اعتیاد الیزابت تیلور موضوع پنهانی نبود و او چند باری در یک مرکز ترک اعتیاد بستری شده بود. با این حال، این نخستین باری است که از عمق اعتیاد این بازیگر زیبای هالیوود پرده برداشته می شود.بر اساس این کتاب، الیزابت در دهه ی ۱۹۸۰ به قدری قرص مصرف می کرد که یک پزشک بعد از دیدن پرونده ی پزشکی اش او را مرده دانسته بود، چرا که ممکن نبود کسی با آن میزان دوز زنده بماند.تا سال ۱۹۸۳ مصرف او تا حدی افزایش یافت که همسر آن زمان پسرش کریستوفر، به طور ناشناس با یک سازمان نظارتی تماس گرفت تا از برخی پزشکان الیزابت به دلیل افراط در تجویز دارو شکایت کند.
این موضوع به برملا شدن میزان مصرف الیزابت انجامید: ۳ تن از پزشکانش برای او از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۸ در مجموع هزار نسخه برای ۲۸ دارو نوشته بودند، از جمله: قرص های آرامبخش، خواب و مسکن.در مقطعی وضعیت به قدری بغرنج شد که الیزابت از پسرش کریستوفر خواست تا به او یک داروی مخدر ترکیبی به نام دمرول تزریق کند.
کریستوفر وایلدینگ، یکی از دو پسر الیزابت از همسر دومش مایکل وایلدینگ، در این کتاب فاش کرد که این اتفاق ناخوشایند زمانی رخ داد که او با مادر خود و همسر ششم او، سناتور جان وارنر زندگی می کرد. زندگی مشترک الیزابت و جان از سال ۱۹۷۶ آغاز شد و در سال ۱۹۸۲ به پایان رسید.کریستوفر به یاد دارد که مادرش او را صدا زد تا به اتاق خوابش بیاید. او در کتاب می گوید: «صدایش می لرزید… ولی تازه وقتی دیدمش بود که فهمیدم یک چیزی مصرف کرده. با لباس زیر لب تخت نشسته بود و یک سرنگ در دست راستش بود که تویش دمرول بود.»
کریستوفر در ادامه توضیح می دهد که الیزابت از او خواست تا تزریق را برایش انجام دهد اما او حاضر به این کار نشد.کریستوفر در کتاب می گوید: «با چشمانی بی روح اما در عین حال ناامید به من نگاه کرد، نفسی کشید، دستش را ثابت نگه داشت و سوزن را در گوشتش فرو کرد.»الیزابت با اعتیاد به الکل هم دست و پنجه نرم می کرد، اعتیادی که در دوران ازدواج پر فراز و نشیبش با همسر پنجم خود، ریچارد برتون، بازیگر ولزی، تشدید شد. برتون خود نیز از اعتیاد شدید به الکل رنج می برد.
رابطه ی پر کشمکش آن ها با وجود الکل وخامت بیشتری پیدا کرد.اعتیاد ریچارد به الکل به قدری شدید بود که اعتیاد روز افزون الیزابت به آن به چشم نمی آمد.اعتیاد الیزابت به الکل و مخدر طی ازدواجش با همسر ششم خود، جان وارنر تشدید شد. این ازدواج الیزابت را خسته و تنها کرده بود. او که در آن زمان به خاطر همسرش به واشنگتن نقل مکان کرده بود، چند کیلویی وزن اضافه کرد.
الیزابت بعدها گفته بود زندگی به عنوان همسر یک سناتور در واشنگتن از او یک «الکلی و مفنگی» ساخت.
الیزابت در سال ۱۹۸۲ از جان جدا شد و به لس آنجلس بازگشت. اما اعتیادش به داروهای مسکن رو به وخامت رفت.الیزابت دورش را با دستیارها و خدمتکارانش را پر کرد که برایش مثل خانواده بودند و احتمالش کمتر بود به خاطر مشکل فزاینده اش او را سرزنش کنند. الیزابت پزشکانش را بازی می داد تا قرص هایی که می خواست را برایش تجویز کنند؛ نه گفتن به الیزابت تیلور کار ساده ای نبود.
در نهایت گروهی از دوستان و خانواده اش پا به میان گذاشتند و با اقدام آن ها الیزابت در سال ۱۹۸۳ به مدت ۷ هفته در یک مرکز ترک اعتیاد بستری شد. او الکل را کنار گذاشت اما کماکان قرص مصرف می کرد و با این بهانه که قرص ها تجویز پزشک بودند، کار خود را توجیه می کرد.لیزا تاد، دختر الیزابت از همسر سوم خود مایک تاد، به خاطر دارد که یک شب با مرکز ترک اعتیاد تماس گرفت تا با مادرش صحبت کنند اما به او گفتند که الیزابت از ساعت ۹ شب به بعد در دسترس نیست، نه به این خاطر که می خوابید، بلکه به این دلیل که نشئه می کرد.
در سال ۱۹۸۸، جورج همیلتون، از دوستان الیزابت، یک بار دیگر پا به میان گذاشت و با اقدام او الیزابت به مرکز ترک اعتیاد بازگشت اما به دلیل مقاومت در ترک، از آنجا اخراج شد.
با این حال، الیزابت توانست آخرین و هفتمین همسرش را هنگام حضور در مرکز ترک اعتیاد پیدا کند: یک کارگر ساختمان به نام لری فورتنسکی که ۲۰ سال از او کوچک تر بود. آن ها در سال ۱۹۹۱ در مراسمی پر زرق و برق با یکدیگر ازدواج کردند. ۵ سال بعد در حالی که لری دوباره شروع به مصرف الکل کرده بود، او و الیزابت از هم جدا شدند.الیزابت تیلور تا پایان عمر با اعتیاد دست و پنجه نرم کرد و در سال ۲۰۱۱ در سن ۷۹ سالگی از دنیا رفت.
