: تیم ملی فوتبال ایران در آخرین فیفادی که در روزهای نخست سال ۱۴۰۲ برگزار شد، دو دیدار تدارکاتی انجام داد که به ترتیب برابر روسیه و کنیا قرار گرفت. پیش‌ازاین قرار شده بود که ایران به جای کنیا با تیم ملی عراق بازی کند؛ ولی اختلاف نظر بر سر محل برگزاری این بازی، عراقی‌ها را ترغیب به لغو این مسابقه کرد تا ایران مجبور شود کنیا، یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های آفریقایی را جایگزین کند. به هر روی انجام این دو بازی در شرایطی که کادر فنی تیم ملی هم تغییر کرده و امیر قلعه‌نویی را بالای سر می‌دید، از لحاظ میزان آمادگی و نگرش جدید می‌توانست درخورتوجه باشد. گو اینکه نتیجه دست‌کم در این مقطع و با توجه به دو دیداری که صورت گرفت، چیزی نبود که راضی‌کننده باشد. ایران در دیدار نخست برابر روسیه مقابل تیمی به میدان رفت که بی‌شباهت به تیم منتخب لیگ این کشور نبود. هرچند که از پس بردن آن بازی هم برنیامد و دست آخر به تساوی یک – یک رضایت داد. بازی با روسیه البته یکی، دو نکته مثبت هم داشت که میل هجومی تیم قلعه‌نویی در آن مشهود بود. البته این میل فقط با توسل به یک پنالتی برای ایران گل در پی داشت تا مهدی طارمی از روی نقطه پنالتی آن را تبدیل به گل کند. در دیداری که روسیه نشانی از یک تیم ملی واقعی نداشت، امیر قلعه‌نویی ادعا کرد تیم ملی یکی از بهترین بازی‌های چند سال اخیرش را انجام داده است. قلعه‌نویی با همان ادعا به مصاف بازی دوم ایران در فیفادی رفت و انتظار می‌رفت که این بار ایران بازی راحت و ساده و صدالبته پرگلی را با توجه به شرایط تیم حریف که چندین ماه بود اردویی نداشتند، در پیش داشته باشد. برخلاف انتظار، این بار ایران با امیر قلعه‌نویی یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های دهه اخیر را برگزار کرد و چه بسا اگر اشتباهات بحث‌برانگیز دروازه‌بان رقیب نبود، کنیا یکی از بهترین بردهای تاریخش را در ورزشگاه آزادی مقابل ایران جشن می‌گرفت. این تیم روی غافلگیری و ضعف مدافعان ایران ابتدا پیش افتاد؛ ولی درست در دقایق پایانی بازی را ۲ بر یک واگذار کرد. با توجه به سطح فنی دو تیمی که ایران در نوروز با آنها روبه‌رو شد، نمی‌توان نمره قابل قبولی به تیم ملی داد؛ ولی از آنجا که قلعه‌نویی به‌تازگی هدایت این تیم را به دست گرفته، شاید نیاز به زمان بیشتری برای اجرای اهدافش در تیم دارد؛ گو اینکه اصرارش بر ارسال‌های بلند و اصرار به استفاده از مهاجمان تنومند در پیشانی خط حمله (مغانلو و رضا اسدی) علاوه بر خارج‌کردن مهدی طارمی از جریان بازی، با سردرگمی مشهود دیگر وینگرهای تیم ملی هم همراه شده بود. به هر روی این دو بازی اگرچه نکات منفی مشهودی داشت؛ ولی یکی، دو نکته مثبت هم داشت که شاید مهم‌ترین آنها بازگشت تماشاگران زن به ورزشگاه بود. در هر دو بازی شرایط به گونه‌ای در نظر گرفته شده بود تا تماشاگران زن ایرانی هم بتوانند بازی تیم ملی را از نزدیک تماشا کرده و به تشویق بازیکنان از نزدیک بپردازند. این اتفاق در شرایطی رخ داد که مدت‌هاست اجازه ورود زنان به ورزشگاه صادر نمی‌شد.
