هوشنگ حریرچیان تنها آرزویی که سال اخیر برای خودش داشت این بود که تا آخرین لحظه عمر بتواند هرچند کوتاه، فعالیت هنری داشته باشد. همان پدری که در سریال «آشپزباشی» نقش یک پدر بادیسیپلین و در «ساختمان پزشکان» نقش یک پدر بلغمی مزاج طناز و باری به هر جهت را بازی می‌کرد.
هوشنگ حریرچیان همان پدری است که در سریال «آشپزباشی» نقش یک پدر بادیسیپلین و در «ساختمان پزشکان» و «پژمان» نقش یک پدر بلغمی مزاج طناز و باری به هر جهت را بازی می‌کرد. در فیلم‌های «ورود زنده‌ها ممنوع»، «پوست موز»، «قاعده‌ی بازی»، «یک بوس کوچولو» و «کودکانه» هم همین‌طور.
حریرچیان اولین تجربه‌ی تلویزیونی خود را با «عکاس‌باشی» شروع کرد و با بازی در فیلم «جعفرخان از فرنگ برگشته» زنده‌یاد علی حاتمی وارد سینما شد.
سعی کرد یک نوع پدر نباشد!
او با اشاره به نقش‌های متفاوت پدر در سریال‌های مختلف به ایسنا این‌چنین گفته بود: در پروژه‌های زیادی نقش پدر را بازی کرده‌ام اما سعی کردم همیشه یک نوع پدر نباشم؛ پدرها متفاوت‌اند اما خوب.
او می‌گفت: من همانی هستم که در «آشپزباشی» نقش یک پدر بادیسیپلین را بازی کردم و در «ساختمان پزشکان» هم نقش یک پدر بلغمی مزاج، طناز و باری به هر جهت؛ این پدرها با هم متفاوت‌اند اما باید شخصیت را در فیلم و سریال پیدا کرد اینکه چه هستی و که هستی.
به سروش صحت ایمان داشت
حریرچیان درباره همکاری‌اش با سروش صحت گفته بود: به کارگردانی سروش صحت ایمان دارم. او چند حسن دارد به جهت اینکه خودش بازیگر بوده است و درد بازیگران را می‌داند. دوم اینکه نویسنده است و نویسنده‌ی طنازی هم هست و سوم اینکه خلق‌الساعه است؛ از این جهت که وقتی متن به دستش می‌رسد بلافاصله صحنه‌ها را مجسم، دکوپاژ و آماده می‌کند و به بازیگر می‌دهد. البته نباید اسم این کار را تزریق گذاشت و نباید گفت که این کار را در سرنگ کرده و سپس به بازیگر تزریق می‌کند، به جهت اینکه اگر همان عملی که کارگردان انجام می‌دهد، انجام دهی تقلید می‌شود و بازیگر مثل یک طوطی می‌شود. بازیگر باید آنچه که خودش می‌خواهد بگیرد و خلق کند. در این راستا نمی‌دانم در نقش‌هایم پدر موفقی بوده‌ام یا نه که باید نظر مردم را شرط قرار دهیم.
حریرچیان تصور می‌کرد «ساختمان پزشکان» به دلیل اقبال دزیاد مخاطبان تداوم پیدا کند و این چنین می‌گفت: این مجموعه مورد اقبال شدید مردم قرار گرفت. کسانی را دیدم که اعتراف کردند برای بار چندم یک قسمت از آن را تماشا کرده‌اند و لذت برده‌اند. حال چرا آن را ادامه ندادند نمی‌دانم اما تصور می‌کنم در آینده‌ای بسیار نزدیک این سریال تداوم پیدا کند؛ به دلیل اینکه خواسته‌ی مردم شرط است و مردم باید بخواهند. این سریال به بیشتر مسائلی که در جامعه مطرح بود پرداخت. کمبودها، کژی‌ها، کاستی‌ها، خوبی‌ها، بدی‌ها، مسائل اداری، خانوادگی، ورزشی و همه چیز در آن مطرح شده منتهی انتقاد در لفافه‌ی طنز بود.
پدر «پژمان» با «ساختمان پزشکان» و «آشپزباشی» متفاوت بود
او همچنین با اشاره به نقشش در سریال «پژمان» این چنین گفته بود: سعی کردم در این کار نقش پدری را بازی کنم که متفاوت از سایر نقش‌های مشابه‌ام در کارهای قبلی است. اگر چه نقش من در سریال «پژمان» به چند اپیزود محدود می‌شد و در سریال «ساختمان پزشکان» یکی از نقش‌های اصلی را بازی کرده بودم اما اگر دقت کنید می‌بینید که این دو پدر متفاوت از هم هستند.
