هاجر دباغی، مهاجم ملی‌پوش فوتبال بانوان ایران و اولین ۱۰۰ گله تاریخ فوتبال بانوان باشگاه سپاهان است که با حدود ۱۰ سال سابقه حضور در تیم ملی و ۶ فصل در سپاهان از فوتبالیست‌های پرافتخار و جوان اما باتجربه ایران است.
ستاره جوان فوتبال بانوان اصفهان که دهمین سال فوتبالی خود را سپری می‌کند، از ۱۴ سالگی عضو تیم ملی فوتبال بانوان بوده و از حوالی ۱۷ سالگی به جمع طلایی‌پوشان اضافه شده است. او در باشگاه محبوبش در تعداد بازی و گل‌زده رکورددار است و پس از عبور از رکورد ۱۰۰ گل باشگاهی، اکنون ۱۲۶ گل برای سپاهان به ثمر رسانده و ۱۱۶ بازی با پیراهن طلایی سپاهان را در طول ۶ فصل به ثبت رسانده است.
دباغی که با هم‌تیمی‌هایش فصل قبل با هدایت مریم ایراندوست به عنوان نایب قهرمانی لیگ برتر زنان دست یافت از تفاوت چشم‌گیر قرارداد فوتبالیست‌های زن و مرد تا تصمیمش برای لژیونر شدن سخن گفت.
صحبت‌های هاجر دباغی، ستاره ملی‌پوش فوتبال اصفهان در گفت‌وگو با ایسنا را در ادامه می‌خوانید:
داستان فوتبالت از کجا آغاز شد؟
هاجر دباغی هستم، ۲۴ سال دارم و حدود ۱۰ سال است که در فوتبال فعالیت دارم. از ۱۴ سالگی فوتسال را شروع کردم و پس گذراندن یکسری مراحل فوتسال به تیم ملی فوتبال نوجوانان دعوت شدم تا آغاز دوران فوتبالی‌ام باشد. در این سال‌ها افتخار داشتم که شاگرد مربیان زیادی در ایران باشم. تیم ملی را با خانم مهینی که اکنون نیز سرمربی تیم ملی نوجوانان هستند و خانم کتایون خسرویار، شروع کردم. دوره اول را با این دو مربی عزیز آغاز کردم که نقش پررنگی در فوتبال من داشتند. پس از آن به تیم آینده‌سازان میهن نجف‌آباد رفتم و آن زمان زمان سعید موحدی مدیرعامل بود. او نیز نقش زیادی در پیشرفت من داشت و شروع ورزش حرفه‌ای‌ام را از این سه بزرگوار دارم.
فوتبال دنیا را هم دنبال می‌کنی؟ طرفدار کدام تیم و بازیکن هستی؟
از کودکی بارسایی بوده‌ام و طبیعتا طرفدار لیونل مسی هستم. در کل معتقدم هیچ انسانی کامل نیست و نمی‌توان از یک انسان کاملا الگوبرداری کرد. سعی کرده‌ام از کارها و تصمیمات خوب تمام بازیکنان الگوبرداری کنم.
اگر به عقب برگردی باز هم فوتبالیست می‌شوی؟
اگر به عقب باز می‌گشتم، قطعا باز هم همین مسیر فوتبالی را طی می‌کردم، البته باید زودتر شروع می‌کردم. آن زمان‌ها نمی‌دانستم تیم ملی وجود دارد.
وضعیت فوتبال زنان ایران در مقایسه با فوتبال روز دنیا چطور است؟
در کل اگر بخواهیم با دنیا مقایسه کنیم، خیلی فاصله داریم. در بخش ورزش بانوان در منطقه آسیا فعالیت خوبی انجام می‌شود و تیم‌های آسیایی زیادی با رنکینگ بالای جهانی داریم. در ورزش آقایان، اروپا حرف اول را می‌زند اما در ورزش بانوان آسیا حرف زیادی برای گفتن دارد. در حال رشد هستیم و زمانی می‌توان انتظار داشت که همه چیز از امکانات تا بازی‌ها و سطح لیگ برابر باشد. با هر کشوری بازی می‌کنیم، اکثر بازیکنان لژیونر هستند و برای رقابت با آن‌ها باید بازیکنان لژیونر، دوره‌های زیاد و سطح بالا آموزش و بازی‌های سطح بالا داشته باشیم. هنوز با سطح اول فاصله داریم که نیاز به برنامه‌ریزی دارد.
فصل بعد در سپاهان می‌مانی یا هدف بزرگتری داری؟
کمی زود است که بخواهم درباره ماندن در سپاهان تصمیم بگیرم. اولویت برای من لژیونر شدن است. در حوزه بانوان همگی با قلبمان بازی می‌کنیم و در چند سال گذشته با قلبم برای سپاهان بازی کردم. امیدوارم اتفاقات خوبی بیفتد. هدف اولم برای آینده لژیونر شدن است. سال گذشته شرایط خوبی برای فراهم شدن این امر داشتم اما پیش فصل درگیر آسیب‌دیدگی شدم. تلاش می‌کنم در تیم‌های اروپایی توپ بزنم.
