نام گذاری خیابان به اسم بزرگان ادب و هنر و ساخت سردیس از چهره آنان، اقدامی پسندیده است و جای تردیدی نیست که چنین کارهایی به هر چه بیشتر شناخته شدن این نامداران در جامعه کمک می‌کند اما گاهی دقت و وسواسِ لازم فراموش می‌شود و حاصل کار چندان رضایت‌بخش از آب درنمی‌آید. عصر جمعه ۱۳ اردیبهشت آیین رونمایی از سردیس جمشید مشایخی با حضور شهردار تهران و جمعی از هنرمندان برگزار شد و انتقادات بسیاری را برانگیخت.
سردیس استاد جمشید مشایخی از سنگ سفید ساخته شده و کمترین شباهتی به چهره این هنرمند ندارد. این سردیس هنر رضا حسن‌زاده، مجسمه‌ساز و عضو انجمن مجسمه‌سازان ایران است که پیش از این هم سردیس عباس کیارستمی، کارگردان کشورمان را ساخته بود و جالب این که آن هم شباهت چندانی به چهره کیارستمی نداشت. هر دو سردیس در بازه زمانی درگذشت تا چهلم این هنرمندان ساخته شده‌اند و واضح است که در این فرصت کوتاه، حاصل کار راضی‌کننده نیست.
سوال اساسی از مسئولان این است که ساخت یک سردیس فوری و رونمایی از آن در مدت زمانی کوتاه، ارزشمندتر است یا کاری از سر حوصله و ریزبینی ولو این که ساخت آن زمان بیشتری ببرد؟کاربری در واکنش به این سردیس نوشت: «داشتم به این فکر می‌کردم که این سردیس رو که مثلا جمشید مشایخیه قبلا کجا دیدم؛ یادم افتاد یه دونه ا‌ش قبلا وسط میدان فردوسی نصب شده! آخه این کجاش به مشایخی می‌خوره»؟
کاربر دیگری هم نوشته بود: «بالاخره این سردیس از روی یه عکسی از آقای مشایخی ساخته شده دیگه. اون عکس کو»؟ این انتقادات در حالی است که ایران، سرزمین هنرمندان بزرگ مجسمه‌ساز است؛ از ابوالحسن صدیقی گرفته تا لیلیت تریان و… . همه این هنرمندان به ظرافت و مهارت در کارشان شهره هستند و از این رو نامشان با آثارشان پیوند خورده است. ای کاش شیوه و روش این هنرمندان امروزه هم سرلوحه کار قرار بگیرد