تاکید حریرچیان بر لزوم حمایت تلویزیون از هنرمندان
حریرچیان همچنین درباره‌ی لزوم حمایت تلویزیون از هنرمندان و کارگردان طناز حرفه‌یی هم این چنین گفته بود: بازی یک بازیگر در هر نقشی که باشد لازم است اما کافی نیست. بلکه زمانی کفایت می‌کند که حمایت باشد. خوشبختانه مردم ایران به طور اخص هم هنرمند هستند، هم هنرپرور و هم هنردوست و همه حمایت می‌کنند. من به نمایندگی از تمام هنرمندان پدر ایران می‌گویم ما متکی به محبت مردم هستیم. نقطه‌ی اتکای ما مردم هستند. اگر مردم کنار بکشند ما زمین می‌خوریم. حمایت‌ها، تشویق‌ها، تقدیرها و پشتوانه‌های مردم است که ما را سرپا و زنده نگه داشته است.
حریرچیان همچنین معتقد بود تلویزیون باید حامی بازیگران باشد تا بهتر بتواند ارائه‌ی خدمت کند. او گفته بود: در این صورت بازیگران بهتر می‌توانند نقش‌آفرینی کنند و نقش خودشان را پیدا کنند. وقتی کسانی که در رأس هستند حمایت کنند و به طرف جلو هدایت کنند بازیگران بهتر می‌روند. در نتیجه با احتیاط قدم برمی‌دارند مبادا اینکه زمین بخورند اگر هم خوردند بدانند کسی هست که زیر بالشان را می‌گیرد و بلند می‌کند.
رادیو زادگاهش بود، تئاتر مدرسه و سینما کارگاهش
او سالهای فعالیتش هنری اش را اینگونه تشریح کرده بود که رادیو زادگاهش بوده، تئاتر مدرسه‌اش بود و سینما کارگاه او بوده است.
او در سالهای آخر عمر در گفت‌وگویی که با ایسنا داشت می‌گفت، آرزوی همیشگی من فعالیت هنری تا آخرین لحظه عمرم بوده است. با توجه به اینکه به دلیل کرونا دو سال از صحنه و دوربین دور بودم، اینکه باز هم بتوانم در زمینه بازیگری فعالیتی هرچند کوچک داشته باشم تبدیل به بزرگترین آرزوی من شده است.
هر چند از سوی تلویزیون و همین طور سینما پیشنهادهای زیادی داشت ولی به دلیل شرایط جسمی و همه‌گیری کرونا نتوانستم کاری انجام بدهد و چون بیمار بود امکان فعالیت نداشت.
حریرچیان عاشق کارش بود و این‌چنین می‌گفت: من عاشق کارم هستم ولی فعالیت هنری‌ام با این سن و سال و شرایطی که دارم، تنها منوط به من نیست. چون وقتی تعداد هنرپیشه‌ها بیشتر باشد، کار دشوارتر می‌شود ولی اگر هنرپیشه‌های مقابلم در حد سه ـ چهار نفر باشند، مشکلی نیست می‌توانم از پس کار بربیایم، اما تعداد که زیاد می‌شود مثل سریال «ساختمان پزشکان»، کار سخت می‌شود و من دیگر نمی‌توانم انجام بدهم. آن زمان که سریال «ساختمان پزشکان»، «پژمان» و «آشپزباشی» را داشتم سالم بودم و می‌توانستم به راحتی کار کنم. یادم هست همیشه راهنمایی های آقای سروش صحت در عین حال که خوب بود و به من کمک می‌کرد اما بسیار دشوار بود ولی من توانستم و خدا را شکر در کارم موفق شدم چون سالم بودم. به طور کلی به غیر از همین چند سریال من در تلویزیون فعالیت دیگری به آن صورت نداشتم و بیشتر در پروژه‌های سینمایی مشارکت داشتم. اگر بخواهم خلاصه بگویم، باید یادآوری کنم رادیو زادگاه من بوده، تئاتر مدرسه‌ام بود و سینما کارگاه من بوده است.
به گزارش ایسنا، هوشنگ حریرچیان که مرداد ماه ۱۳۱۱ به دنیا آمد در مرداد ماه ۱۴۰۳ در حالی در سن ۹۲ سالگی از دنیا رفت که دوست داشت، ۱۰۰ سال دیگر زنده باشد.
هوشنگ حریرچیان در سال ۱۳۴۸ اولین تجربه تلویزیونی خود به نام «عکاس باشی» را انجام داد و فعالیت سینمایی خود را با بازی در فیلم «جعفر خان» به کارگردانی زنده یاد علی حاتمی آغاز کرد. مجموعه‌های تلویزیونی چون «خاتون»، «آشپزباشی»، «ساختمان پزشکان»، «سایه سلطان»، «پژمان»، «تفنگ سرپر»، «یکی بود یکی نبود»، «هشت، بهشت» و … از او به یادگار مانده است.
