مرور عملکرد استقلال در ۳۰ سال اخیر نشان می‌دهد که فقط مرحوم پورحیدری در سال‌های ۶۹ و ۷۰ توانست استقلال را به‌عنوان تیم اول ایران حفظ کند.
مرور عملکرد استقلال در ۳۰ سال اخیر نشان می‌دهد که فقط مرحوم پورحیدری در سال‌های ۶۹ و ۷۰ توانست استقلال را به‌عنوان تیم اول ایران حفظ کند. دورانی که وقتی استقلال در خرداد ۶۹ قهرمان آخرین دوره لیگ قدس شد و تیمی پرمهره بود ولی در سال ۷۰ آن مرحوم با اضافه‌کردن نعلچگر، مختاریفر، نامجومطلق، موسوی‌نیا، غفوری‌اصل و جوانانی چون: ماجدی و عالمی تیم پرمهره‌اش را قوی‌تر کرد و با آوردن دستیاری چون بونژاک مجاری، علم روز را به تیمش تزریق کرد تا بتواند یک قهرمانی و نایب‌قهرمانی آسیا و یک قهرمانی باشگاه‌های تهران (که آن روزها کم از قهرمانی ایران نداشت) را به افتخارات استقلال بیفزاید و پس از آن در هیچ دوره‌ای استقلال چنان اقتداری را به خود ندید!
اگر عامل تغییر و افت ناشی از آن را در دوره‌هایی کنار بگذاریم، در دورانی هم که ثبات بوده است گویا استقلال با یک قهرمانی اشباع شده و نتوانسته است تکرار آن را رقم بزند! در حالی که در اردوی رقیب خلاف آن را مشاهده می‌کنیم و قرمزها در این سال‌ها تکرار قهرمانی‌های فراوانی داشته‌اند. یکی از عواملی که در ایجاد این تفاوت نقش اساسی داشته است (یکی از عوامل) عنصر ذهنیت برنده است که وجودش نزد قرمزها به تکرار قهرمانی منجر شده و افولش پس از یک قهرمانی در نزد آبی‌ها، آنها را از تکرار قهرمانی باز داشته است!
در لیگ جاری، فارغ از مؤلفه‌هایی چون: عدم شناخت کافی ساپینتو از فوتبال ایران، بسته‌نشدن تیم توسط او، خوب بسته‌نشدن تیم و حواشی مدیریتی، فقدان ذهنیت برنده نقش مهمی در اشباع و افول استقلالی‌ها داشته است و از این منظر ساپینتو باید پاسخ‌گو باشد. مردی که فارغ از کارنامه‌اش، از کشوری صاحب فوتبال آمده است، سابقه زیادی در مربیگری دارد و به عنوان مربی حرفه‌ای نمی‌تواند از این اصل مهم غفلت ورزد! ساپینتو ابتدا باید این اصل را در خود تقویت کند و سپس در وجود شاگردانش. او با تقویت ذهنیت برنده در وجود خودش، درمی‌یابد که هم کادرش و هم تیمش نیاز به تقویت و ترمیم برای برتری‌جویی دارد. دستیار یا دستیارانی که به او کمک کنند که بازیکنان افت‌کرده‌ای نظیر: سیلوا، یامگا، حردانی و قایدی احیا شوند و بازیکنان مستعدی چون بابایی شکوفا شوند؛ همچنین در طراحی و شیوه تمرین و کوچینگ، مددرسان او باشند تا ضعف‌ها بدل به قوت شود. از آن طرف نیز بازیکنانی به تیم اضافه کند که بتوانند به ارتقای کیفی استقلال کمک شایانی کنند و این ذهنیت را نزد شاگردانش جا بیندازد تا در تمرین و مسابقه، تشنه برتری باشند و برای رسیدن به آن لحظه‌ای پا پس نکشند. اگر این فرایند شکل گیرد و تقویت کادر فنی و تیم به درستی انجام شود، هم می‌توان به آینده امید بست و هم فصل را با ساپینتو سر کرد.
