وزیر ورزش و جوانان روز گذشته در محل تالار شهدای دانشکده علوم ورزشی و تندرستی دانشگاه تهران نشستی با دانشجویان داشت و در مورد مسائل مختلف به اظهارنظر پرداخت.
کیومرث هاشمی در بخشی از سخنان خود با اشاره به اینکه وزارت ورزش و جوانان مگر می‌تواند تیم‌داری کند؟ گفت: وزارت ورزش وظیفه‌ای برای تیم‌داری ندارد درحالی که سال‌هاست تیم‌های فوتبال استقلال و پرسپولیس را مدیریت می‌کند، آن‌هم در شرایطی که قانون اجازه نمی‌دهد حتی یک ریال برای این تیم‌ها هزینه کنیم.
هاشمی در ادامه بار دیگر بحث خصوصی‌سازی سرخابی‌ها را پیش کشید و یک ادعای بزرگ به زبان آورد. هاشمی با اعلام اینکه استقلال و پرسپولیس تا پایان سال به بخش خصوصی واگذار می‌شوند، گفت: این اتفاق در حد شعار نخواهد بود و عملیاتی می‌شود و به عنوان یک دستاورد بزرگ با راهکارهای سازمان خصوصی‌سازی مدنظر قرار می‌گیرد و یک خدمت بزرگ به ورزش است و باعث می‌شود وزارت ورزش و جوانان به دیگر وظایف اصلی وزارت ورزش بپردازد؛ همه این شرایط باعث شده وزارت ورزش و جوانان از وظایف خود مانند عمومی کردن ورزش غافل بماند.
در گزارش‌های قبلی در همین روزنامه به تاریخچه وعده «خصوصی شدن سرخابی‌ها» اشاره کردیم. وعده‌ای که در دهه هشتاد و نود با عوض شدن هر شخصی در وزارت ورزش و پیش از آن سازمان تربیت‌بدنی به گوش می‌رسید. وعده‌ای که اتفاقا هر بار هم با همین ادبیات بوده است. اینکه وزارت ورزش نباید تیم‌داری کند که حرف درستی است، اینکه وزارت وظایف مهم‌تری دارد و اینکه این‌بار با دفعات قبلی فرق می‌کند و حتما واگذاری سرخابی‌ها انجام می‌شود. با این حال زمان نشان داد که واقعیت موجود تا چه اندازه با تصورات مدیران ورزشی فاصله دارد و اساسا امکان چنین چیزی وجود نداشته است، نه اینکه پروسه خصوصی سازی دو باشگاه به سرمنزل مقصود نزدیک شده باشد و به هر دلیلی متوقف شده باشد.
آخرین‌بار در همین دولت ابراهیم رییسی بود که حسین قربانزاده به عنوان رییس سازمان خصوصی‌سازی با توپ پر پا به میدان واگذاری دو باشگاه گذاشت. او با هر ضرب و زوری که بود ۱۰درصد سهام دو باشگاه را به مردم فروخت که البته پولش در کمتر از یک نیم‌فصل توسط دو باشگاه دود هوا شد. قربانزاده مدعی بود قطار خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس روی ریل افتاده و دیگر قابل توقف نیست. او چند بار وعده داد تا چند هفته یا چند ماه بعد کار تمام می‌شود و یک بار هم تلاش کرد ۵۰درصد سهام دو باشگاه را به شرکت‌های بزرگ بفروشد که هیچ کس استقبال نکرد. درنهایت هم خودش رفت و دو باشگاه ماندند لنگ در هوا! با ۱۰درصد سهام فروخته شده، با مناقصه‌ای شکست‌خورده، با پول مردم که بابت خرید سهام دادند و معلوم نیست چه شد و آینده‌ای مبهم برای دو تیم.
حالا در آستانه دربی و زمانی که بحث این دو تیم در داغ‌ترین حالت ممکن وزیر ورزش را با یک ادعای بسیار بزرگ خصوصی‌سازی سرخابی‌ها مورد توجه قرار داده است: واگذاری تا پایان سال! یعنی در عرض ۹۰ روز دیگر استقلال و پرسپولیس دیگر دولتی نیستند و خصوصی به حساب می‌آیند!
همه آرزو دارند که چنین اتفاقی زودتر بیفتد اما آیا چنین کار بزرگی در این مدت کوتاه قابل انجام است؟ صادقانه باید گفت در وضعیت پیش رو تنها دو حالت را می‌توان متصور بود یا این هم وعده‌ای از روی هیجان زدگی بوده و مثل وعده‌های قبل به سرانجامی نخواهد رسید یا یک اتفاق واقعا ترسناک رخ خواهد داد. اتفاق ترسناک چیست؟ اینکه وزارت ورزش بخواهد بابت به کرسی نشاندن حرف خود و اینکه ثابت کند حتی در عرض سه ماه می‌توان کاری که بیش از ۲۰ سال روی زمین مانده را انجام داد، دست به یک اقدام انتحاری در مورد واگذاری دو تیم بزند.
این‌گونه اقدامات عجولانه که نمونه‌اش را در زمان ریاست حسین قربانزاده بر سازمان خصوصی‌سازی دیدیم، می‌تواند آینده دو باشگاه را به شدت تحت‌تاثیر قرار دهد و چالش‌های قانونی و حقوقی زیادی برای دو تیم به وجود بیاورد. می‌تواند باشگاه‌ها را تا مرز انحلال و نابودی پیش ببرد. می‌تواند هواداران را مقابل وزارت ورزش قرار دهد و شرایط سختی به وجود بیاورد. برای همین هم باید آرزو کرد که اظهارات وزیر ورزش صرفا شعار بوده باشد و به مرحله عمل نرسد.
اگر وزیر ورزش می‌گوید هیچ چیز ترسناکی در این زمینه وجود ندارد و همه اقدامات به درستی و مبتنی بر قانون و واقعیت‌های این دو تیم و فوتبال انجام شده است لطفا هرچه سریع‌تر اسناد و مدارک مرتبط را منتشر کند. اینکه دقیقا از زمان رفتن قربانزاده چه اقداماتی در زمینه خصوصی‌سازی دو باشگاه صورت گرفته است. پروسه واگذاری به چه شکلی است. آیا قرار است سهام فروخته شود؟ اگر بحث سهام است آیا خریداران حقیقی مدنظر هستند یا حقوقی؟ آیا با شرکت‌ها یا هلدینگ‌های بزرگ مذاکره شده است؟ آیا بحث بدهی‌های این دو باشگاه حل شده؟ همین حالا استقلال و پرسپولیس روی هم بیش از هزار میلیارد بدهی دارند و هر خریداری باید بداند تکلیف این پول‌ها چیست.وضعیت حق پخش و استادیوم و سایر موارد هم باید روشن شود.اگر وزیر ورزش مدعی است که این‌بار واگذاری دو باشگاه شعار نیست باید وضعیت این موارد مشخص شود. باید نشان بدهد که روی جزء به جزء پیچیدگی‌های خصوصی کردن دو باشگاه فکر شده است.
