شباهت گل ژاپن و گل اول قطر در مراحل یک‌چهارم و نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا یک ایراد بزرگ تیم ما را ثابت کرد.
تیم کشورمان در این دوره مشکلات زیادی در خط دفاعی داشت. مشکلاتی که از قبل از جام بعد از مصدومیت پورعلی گنجی مشخص بود. حسین کنعانی زادگان با آن حاشیه‌های بزرگ به جام آمد و مجید حسینی هم که مصدوم بود، شجاع خلیل‌زاده هم با سن بالا ، دیدیم که در خیلی بازی‌ها به اصطلاح فوتبالی بدنش خالی کرد.
در هر دو بازی حساس ما در یک چهارم و نیمه نهایی ما در نیمه نخست گل خوردیم. هر دو به یک شکل از عمق دفاع و هر دو با شلیکی که کمانه کرد و از بالای دست بیرانوند به تور دروازه رسید. در فوتبال حرفه‌ای یک تیم در تورنمنتی چنین سطح بالا ، دو مسابقه متوالی به یک شکل گل نمی‌خورد، اگر بخورد آن تیم مدعی نیست!
در اینکه بازیکنان تلاش کردند که بهترین اتفاق بیفتد شکی نیست اما مشکلاتی هم بود که حل آنها از عهده بازیکنان خارج شد. تیم ما نه فقط به لحاظ مهره و تاکتیک بازی بلکه به لحاظ روانی هم قانون فوتبال را نادیده گرفت و تنبیه شد . درست قبل از گل قطر ما یک گل صددرصدی را نزدیم و در فوتبال اگر گل نزنید، گل خواهید خورد!
تیم ما هم در بخش تهاجمی و هم در بخش دفاعی مشکلات فنی داشت که به واسطه همین مشکلات به قطر باخت. ما در این تورنمنت از فلسطین، امارات، سوریه، ژاپن و قطر گل خوردیم و تنها برابر هنگ کنگ دروازه ما بسته ماند که در آن بازی هم شانس آوردیم! در فوتبال برای برنده شدن ابتدا باید گل نخورید و دیدیم که تیم ما این اصل اولیه و مهم را نداشت!
