به گزارش ایسنا، شش نوع دارو برای کمک به درمان آرتریت وجود دارد:
داروهای ضد درد مانند داروی استامینوفن که بدون نسخه قابل تهیه است و داروهای ضد درد شبه‌افیونی.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): این داروها التهاب و درد را کاهش می‌دهد و از جمله شامل آسپیرین که بدون نسخه قابل‌تهیه است و برخی از داروهای نسخه‌ای مانند داروی سلکوکسیب با نام تجارتی Celebrex می‌شود.
داروهای استروئیدی یا کورتونی: داروهای استروئیدی با اثر سریع که اثر هورمون طبیعی کورتیزول در بدن را تقلید می‌کنند و به کاهش التهاب مفصل به خصوص در کوتاه‌مدت کمک می‌کنند.
داروهای DMARD هدف‌گیری‌شده: داروهای صناعی DMARDb (داروهای ضد روماتیسمی تغییردهنده بیماری) داروهایی هستند که بخش‌هایی از دستگاه ایمنی را را مهار می‌کنند تا التهاب را کاهش دهند.
داروهای بیولوژیکی: این داروهای طبیعی یا مشتق از سلول DMARD نیز بخش‌های از دستگاه ایمنی را مهار می‌کنند تا التهاب را کاهش دهند.گروه جدید داروهای بیولوژیکی به خصوص برای درمان آرتریت شدید در کودکان سودمند هستند. داروهای بیولوژیکی واقعا چهره آرتریت کودکان و نوجوانان (juvenile arthritis) را تغییر داده‌اند و باعث شده‌اند بسیاری از کودکان از صندلی چرخدار و چوب زیربغل رها شوند.
راه‌های طبیعی متعددی هم برای کنترل درد آرتریت وجود دارد، از جمله خوردن رژیم غذایی سالم، ورزش کردن منظم، به کار بردن گرما یا سرما روی مفاصل یا دادن و قفه‌های ۱۵ دقیقه‌ای برای استراحت در طول روز می‌تواند به تسکین یافتن علائم شما کمک کند. یک بررسی که نتایج آن در ژورنال «سالنامه‌های پزشکی داخلی» منتشر شده است، نشان داد حتی ورزش ملایم می‌تواند به تسکین درد زانوهای دچار آرتریت کمک کند و دامنه حرکت مفصل فرد را افزایش دهد.
از جمله درمان‌های غیر دارویی برای آرتریت می‌توان به ماساژ، طب سوزنی، بیوفیدبک (پسخوراند زیستی) و رفتاردرمانی شناختی اشاره کرد.کار کردن با یک فیزیوتراپیست نیز می‌هواند به بهبود وضعیت قامت شما و دامنه حرکت مفاصل کمک کند.
بالاخره مجموعه‌ای از درمان‌های جراحی برای کمک به بیماران مبتلا به آرتریت وجود دارند. این درمان‌ها به در وضعیت مناسب می‌تواند بسیار سودمند باشند و به خصوص مهم است که پیش از آنکه درد مفصل بر خواب اثر بگذارد و به ناتوانی در ورزش کردن و یا کاهش دامنه حرکت مفصل بینجامد، انجام شود.
چندین گزینه جراحی برای درمان آرتریت وجود از جمله:
آرتروسکوپیک جراحان از یک دوربین و یک برش کوچک برای یافتن و ترمیم بافت‌ها، غضروف و لیگامان‌ها یا رباط‌های آسیب‌دیده اطراف زانو، شانه‌ها، مفاصل لگن و سایر مفاصل استفاده می‌کنند.
– جایگزینی کامل مفصل (جراحی آرتروپلاستی): یک مفصل (معمولا مفصل لگن یا زانو) با یک ایمپلنت یا مفصل مصنوعی جایگزین می‌شود.
جراحی جایگزینی نسبی مفصل: بخش یاز مفصل با ایمپلنت جایگزین می‌شود.
جراحی اصلاحی مفصل: یک ایمپلنت مفصلی آسیب‌ددیده، دچار اختلال کارکرد یا دارای عفونت جایگزین می‌شود.
آرترودز یا جراحی اتصال مفصل: سخت‌افزارهایی مانند پین برای متصل کردن دو یا چند استخوان به هم برای قفل کردن مفصل در جای خود استفاده می‌شود.
استئوتومی: یک وج یا گووه به استخوان افزوده می‌شود یا استخوان به طور کامل یا نسبی برداشته می‌شود تا وزن از روی یک ناحیه که به علت آرتریت آسیب دیده است، برداشته شود.
سینووکتومی: پوشش مفصلی یا سینوویوم به طور نسبی یا کامل برداشته می‌شود تا به محدود کردن آسیب وارد آمده بر غضروف مجاور کمک شود.
