، ماریان کلهر بازیگر فیلم «عمارتی درمه» [محمدعلی سلیمان‌تاش] که در گروه هنروتجربه روی پرده رفته است، گفت: ایفای نقش در این فیلم تجربه شگفت‌انگیزی بود که من با لحظه به لحظه آن زندگی کردم.
او گفت: برای رسیدن به نقش سارا که یک بیمار روانی است، سه ماه تمام به مراکز درمانی نگه‌داری از بیماران اعصاب و روان، رفت و آمد داشتم. این نظاره‌گری فقط مختص بیمار نبود، حتی رفتار پزشکان و پرستاران را هم با جزئیات در ذهن به‌خاطر می‌سپردم. درباره مواجه‌ام با بیماران این مجموعه باید بگویم نقش سارا دیدگاه من را به زندگی دچار تردید کرد و نگاه من به زیستن را تغییر داد. اگر بخواهم جمله‌ام را بیشتر توضیح دهم؛ باید بگوم که؛ در شهری که همه می‌لنگند به کسی که راست راه می‌رود، می‌خندند. بیماران بستری شده در این مراکز آنقدر منطقی و سئوالات‌شان درباره روزمرگی به قدری عمیق بود که من را به ورطه دوگانگی و تردید کشاند که این اشخاص دچار نقص روحی روانی هستند، یا من؟ آنها صادقانه خودشان هستند و هرچه در دل‌شان هست را نشان می‌دهند، گویی دیگر در اینجا خبری از تعارض و تمارض که ریشه تمام بیماری‌های‌روحی و روانی است، وجود ندارد.
این بازیگر ادامه داد: یکی از بیماران ادعا می‌کرد که خورشید است، چرا که هر وقت بیدار می‌شود هوا روشن می‌شود و زمانی که می‌خوابد کل دنیا در تاریکی فرو می‌رود. برداشت من از دیدن او، همین بود که او واقعا خورشید است و این که از نظر من به‌طور کلی برداشت این افراد از زندگی عمیق تر و واقعی‌تر از ما است.
کلهر گفت: کسانی که کوچک‌ترین ذوق و شوقی نسبت به سیر تحول و درمان‌های بیماری‌های روح و روان دارند، از دیدن این فیلم مانند یک تجربه درمانی لذت می‌برند. این فیلم متدهای برجسته‌ای از درمان‌های مدرن را با درامی کشش‌دار تلفیق کرده است. فیلم عمارتی در مه، یک کلاس درس از زندگی است و دیدن این فیلم را به خانواده‌ها و فرزندان‌شان توصیه می‌کنم. چرا که یقین دارم مسائلی در این فیلم مطرح و حل و فصل می‌شودکه می‌تواند منشاء بسیاری از گرفتاری‌های ما در تعاملات روزمره باشد.
