وقتی به فهرست بازیکنان خارجی پرسپولیس فکر می‌کنیم، سیاهه‌ای بلند بالا در ذهن‌مان نقش می‌بندد.
بازیکنانی که در ۲۲ دوره لیگ برتر پیراهن پرسپولیس را پوشیده‌اند: «عیسی تراتوره، ساشا ایلیچ، کریستوفر ره، سامبو چوجی، ایلیا پروسکی، یان نیکولفسکی، کارلوس ریوه‌را، آنتونی تورس، رافائل ادرهو، الونگ‌الونگ، روبرت ساها، صلاح حسن، زیاد شعبو، طارق جبان، خورخه آراندا، ماته دراگه‌چوویچ، ابراهیم توره، ایوان پتروویچ، فرانک آتسو، دی‌کارمو، اشپیتیم آرفی، تیاگو فراگا، وسلی برازیلیا، هوار ملامحمد، هروه اوساله، سکوبرت، ممدوتال، ایمون زائد، آسمیر آودوکیچ، نیلسون کوریا جونیور، روبرتو ده سوسا رزنده، کئون جون، ولاتکو گروزدانوسکی، مارکو پروویچ، مارکو شپانوویچ، مایکل اومانیا، ژوزه تادئو جونیور، فرناندو گابریل، لوکا ماریچ، جری بنگتسون، الکساندر لوبانوف، اولکسی پولیانسکی، ولودیمیر پریموف، آنتونی گولچ، بوژیدار رادوشوویچ، گادوین منشا، بشار رسن، ماریو بودیمیر، جونیور براندائو، کریستین اوساگونا، آنتونی استوکس، وحدت حنانوف، منوچهر صفرو، شرزود تمیروف.»
شاید خواندن این فهرست بلند بالا از حوصله هر مخاطبی خارج باشد اما بیایید یک بار این اسامی را مرور کنیم و ببینیم از آنها چه خاطراتی در ذهن داریم؛ به جز سه، چهار مورد مثل ابراهیم توره، آرفی، منشا و بشار رسن یا ایمون زائد، سایر اسامی ما را یاد پول‌های برباد رفته پرسپولیس، سوءمدیریت و انتخاب‌های غلط می‌اندازد. از بازیکنانی که گاهی تنها در عکس یادگاری هنگام امضای قرارداد پیراهن پرسپولیس را بر تن کردند تا دی‌کارمو که بعدها معلوم شد در برزیل پرنده‌فروش بوده. این سیاهه تنها کلاه گشادی بر سر پرسپولیس رفته و تنها بازیکنان و مدیر برنامه‌ها از انتقال چنین فوتبالیست‌هایی منتفع شده‌اند؛ البته اگر از نقش مشکوک مدیران عامل و مربیانی که آگاهانه در این انتخاب‌ها نقش داشتند و هیچ‌کس به نقش پررنگ آنها در سوختن بیت‌المال ورود نکرد، فاکتور بگیریم.
وقتی به خریدهای خارجی پرسپولیس فکر می‌کنیم، یاد جمله‌ای ماندگار از برانکو ایوانکوویچ می‌افتیم: «با ۴۰۰-۳۰۰ هزار دلار نمی‌شود بازیکن خوبی خرید؛ بازیکن خارجی باکیفیت بالای یک میلیون دلار پول می‌خواهد که پرداخت چنین رقمی از توان باشگاه‌های ایرانی – حداقل استقلال و پرسپولیس – خارج است. شاید باشگاه‌های صنعتی در ایران چنین پولی داشته باشند اما برای ما چنین امکانی مهیا نیست. پس بهتر است به جای خریدهای ۴۰۰-۳۰۰ هزار دلاری، در داخل ایران سراغ بازیکن بگردیم و پول‌مان را دور نریزیم.»
حرف‌های برانکو از اساس درست است اما در دوره او هم شاهد خریدهای ضعیفی با همین ارقام بودیم و احتمالاً واسطه‌ها یا مدیران عامل باشگاه در جذب بازیکنان خارجی بی‌کیفیت نقش پررنگی داشتند. در تیم برانکو هم پرونده بازیکنان اوکراینی به سوژه‌ای داغ در رسانه‌ها تبدیل شد و دست آخر، هیچ‌کس در باشگاه مسئولیت خریدهای فاجعه‌بار اوکراینی را نپذیرفت و همه از زیر بار انتخاب‌های سرشار از بحث شانه خالی کردند اما دلالی و زد و بند در آن ماجرا پرواضح و آشکار بود.
حالا هم پرسپولیس سراغ یک بازیکن خارجی دیگر رفته و به قول محمد محمدی معاون ورزشی باشگاه، پریرا حتی از «لوکادیا» هم بهتر است؛ جمله‌ای قابل تأمل که ما را عمیقاً به فکر فرو می‌برد: «اساساً لوکادیا خرید موفقی بود؟» این بازیکن که از ابتدای حضورش چاق و خارج از فرم بود و مثل آنتونی استوکس در میانه راه پرسپولیس را ناگهان ول کرد و بعد از خروج پنهانی به ایران برنگشت تا پرونده جدیدی علیه فوتبال ایران در فیفا به جریان بیفتد. اگر سابقه‌های قبلی را در نظر بگیریم، لابد در این پرونده هم بازنده خواهیم شد و چند صد هزار دلار دیگر از سرمایه‌های باشگاه بر باد خواهد رفت. اما اینها مهم نیست، بلکه اهمیت در دلارهایی است که مثل همیشه به جیب بازیکن و دلال ریخته می‌شود و مانند گذشته کسی سوءمدیریت و باختن این پرونده را دنبال نخواهد کرد.