سطح لیگ برتر بانوان را چطور می‌بینی؟
با توجه به شرایط و امکاناتی که داریم، سطح نسبتا خوبی داریم. هر سال در حال پیشرفت هستیم اما تا زمانی که همه باشگاه‌های فعال در بخش آقایان در حوزه بانوان فعالیت نکنند، لیگمان کاملا حرفه‌ای نخواهد شد. چند باشگاه در این حوزه فعال هستند اما امیدوارم تمام باشگاه‌ها به حمایت از ورزش بانوان رو بیاورند تا علاوه بر حرفه‌ای شدن لیگ، تمام شهرها نماینده فوتبال بانوان داشته باشند و حداقل امکانات لازم در اختیارشان باشد.
تفاوت عمده فوتبال ایران با فوتبال روز دنیا در چیست؟
در این چند سال از سوی هیات فوتبال برای من که از ۱۴ سالگی ملی‌پوش هستم و در تمام رده‌ها فعالیت کردم، دوره خیلی کوتاهی حمایت وجود داشت. از آن زمان به بعد حتی خواسته خیلی کوچکی مانند زمین چمن برای تمرینات اختصاصی در اختیار من قرار داده نمی‌شود.
زنان با قلبشان فوتبال بازی می‌کنند/ کاری نکنند که بگوییم “که چه؟”
این روزها بحث سقف قرارداد باشگاه‌های فوتبال مردان مطرح است. وضعیت دستمزدها در فوتبال زنان چطور است؟
شرایط خوب نیست. با چیزی که حدودی از سقف قراردادها می‌دانم، خیلی خوش‌بینانه شاید ۳ الی ۴ درصد قرارداد آقایان را بگیریم. فکر می‌کنم اجحاف است. البته همه جا دنیا این تفاوت وجود دارد ولی در این حد نیست.
می‌توانیم به المپیک ۲۰۲۴ صعود کنیم؟
در فروردین ماه به دور دوم مرحله مقدماتی المپیک صعود کردیم و در حال حاضر اردوهای منظم و بازی‌های تدارکاتی خوبی برای آماده‌سازی داریم. البته گروه بسیار سختی داریم و اختلاف زیادی با هم‌گروهی‌ها به خصوص استرالیای میزبان داریم. به طور کلی هر دوره حمایتی برای حدود یک سال انجام می‌شود تا تیم اعزام شود و پس از هر نتیجه‌ای تیم رها می‌شود. این جریان تا رسیدن دوباره هر بازی رسمی تکرار می‌شود. این امر ضرر زیادی به حرفه‌ای بودن و نتیجه‌گیری می‌زند. از لحاظ فنی نیز به شخصه پربارترین اردو را در زمان آقای عبدی سپری کردم که نه تنها بازیکنان، بلکه مربیان دانش فنی زیادی از ایشان آموختند. آن دوره را به عنوان بهترین دوره انتخاب می‌کنم.
تلاش‌ها لذت‌بخش اما دغدغه زیاد… تلاش‌های این راه برایم لذت‌بخش است اما دغدغه‌های زیادی داریم. به عنوان مثال هر ۵ ماه یک‌بار باید کفش استوک تهیه کنیم که بالای ۱۵ میلیون هزینه دارد. از سوی دیگر به طور مدام قیمت‌ها در حال تغییر است. مکمل‌ها و شیوه تغذیه نیز از مهم‌ترین ارکان زندگی ورزشی حرفه‌ای هستند.
سخن پایانی…
متاسفانه برخی از مسئولان معتقدند وظیفه‌ای برای تجلیل از ورزشکار ندارند. تنها خواسته‌ام از مسئولان این است که طوری با ما رفتار کنند، به ما احترام بگذارند و شرایط را فراهم کنند که یک نوجوانان که می‌خواهد قدم در این راه بگذارد، نگوید در نهایت برای چه؟ طوری با ما رفتار شود که در آینده بچه‌ها برای رسیدن به این جایگاه تلاش کنند. همینطور از تمام کسانی که به ورزشکاران کمک کرده و باعث دیده شدن آن‌ها می‌شوند، تشکر می‌کنم. در رأس آن‌ها اصحاب رسانه هستند که این دیده شدن و توجه‌ها قطعا به ما انگیزه زیادی می‌دهد. همجنین از باشگاه سپاهان ممنونم که فرصتی را برای ورزشکاران فراهم می‌کند تا بدون دغدغه از ورزش خود لذت ببرند.
