متروپل را می‌توان یکی از مردمی ترین و بهترین فیلم‌های فجر چهل و یکم دانست. فیلمی که همچون یک پنالتی بعد از وقت اضافه به داد جشنواره رسید و طرفداران سینما را غافلگیر کرد.
فیلمی از محمدعلی باشه آهنگر که با پرداخت داستانی خوب و استفادۀ درست از ابزار صحنه و حد بالای توانایی بازیگران در ارائۀ نقش ها نشان داد که سینمای دفاع مقدس از ظرفیت های بالای محتوایی برای ساخت فیلم های جدید و مخاطب پسند برخوردار است.
در این فیلم همه برابر هستند، زن و مرد در کنار هم برای آزادی تلاش می کنند. تبعیض قومی و نژادی و جنسی در فیلم به چشم نمی خورد و حتی متجاوزان عراقی را هم جزو مردمانی به شمار می آورد که مأمورانه – معذورانه به جنگ آمده اند.
همه انسان ها در این فیلم موافق انسانیت و فرهنگ سازی هستند و نماد آن سینما و آپارات است.
تصاویر به خوبی میکس شده اند و دیالوگ های تقریباً طنزگونۀ آن مفاهیم سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه را به خوبی به بیننده منتقل می کند.
فیلمبرداری خوب علیرضا زیرین دست در انتقال این مفاهیم نقش اساسی داشته است. دکوپاژها فکر شده و اصولی است و در کل یکی از فیلم هایی است که از لحاظ فنی و محتوایی دارای کمترین نقاط ضعف نسبت به دیگر رقبایش می باشد.
متروپل توانست پلی میان مخاطب و سینمای دفاع مقدس بزند، پلی که قهرمانانش اسمی نبودند ولی آنقدر مردمی بودند که متروپل را در میان دیگر فیلم ها شاخص کرده
