با نگاهی به تاریخچه فوتبال ایران درمی‌یابیم که پرسپولیس حد فاصل دوره حضور برانکو تا گل‌محمدی از لیگ شانزدهم تا بیست‌ودوم به طور میانگین با ۱۲.۴ امتیاز بیشتر از سپاهان و ۶.۷ امتیاز بیشتر از استقلال فصل را به پایان رسانده است.

با در نظر گرفتن ثبات پرسپولیس در هفت سال گذشته و اختلاف سرخپوشان با دو رقیب جدی خود در این سال‌ها اعداد، شگفت‌آور خواهند بود. در واقع استقلال که در این سال‌ها فقط یک بار در دوره مربیگری مجیدی توانسته ۶۸ امتیاز کسب کند، تنها تیمی است که اختلاف امتیازی کمتری را به صورت میانگین با پرسپولیس به ثبت رسانده است. نباید این نکته را فراموش کرد که گل‌محمدی در سالی هم که قهرمان نشد، به ۶۳ امتیاز دست یافت که حدنصاب لازم برای قهرمانی در لیگ برتر ایران است.

با قهرمانی پرسپولیس در فصل بیست و دوم و کسب هشتمین جام قهرمانی که دو برابر تعداد جام‌های استقلال در لیگ برتر است، یحیی گل‌محمدی و پرسپولیس تمایل زیادی به ادامه همکاری در فصل آینده دارند.

همکاری گل‌محمدی و پرسپولیس که از چهار سال قبل آغاز شد، یک انتخاب بسیار خوب برای پر کردن جای خالی برانکو بود. گل‌محمدی در این سال‌ها نشان داد که با وجود تغییر نسل و عوض شدن شاکله اصلی این تیم که توسط برانکو ایجاد شده بود، همچنان می‌تواند تیمی در حد مدعی و چه بسا فراتر از تیم برانکو داشته باشد.

شاید سرخپوشان از نظر فنی تفاوت‌های آشکاری با سبک بازی تیم برانکو داشته باشند اما عملکرد این تیم در لیگ برتر گواهی بر این ادعاست که یحیی توانسته سلطه این تیم در لیگ را حفظ کند.

اهمیت این نکته وقتی مشهودتر می‌شود که بدانیم تیم‌های رقیب مانند استقلال و سپاهان هم به واسطه کیفیت بالای پرسپولیس توانستند میانگین امتیاز کسب شده در لیگ را افزایش دهند اما تنها در فصل گذشته توانستند پرسپولیس را از صدرجدول پایین بکشند.

پر بیراه نیست اگر بگوییم پرسپولیس کیفیت قهرمانی در لیگ برتر ایران را بالا برده است. برای پی بردن به این مساله کافی است به سال‌های قبل از شروع دوره برانکو و پرسپولیس نگاه بیاندازیم که برای قهرمانی، دست یافتن به عددی در حدود ۵۵ امتیاز کافی بود اما با بالاتر رفتن استانداردها، حالا رسیدن به ۶۰ امتیاز هم برای کسب قهرمانی کافی نیست.

عملکرد پرسپولیس در این چند فصل این هشدار را به تیم‌های رقیب داده که نمی‌توانند با یک برنامه کوتاه مدت عنوان قهرمانی را از آن خود کنند. حداقل تا وقتی پرسپولیس ضعیف نشده و یک استاندارد همیشگی را از خود به نمایش می‌گذارد، رقبا باید بی‌نقص و دقیق ظاهر شوند؛ درست مانند آنچه استقلال در لیگ بیست و یکم انجام داد و بدون باخت، جام قهرمانی را از پرسپولیس ربود.

با قهرمانی‌های پیاپی و پیشرفتی که بازیکنان زیر نظر یحیی و در تیم پرسپولیس با همبازی شدن با سایر ملی‌پوشان دارند، طبیعی است که بازی کردن در این تیم تبدیل به اولویت اول هر بازیکنی شود و طبیعتا دست سرخپوشان برای جذب بازیکنان مستعد و باکیفیت بازتر از رقبای دیگر است.

قهرمانی‌های پرسپولیس در این فصل مانند لیگ بیستم بیش از همه برای سپاهان تلخ بود؛ تیمی که با وجود دست یافتن به ۶۵ امتیاز – که بالاتر از هر باری است که این تیم لیگ را به پایان رسانده – دستش به جام قهرمانی نرسیده است. در واقع امتیازهای کسب شده توسط تیم مورایس در لیگ‌های ۱۶ تیمی به مراتب بیشتر از تعداد امتیازهایی است که طلایی‌پوشان در لیگ‌های ۱۸ تیمی کسب کرده و به قهرمانی رسیده‌ بودند!

هنوز فصل جاری برای پرسپولیس تمام نشده و این تیم سودای دست یافتن به دوگانه در لیگ و جام حذفی – که در نتیجه سوپرجام را هم برایشان به ارمغان می‌آورد – را در سر می‌پروراند اما در یک دیدگاه بلند مدت، یحیی قهرمانی در آسیا را که یک بار تا یک قدمی آن رفته تصور می‌کند.

با تمام این اوصاف، پادشاهی پرسپولیس در فصل آینده در خطر خواهد بود.

مورایس و ساپینتو در اولین سال مربیگری خود در لیگ برتر ایران توانستند تا حد زیادی به تیم گل‌محمدی نزدیک شوند و اعداد بالای ۶۰ را فتح کنند و قطعا از اکنون نقشه‌هایی برای مهار تیم قدرتمند یحیی دارند. به این نفرات باید پاکو خمس را در تراکتور و حتی مربیان ایرانی دیگری مانند ربیعی و حتی گزینه خارجی احتمالی گل‌گهر را هم اضافه کرد که فصل آینده طمع بیشتری برای به زیر کشیدن پرسپولیس خواهند داشت.

در عوض، گل‌محمدی و تیمش نشان داده‌اند که در مواجهه با رقبای سرسخت کوتاه نمی‌آیند و حتی اگر یک فصل هم قافیه را به رقیبی مانند استقلال فرهاد مجیدی ببازند، بار دیگر با طرح و برنامه جدیدی به سمت جام قهرمانی لیگ حمله خواهند کرد.

روی هم رفته باید لیگ بیست‌وسوم را یک لیگ باکیفیت‌تر و شاید مهیج‌تر پیش‌بینی کنیم و از اکنون برای آغاز رقابت جدید پرسپولیس، استقلال، سپاهان و تراکتور لحظه‌شماری کنیم.