لیگ برتر فوتبال ایران امسال رسماً وارد فاز جدیدی از کمدی فوتبالی شده است.
لیگ برتر فوتبال ایران امسال رسماً وارد فاز جدیدی از کمدی فوتبالی شده است. لیگی که فاصله تیم اول تا آخر فقط پنج امتیاز است؛ یعنی تیم قعرنشین با یک برد، ناگهان در قامت مدعی قهرمانی ظاهر می‌شود. شش هفته گذشته و هیچ‌کس نفهمیده دقیقاً چه کسی مدعی است، چه کسی بحرانی است، و چه کسی اصلاً فوتبال بازی می‌کند. همه در یک صف ایستاده‌اند، از صدر تا قعر.
پرسپولیس، تیمی که پنج هفته است مساوی می‌کند، فقط یک امتیاز با صدر فاصله دارد. استقلال که در رتبه سیزدهم جدول جا خوش کرده، اگر فقط یک بازی را ببرد، احتمالاً فردایش در صدر جدول جشن می‌گیرد. این دیگر لیگ نیست، شوخی بزرگ ملی است.
از ۴۷ بازی برگزارشده، ده‌تا صفر – صفر تمام شده؛ یعنی هر هفته ده‌ها هزار تماشاگر برای تماشای “هیچ” به ورزشگاه می‌روند. در مجموع فقط ۷۹ گل زده شده؛ یعنی کمتر از دو گل در هر بازی. این آمارها نه شبیه فوتبال حرفه‌ای، که بیشتر شبیه لیگ محلات است.
جالب اینجاست که همین لیگ خسته و بی‌رمق، پر از بازیکنان میلیون‌دلاری است. استقلال و تراکتور امسال با خرید خارجی‌های رنگارنگ می‌خواستند لیگ را بین‌المللی کنند، اما فعلاً فقط جدول را پیچیده‌تر کرده‌اند. پرسپولیس و سپاهان هم خرج کم نکردند، اما بازده؟ تقریباً هیچ. فقط کلی مصاحبه مضحک و دعوا در این لیگ داریم و دیگر هیچ.
در این میان، استادیوم‌ها هم همچنان در همان وضعیت دهه ۳۰ میلادی هستند. کیفیت فیلم‌برداری به قدری پایین است که گاهی بیننده نمی‌داند توپ است یا لکه‌ای روی لنز دوربینف تازه برای همین هم حق پخش نمی‌دهند!
اما قصه فقط به زمین و توپ ختم نمی‌شود. جایی که مدیریت استادیوم درفشی‌فر به دست افرادی مثل “عباس اسماعیل‌بیگی” سپرده می‌شود، آدم مساله‌داری که درباره‌اش نیاز به شرح جزئیات نیست حالا اما او مدیر شده است. انگار فوتبال ما جایی است که هر چقدر ناکارآمدتر باشی، بیشتر رشد می‌کنی.
در این میان، خارجی‌هایی هم که می‌آیند، خیلی زود یاد می‌گیرند “چطور در ایران زندگی کنند”، نه چطور فوتبال بازی کنند. هر شب برایشان مهمان‌های خاص می‌اید و آن‌ها اگر چه در زمین در حد استاداسدی هستند، اما شب‌ها سبک زندگی لامین یامال را دارند، تفریحات شبانه مرتب، و تمرینات سبک روز بعد! نتیجه؟ زمین خالی از هیجان و جدول خالی از منطق.
در نهایت باید گفت: لیگ برتر ایران امسال ترکیبی از طنز، تراژدی، و مستند اجتماعی است. فوتبالی که نه می‌خنداند، نه می‌گریاند، فقط آدم را به فکر فرو می‌برد که چطور با این همه هزینه و ادعا، هنوز هیچ چیز سر جایش نیست.
اگر قرار بود نامی برایش بگذاریم، شاید بهترینش “لیگ برتر صفر – صفر” بود؛ جایی که همه بازی می‌کنند، هیچ‌کس نمی‌برد، و در نهایت، تنها برنده واقعی کسی است که فوتبال ایران را جدی نگیرد.