فارغ از مباحث فنی و نکته مثبتی که مسئولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش برای ورود مجدد تماشاگران زن به ورزشگاه فراهم کرده بودند، بازی نخست با روسیه تا چندین روز و هفته بعد هم بدون حرف و حدیث نمانده و همچنان یکی، دو بازیکن از این تیم در گفت‌وگو با رسانه‌های محلی از شرایط بد زندگی در ایران و هتل محل اقامت‌شان گلایه دارند؛ به طوری که این داستان تبدیل به جدالی داغ در رسانه‌ها شده و تعدادی از مربیان لیگ برتر ایران با الفاظ نه‌چندان خوشایندی از بازیکنان تیم ملی روسیه گلایه کرده‌اند که چرا چنین صحبت‌هایی را درباره ایران به زبان آورده‌اند. بحث اصلی در این زمینه را «نیکلای کوملیچنکو» مهاجم تیم ملی روسیه و باشگاه روستوف رقم زد که در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌های روسی از وضعیت میزبانی ایران گلایه کرد. او سطح زندگی مردم در تهران را از سطح زندگی مردم در تاشکند هم پایین‌تر توصیف کرد و گفت: «از نظر زندگی روزمره واقعا تهران را دوست نداشتم. صادقانه بگویم، همه چیز در سطح بسیار پایینی بود. آخرین بازی خود را مقابل ازبکستان در تاشکند انجام داده بودیم. آنجا سطح راحتی بالاتری وجود داشت؛ اما در تهران، به نوعی در هتل به طور کلی مشکلاتی وجود داشت به‌ویژه غذا. از اینترنت هم که چیزی نگویم. من در اتاقم در هتل اینترنت نداشتم. مجبور بودم در راهرو بنشینم تا به جایی وصل شوم. درست مثل ۱۰ سال پیش در روسیه، اگر یادتان باشد، زمانی که در بعضی جاها مجبور بودید به جایی بروید تا به اینترنت دسترسی پیدا کنید؛ اما اینها چیزهای کوچکی هستند. به هر حال فکر اصلی بر سر آماده‌شدن برای بازی بود. از نظر کیفیت محصولات ما در روسیه خیلی بهتر هستیم. حتی نمی‌توانم بگویم چند سطح بالاتر». انتشار چنین صحبت‌هایی در شرایطی فضا را ملتهب کرده بود که در ایران یکی، دو نفر از‌جمله علیرضا منصوریان ادعا کردند که ظاهرا از جایی دیگر به این بازیکنان گفته شده که چنین صحبت‌های منفی درباره ایران انجام دهند؛ وگرنه منطقی نیست که سطح زندگی در تهران از زندگی در ازبکستان پایین‌تر باشد. البته یکی، دو روز بعد، نوبت به یکی، دو بازیکن دیگر از تیم روسیه که به همراه تیم ملی‌شان راهی تهران شده بودند، رسید تا درباره شرایط بد میزبانی به‌ویژه اوضاع اینترنت و هتل در تهران حرف بزنند. «دنیل پروتسف» هافبک تیم ملی روسیه و باشگاه اسپارتاک مسکو درباره سفرش به ایران گفت: «واقعا در ایران مشکلات اینترنت وجود داشت و ارتباط با خانواده سخت بود؛ اما من شخصا روی فوتبال و آماده‌شدن برای مسابقه متمرکز بودم». همچنین «کنستانتین تیوکاوین» مهاجم تیم ملی روسیه و باشگاه دینامو مسکو در گفت‌وگو با اسپورت ۲۴ گفت: «راستش را بخواهید تمام مدتی که در ایران گذراندیم، به نوعی ناراحت و معذب بودم. هوا هم عجیب و همیشه مه‌آلود بود. علاوه‌برآن اینترنت کار نمی‌کرد. من با دیتای تلفن همراه خودم کار می‌کردم؛ چون هیچ چیز از طریق وای‌فای محلی لود نمی‌شد. البته اینترنت موبایل هم مشکلاتی داشت. در واقع ما سه روز را بدون اینترنت سپری کردیم!».
بدگویی روس‌ها پشت سر ایران در حالی تداوم داشت که این موضوع در داخل هم سوژه داغی شد. عده‌ای چنین موضوعی را ناسپاسی روسیه توصیف کرده و عده‌ای دیگر با اشاره به وجود برخی مشکلات به‌ویژه اوضاع اینترنت، حق را به این بازیکنان دادند. به هر روی، ماجرای چنین بدگویی‌ای به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ چون درست در روزهایی که ورزش روسیه از حضور در رقابت‌های بین‌المللی محروم است و کمتر کشوری ریسک بازی‌کردن با آنها را به جان می‌خرد، ایران برای این تیم فرش قرمز پهن کرد تا بعد از مدت‌ها انزوا، این تیم بتواند یک بازی تدارکاتی خوب برگزار کند؛ ولی ظاهرا درک این شرایط اولویتی نداشته و بازیکنان روسیه ترجیح می‌دهند سطح زندگی در ایران به‌ویژه تهران را در رسانه‌های داخلی شرح دهند؛ اظهاراتی که در ایران هم موافقان و مخالفانی دارد.
