در ذهنم خاطره عذرا وکیلی را جستوجو میکنم. بچه که بودم رادیو را با صدای او میشناختم. یادم میآید صبحها با عشق به برنامه «سلام کوچولو» از خواب بیدار میشدم و دست و صورت نشسته و بیتوجه به مادر که برای خوردن صبحانه صدایم میکرد، رادیو را روشن میکردم و برنامه را گوش میدادم و چه شیرین بود این لحظات. شب هم به عشق برنامه «شببخیر کوچولو» با آن ترانه ماندگارش و قصه شیرینی که مریم نشیبا تعریف میکرد، میخوابیدم. این خاطره خوب در ذهن تکتکمان است، خاطراتی که برایمان شیرین است و ماندگار. طبیعی است عشق عذرا وکیلی به رادیو باعث شد برنامه سلام کوچولو ۵۰ سال زنده باشد.
وکیلی درباره ورودش به رادیو به جامجم میگوید: من از زمانی که دانشآموز بودم به واسطه علاقهای که به رادیو داشتم، فعالیتم را در این رسانه با برنامه جوانان شروع کردم و از سال ۱۳۴۷ در حالی که ۱۸سالم بود به صورت رسمیبا رادیو همکاری کردم. با وجود اینکه چند دهه است که با رادیو همکاری داشتم اما همان شور و علاقه را به رادیو دارم. راستش سه دخترم قبل از تولدشان هم در رادیو بودند، حتی دوران بارداری من در رادیو بود. دختر سومم که علاقه بیشتری به رادیو داشت به عنوان برنامهساز در این رسانه کار میکند ولی فرزندان دیگرم علاقهای نداشتند. ضمن این که من هرگز کار در رادیو را به آنها تحمیل نکردم و بر اساس علایق خود شغلشان را انتخاب کردند.
عذرا وکیلی ادامه میدهد: باید به این موضوع تاکید کنم که رادیو مثل فرزندم است. مگر میشود کسی نسبت به بچهاش بیتفاوت باشد؟! هر چه سن بچه بالاتر میرود، وابستگی و علاقه هم بیشتر میشود. از این که هر روز میبینم نسلهای جدید با ایدههای خلاقانه برنامههای جذاب رادیویی تهیه میکنند، خوشحال میشوم و این نشان میدهد رادیو زنده است. این گوینده و تهیهکننده قدیمی رادیو با اشاره به این که همیشه در خانه هم رادیو گوش میدهد، عنوان میکند: من یک رادیو در آشپزخانه دارم و زمانهایی که مشغول انجام کار خانه هستم، روشن است و به برنامههای آن گوش میدهم. وقتی مشغول رانندگی هستم و از خودروها صدای رادیو را میشنوم، انرژی میگیرم و با خودم میگویم رادیو هنوز هم مخاطب خودش را دارد.