوبی داشتند تعامل کند. کاری ندارد، باز هم می‌توانند شروع کنند و صداوسیما باید این حرکت را آغاز کند.

نمی‌دانم، انگار صداوسیما با تهیه‌کنندگان و بازیگران کمی بیگانه شده است. زمانی که آقای ضرغامی بودند، در شبکه فرهنگ گویندگی و نویسندگی می‌کردم و ایشان را می‌دیدم. همه با شوق و ذوق با ایشان کار می‌کردند و آقای ضرغامی هم با همه ارتباط خوبی داشتند و حمایت می‌کردند، اما الان این حمایت در تلویزیون اتفاق نمی‌افتد.

نقشم را در این سریال دوست نداشتم، چون نقش خیلی پیش‌برنده و موثری نبود اما به هرحال با آقای مهام چند همکاری داشتیم و به خودشان هم گفتم که به خاطر ایشان در این کار بازی کردم. آقای مهام خیلی خوش‌حساب است، تهیه‌کننده خوب و معتبری است و کارهای خوبی تولید کرده، به همین دلیل وقتی ایشان این پیشنهاد را مطرح کردند گفتم می‌پذیرم، اما با نارضایتی! نویسنده هم گفت قرار نبوده برای این نقش بازیگر چهره انتخاب کنیم، به همین دلیل خیلی به آن‌ نپرداخته بودیم و بعد دیدیم شما و آقای فرجاد بازی کردید. این طور شد که در «بی‌همگان» بازی کردم، اما مردم سریال را دوست داشتند و تماشا می‌کردند. آقای اصغر هاشمی هم بسیار آدم محترم، متواضع و بی‌عقده‌ای بودند و خیلی خوشحال شدم که با ایشان همکاری کردم.