نقدی بر فیلم «ابلق» ساخته نرگس آبیار که به تازگی اکران آنلاین شده است
فیلم سینمایی «ابلق» اثر نرگس آبیار از روز جمعه در نماوا اکران آنلاین شد. این فیلم که سال ۹۹ در سی‌ونهمین جشنواره ملی فیلم فجر نمایش داده شد، با تحسین شماری از منتقدان و اغلب تماشاگران مواجه شد و در نهایت ۴ سیمرغ از جمله جایزه بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را کسب کرد. «ابلق» تابستان ۱۴۰۱ روی پرده سینماها به نمایش درآمد، کمی بیش از ۲۰ میلیارد تومان فروخت و در جدول فروش نهایی پایان سال، چهارمین فیلم پرفروش غیرکمدی ۱۴۰۱ لقب گرفت.
قصه‌ای پرتنش در زورآباد
«ابلق» ساخته تازه نرگس آبیار، ماجرایی را در حاشیه یک شهر بزرگ به نام «زورآباد» (که البته مکان آن دقیق مشخص نیست) روایت می‌کند و محور آن، زن متأهلی به نام «راحله» است که توسط «جلال» مرد متمول و متنفذ محل و صاحبکار همسرش، مورد آزار قرار می‌گیرد. فیلم همان‌طور که درباره آن زیاد گفته شده، نوعی برگردان از جنبش «می‌تو» در فرهنگ ایرانی است که ساخت درجه‌یکی دارد، فیلم نامه‌ای پرتنش و دقیق از نرگس آبیار و پریسا کرزیان که اجزای آن دقیق و کامل است و فضای مناسبی را برای اجرا در اختیار هنرپیشه‌ها و کارگردان قرار می‌دهد. شخصیت‌ها به اندازه‌ای دقیق ساخته و پرداخته شده‌اند که بازیگران مسیری هموار برای خلق شخصیت‌های باورپذیر و ملموس دارند. درام «ابلق» قدرتمند و تماشاگرپسند است و برای جذب مخاطب، بسیار کارامد.
بازی‌های خوب از شاکردوست تا رادان
بازیگر اصلی «ابلق»، الناز شاکردوست است که در نقش زنی تحت آزار و فشار اطرافیان، حضور چشمگیری در این اثر دارد. او نقش‌آفرینی درخشانی دارد که به خوبی هراس را در چشمان خود به نمایش می‌گذارد. علاوه بر بهرام رادان که در نقشی متفاوت، عملکردی قابل قبول دارد، هوتن شکیبا نیز که در این سال‌ها چهره‌ای موفق در سینما بوده، نقش مردی بدهکار، خشن و پرنده‌باز را به شکلی ویژه ایفا می‌کند. او با لحن و بیان مناسب خود و با ریزه‌کاری‌هایی در رفتار، به شخصیت «علی» جان بخشیده است. مهران احمدی، گلاره عباسی و گیتی معینی نیز به اندازه‌ای که فضای کار دارند، نقش‌آفرینی‌های مناسبی دارند.
کارگردانی ماهرانه آبیار
«ابلق» اثری پرقصه است که اگرچه حدود ۱۲۰ دقیقه زمان دارد، اما با ریتمی تند، ماجرای خود را بدون لکنت روایت می‌کند و البته، با وجود داستانک‌های مرتبط و تأثیرگذار، نه به در و دیوار می‌زند و نه خط اصلی قصه را گم می‌کند. با این حال، اهمیت این اثر را مهم‌تر از قصه، می‌توان در اجرای کارگردان دانست که مخاطب خود را از ابتدا تا انتها، میخکوب می‌کند و با خلق لحظات نفس‌گیر، به ویژه در یک‌سوم پایانی و پس از نقطه عطف دوم، بیننده را تا انتها پای فیلم نگه می‌دارد. البته فیلم جدید آبیار از نظر قاب‌بندی تصاویر، بیشتر شبیه یک پروژه تلویزیونی است، اما همان‌طور که گفته شد، کارگردان «ابلق» به اندازه‌ای در اجرا چیره‌دستانه عمل کرده و احساسات تماشاگر فیلم را در اختیار گرفته که ساخته تازه نرگس آبیار را مانند آثار قبلی این فیلم ساز، در حد یک فیلم درجه‌یک سینمای ایران بالا برده است.
