ریشه تعویض‌های اوسمار در گروی اتفاقات بازی با آلومینیوم بود یا مدیریت انرژی مقابل سپاهان؟
شاید منشأ خیلی از عوض شدن‌ها لابه‌لای همین شکست‌هاست. بهمن ۹۸ که یحیی آمد، شیفته فوتبال هجومی و زیبا بود، اما هرچه گذشت او نتیجه‌گراتر شد و اقتصادی. فقط آنهایی که زیر خاکند تغییر ناپذیرند و شاید شکست در اراک یکی از همان پیچ‌هایی باشد که افکار هجومی اوسمار را در فوتبال ما تغییر دهد. شاید هم او درس بزرگی را از این ناکامی تاریخی گرفته و دیگر اینچنین بی‌محابا دست به تغییرات گسترده نزند! بی‌تردید ذهن او همانند میلیون‌ها هوادار درگیر این است چه شد تیمش که گل نمی‌خورد، در کمتر از ۳۰ دقیقه ناگهان ۴ بار دروازه‌اش باز شد! کجای کار می‌لنگید؟ ایراد کار چه بود که قرمزها یک جام را در اراک جا گذاشتند و با چهره‌ای شوک‌زده در آستانه یکی از فینال‌های لیگ جاری (بازی چهارشنبه با سپاهان) به تهران بازگشتند؟
پرسش اول این است که آیا اوسمار همه واقعیت را می‌گوید و یا تنها قسمتی از آن را؟ او در اراک گفت به هیچ وجه به بازی با سپاهان فکر نمی‌کردم. کدهایی وجود دارد که حرف او را تائید می‌کند، اما او نگفت تا دقیقه چند این نبرد حذفی، چنین افکاری داشت؟ موضوع دقیقا همین تغییر نگرش در حساس‌ترین دقایق بازی بود.
اوسمار جام می‌خواست.او در حال تثبیت ریشه هایش در فوتبال ایران به عنوان سرمربی موفق است تا بازار پر مشتری آسیا را به دست بیاورد ، اما شرط اول این است که او باید در فوتبال ایران به جام برسد.
به همین خاطر او راست می‌گوید که به بازی با سپاهان فکر نمی‌کرده. بی‌ترس از خستگی و مصدومیت، با همان ترکیب همیشگی (منهای غیبت اجباری عالیشاه) به اراک آمد. تیمش را هجومی چید و ۲ گل هم زد.
اما به نظر می‌آید بین ۲ نیمه، افکار محتاطانه، کم کم سراغش آمد. سروش رفیعی که یکی از مهم‌ترین عناصر تدافعی در جمع کردن توپ‌های سوم و سرگردان در ۱۸ قدم تیم خودی و همچنین طراح اصلی حملات است، جای خود را به وحید امیری داد. با این وجود وحید به جلو رفت و خدابنده‌لو جای سروش را پر کرد. در اوج حملات آلومینیوم در شروع نیمه دوم، پرسپولیس باز هم در دفاع مستحکم نشان داد. اما از دقیقه ۶۰ تعویض‌های اوسمار رنگ و بوی بازی با سپاهان را گرفت. بیرون کشیدن ۳ عنصر موثر هجومی (ترابی، کریم و اورونوف) عملا خیال حریف را از حملات پرسپولیس جمع کرد، اما یک تعویض خیلی خاص در این بین انجام شد که اوسمار نمی‌تواند بگوید آن را صرفا به واسطه جریان بازی انجام دادم. دانیال اسماعیلی‌فر بخاطر محرومیت، بازی با سپاهان را از دست داده است. اوسمار در ۱۵ دقیقه انتهایی قصد آزمایش فرجی در آن منطقه را داشت. بدون آنکه دانیال از زمین خارج شود، فرجی به دفاع راست رفت و دانیال جای ترابی را گرفت.
از دقیقه ۸۵ تا ۱۲۲ پرسپولیس ۴ گل خورد که در همه آنها رد پای تعویض‌های اوسمار هویدا بود.
