کارگاه «کارکرد شرکت‌های تولید فیلم در عرصه بین‌المللی فیلم» با حضور «میزوه کنی زانه» تهیه کننده‌کشور ژاپن در موزه سینمای ایران برگزار شد.
به نقل از روابط عمومی موزه سینما، «میزوه کنی زانه» تهیه‌کننده کشور ژاپن در ابتدا گفت: ما در کشورمان آژانس‌هایی داریم که کارگردان‌ها و بازیگرها در آنجا عضو می‌شوند و این آژانس‌ها برایشان پروژه پیدا می‌کنند.
وی ادامه داد: در ابتدای راه اندازی، این آژانس‌ها به اعضاء‌شان حتی اگر کار هم نداشتند به صورت ماهیانه دستمزد می‌دادند اما به مرور آنها کوچک شدند و دیگر قدرت پرداخت نداشتند و در نهایت بدین شکل شد که بازیگرها و کارگردان ها در هر پروژه‌ای می‌رفتند درصدی را به این آژانس‌ها اختصاص می‌دادند.
این تهیه کننده ژاپنی همچنین گفت: البته این روش یک مشکل بزرگی داشت؛ این بود که استقلال را از بازیگران می گرفت زیرا کارگردان به صورت مستقیم نمی‌توانست با کارگردان درارتباط باشد و اگر تغییری هم در کار و زمان فیلمبرداری ایجاد می شد باید از طریق واسطه ها انجام می‌شد.
وی با بیان اینکه در ابتدا تهیه کنندگی تلویزیون را انجام می‌داده است، افزود: متاسفانه به مرور زمان تلویزیون ژاپن محبوبیت خود را از دست داد به همین دلیل من به سمت سینما آمدم. در سال ۱۹۷۹ با کارگردان فیلم «مارماهی» که با عباس کیارستمی در جشنواره‌های مختلفی جایزه مشترک گرفت، آشنا شدم و کارم را در سینما شروع کردم.
«میزوه کنی زانه» با بیان اینکه سینمای ژاپن شرایط مناسبی ندارد، گفت: خوشبختانه در جشنواره بین المللی فیلم فجر با کارگردان‌های ایرانی آشنا شدم و متوجه شدم در ایران جوانان بسیار به سینما علاقمند هستند.
وی خاطرنشان کرد: اغلب با فیلم‌هایی کار می‌کنم که سرمایه اندکی برای ساخت آنها نیاز باشد و همچنین مستقل باشند و معتقدم برای رونق سینمای ژاپن باید تغییراتی در صنعت فیلمسازی این کشور ایجاد شود.
«میزوه کنی زانه» با بیان اینکه جایزه جشنواره فیلم کن را کسب کرده است، گفت: زمانیکه کارگردانی مانند کوروساوا کار می‌کردند شرکت های بزرگ فیلمسازی از او حمایت می‌کردند و سرمایه‌های زیادی را برای ساخت فیلم در اختیارش قرار می‌دادند اما وقتی این شرکت‌ها کوچک شدند آنها مجبور شدند به سراغ ساخت فیلم‌هایی بروند که بیشتر تجاری بودند.
وی ادامه داد: در سال ۱۹۸۱ دو فیلم از ژاپن در جشنواره کن جایزه گرفتند و تصورها بر این بود که سینمای ژاپن رونق گرفته است اما این اتفاق نیافتاد.
«میزوه کنی زانه» خاطرنشان کرد: در سال ۱۹۸۶ مدرسه سینما در ژاپن افتتاح شد و من خودم در آنجا تدریس می‌کردم و در دوره‌ای هم بسیار مورد استقبال قرار گرفت و بازیگرهای خوبی از آن بیرون آمدند.
وی ادامه داد: احساس مسئولیت زیادی در کارم و سینمای کشورم دارم به همین دلیل هر چند وقت یکبار ورک شاپ‌های مختلفی را برای بازیگران برگزار می‌کنم که خوشبختانه استاد یکی از این ورک شاپ‌ها که بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت امیر نادری فیلمساز ایرانی بود.
«میزوه کنی زانه» همچنین گفت: یکی از کارگردان های کشور ما شیوه جالبی برای بازیگرانش داشت و این بود که هر بازیگری می‌خواست در فیلمش حضور داشته باشد ابتدا باید ۱۰ روز در زمین کشاورزی کار می‌کرد زیرا او معتقد بود آدم ها سر زمین‌های کشاورزی ذهنشان متمرکز و خلاق می شود.
وی با بیان اینکه به نظرم علاقمندان سینما در ابتدای کارشان باید درباره انسان‌ها فکر کنند، بیان داشت: من معتقدم فیلمسازان هر کشوری ابتدا باید درباره فرهنگ کشور خوشان فیلم بسازند و در مرحله بعد به سراغ تولیدات مشترک بروند. من هم به عنوان فیلمساز ابتدا باید به سنت‌ها و فرهنگ ژاپن بپردازم.
