افتتاحیه جشنواره فیلم کن که با فیلم “The dead don’t die“، اثر جیم جارموش آغاز شد، سروصدایی برای خود به پا کرد. این فیلم که در نظر برخی منتقدان و به گفته سازنده‌اش، در جهت آگاهی از خطری است که محیط زیست جهانی را تهدید می‌کند، اما نظرات و نقدهای متفاوتی را به دنبال داشت.

روزنامه تایمز دراین‌باره نوشت: «گفتن این موضوع که انتخاب این فیلم برای افتتاحیه مراسم کن، یک تصمیم شجاعانه بود یا اینکه هیچ گزینه دیگری برای انتخاب کردن وجود نداشت، سخت است اما با این وجود، فیلم محکم و قوی نبود.»

  از نظر منتقدان، این فیلم سهم بسیار بزرگی را به جرج رومرو که قبل‌تر فیلم «Night of the Living Dead  را درژانر وحشت ساخته بود، مدیون است. فارغ از پیامی که فیلم منتقل می‌کرد و نکات خلاقانه‌ای که جیم جارموش در فیلم خود استفاده کرده بود، این فیلم نتواست فیلمی قوی در ژانر خودش باشد. اگرچه که به گفته گاردین و روزنامه نیویورک تایمز، این فیلم خود را یک فیلم عالی در زمینه کمدی معرفی می‌کند اما نظر متفاوت مردم در گاردین این عالی بودن را نشان نمی‌دهد.

 فیلم روندی بسیار کند و آهسته دارد که اگر کسی طرفدار این کارگردان نباشد، به سرعت از آن خسته خواهد شد اما برای کسانی که جیم جارموش و تکنیک‌هایش را می‌شناسند، این فیلم جذابیت خود را خواهد داشت.

مجله اسکرین دیلی هم دراین‌باره نوشت: «جیم جارموش حقیقتی را که مدت‌ها پیش جرج رومرو متوجه آن شده بود، دریافت کرد. تاثیرگذاری از استعاره زامبی‌ها و به کار بردن آن برای بیان مشکلات جامعه، حقیقتی بود که جارموش در فیلم خود از آن استفاده کرده بود.»

این فیلم که توسط  دو کاراکتر اصلی، به نام‌های کلیف رابرتسون(بیل مورفی) و همکار وفادارش رانی پترسون(آدام درایور) که پلیس شهر هستند آغاز می‌شود، به ناگهان به سمت آخرالزمانی شدن و بیرون آمدن مردگان از قبر می‌رود.

شهر کوچک و زیبایی که به گفته برخی منتقدان، همان آمریکای سفیدی است که باید وجود داشته باشد،کم کم  تصورات واهی را می‌شکند و به شکل واقعی و امروزی خود که به آن تبدیل شده است، برمی‌گردد. به گفته آدری شاو، دانشجوی فیلم‌سازی دانشگاه فلوریدا و به نقل از روزنامه نیویورک تایمز، این فیلم قطعا در مورد تغییرات آب‌وهوای جهانی و بی‌توجهی امریکایی‌ها به مشکلاتی است که درحال اتفاق افتادن هستند.

اگرچه که به گفته جیم جارموش در کنفرانس مطبوعاتی که چندی پیش برگزار شد، این فیلم هیچ هدف سیاسی را دنبال نمی‌کند و تنها مقصودش نابودی زمینی هست که در اختیار داریم، اما برخی منتقدان به مقصود سیاسی که این فیلم بدان پرداخته بود، توجه کردند.

مجله دیلی اسکرین هم درباره آخرین ساخته جارموش نوشته: «جیم جارموش که اغلب به خاطر روشن‌بینی خلاق و تکی که دارد در بیشتر ژانرها موفق بوده است، اینبار دست به انتخاب موضوعی، یکتا و بعضا ناامیدکننده زده است. او یک فضای مخالفتی را علیه متریالیست‌ها و آمریکای ترامپ و بی‌تفاوتی جمعی، راه‌اندازی کرده است.»

ترامپ که سابقا خروج خود را از توافقنامه محیط زیست پاریس اعلام کرده بود، یکی از نمونه دلایل اهداف سیاسی این فیلم قلمداد می‌شود. خروج ترامپ  از توافقنامه پاریس و بی‌توجهی مردم امریکا به این اتفاق، یکی از المان‌هایی است که جیم جارموش به وصف آن  در فیلم خود پرداخته است. اگرچه که آن را انکار کند.

در هر حال محتوای این فیلم و پیام آن به نقل از بی بی سی این نیست که مردگان نمی‌میرند، بلکه پیام آن است که همه زندگان، تا آخرین نفرشان خواهند مرد.