سروش و خدابنده‌لو نبودند تا توپ‌های سرگردان در ۱۸ را جمع کنند. گل اول و دوم دقیقا از همین نقطه زده شد آن هم در روزی که ریگی خسته و پراشتباه بود. در صحنه گل سوم شروین بزرگ به راحتی روی سر فرشاد فرجی، ضربه مهمی را زد و دست آخر در گل چهارم باز هم نفوذ از منطقه راست، کات بک و عقب ماندن اسدبیگی و ضربه نهایی نقی‌زاده.
اینها همه کدهایی بود از ۴ گلی که اگر اوسمار دست به ترکیب اولیه‌اش نمی‌زد شاید هرگز زده نمی‌شدند!
اگر حقیقتا اوسمار این تعویض‌ها را بی‌توجه به بازی با سپاهان انجام داده باشد، باید گفت خودکشی بی‌دلیلی را مرتکب شدی مرد! (البته او این مسئله را تکذیب کرد).
سؤال مهم در مورد بیرو؛ در حد پنالتی هم آماده نبود؟
حق رفیعی جوان بود که در جام حذفی بازی کند. حتی اگر بیرانوند مشکل مصدومیت هم نداشت، باز باید به واسطه چند نمایش تحسین‌برانگیزی که او در لیگ انجام داده بود درون دروازه پرسپولیس قرار می‌گرفت. اما اوسمار مرتکب یک اشتباه بزرگ شد. او می‌توانست بیرانوند را با خود به اراک ببرد تا هنگام ضربات پنالتی با میدان دادن به او نتیجه برد را تا ۸۰ درصد تضمین کند.
یحیی فصل قبل مقابل ون پارس اصفهان با همین تعویض مانع خلق شگفتی و شکست تیمش در اولین گام شد تا دست آخر فاتح جام حذفی با شکست استقلال شود. مسلما ارزش بازی با سپاهان چند برابر جام حذفی است اما با توجه به اینکه بیرانوند ۵ روز قبل گچ دستش را باز کرده بود، دست‌کم توانایی حضور در ضربات پنالتی را داشت. اما در این مورد، اوسمار تصمیم سخت‌گیرانه‌ای اتخاذ کرد. تصمیمی در حد از دست دادن یک جام.
حتی اگر اوسمار به‌واسطه ارزش و اهمیت دیدار روز چهارشنبه، تیمی متشکل از ذخیره‌ها و چند بازیکن اصلی را به مصاف آلومینیوم می‌فرستاد و حذف هم می‌شد، شاید خیلی‌ها این تصمیم را عاقلانه می‌دانستند. اما او تصمیم گرفت با همه قوا بیاید. با این وجود چند تصمیم موجب شد هم جام حذفی را از دست بدهد و هم تیمش را از حیث روحی و جسمی مستهلک کند.
احتمالات بعد از این وقایع
فعلا برای قضاوت زود است. شاید ساعت‌های پایانی روز چهارشنبه، در خاتمه دو بازی بسیار حساس، تراکتور و استقلال در تبریز و سپس پرسپولیس و سپاهان در تهران بشود فهمید خسارت‌های این جام حذفی تا چه حد بوده است.
تنها خوش شانسی پرسپولیس این بود که سپاهان هم با ترکیب اصلی‌اش به اهواز رفت و با وجود شکست دادن استقلال ملاثانی، مجبور شد ۱۲۰ دقیقه در گرمای خوزستان بدود.
حوالی ساعت ۲۲ روز چهارشنبه بعد از انجام این دو دیدار، نمای بهتری از خروجی تصمیمات شامگاه جمعه به دستمان می‌آید.
بدترین اتفاق برای قرمزها این است که آنها بفهمند این شکست موجب شد در فاصله کمتر از ۵ روز ۲ جام را از دست بدهند.
البته با هر احتمالی در شکست، تساوی و برد سرخابی‌ها در روز چهارشنبه، فاصله آنها از هم آنقدر دور نمی‌شود که بگوییم کار تمام شده است. در بهترین حالت برای آبی‌ها، آنها در روز شکست تراکتور و پرسپولیس، می‌توانند ۴ امتیاز از رقیب پیش بیفتند.
