این در حالیست که تنابنده در غیاب یک دهه ای عطاران در تلویزیون، عملاً با سری مجموعه «پایتخت» صدرنشین تمام سریال ها بوده و فارغ از اوج و فرود آن، همیشه محبوب تماشاگران شده. کیست که نداند نقش تنابنده در طرح ریزی بنای «پایتخت» گسترده تر از تمام عوامل و حتی شخص سیروس مقدم است. تنابنده زیرکانه و یک تنه این سریال را بدون توجه به قانون ثابت شده شکست دنباله سازی سریال ها در تلویزیون، سرپا و بامزه نگه داشته است. رقابت با این سریال برای بقیه حالا دیگر در حکم ناکامی حتمی پیش از ورود به گود است.

با این وجود چرا تنابنده در سینما به اندازه تلویزیون خوش شانس نیست. سینماروها به عنوان نیمی از بینندگان «پایتخت» و چه بسا بیشتر، تنابنده را در سینما چندان تحویل نمی گیرند. خیلی دوستش ندارند و احتمالاً ترجیح می دهند او همیشه در قالب همان نقی باقی بماند و آنان را بی وقفه بخنداند و و با فرصت طلبی مدام زرنگ بازی دربیاورد. تنابنده اما با آگاهی از توانایی هایش خود را محق می داند که در موقعیت های دیگری غیر از «پایتخت» هم دیده شود و به همان میزان موفقیت برسد.

صد البته که گیشه، معیار اصلی برای سنجش کیفیت توفیق هنرمندان نیست، اما به هر حال و ناگزیر، فاکتوری اساسی تلقی می شود. تنابنده اما در سینما غیر از دو-سه مورد که آن هم صد در صد وابسته به ماهیت حضور او نبوده، خیلی در سینما پرفروش و به عنوان ستاره محبوب تماشاگران ظاهر نشده و میخش را نکوبیده. همان تماشاگرانی که اغلبشان بی شک معتقدند «پایتخت» بدون نقی، شیر بی یال و دم و اشکم است.

همین مسئله است که تنابنده را تحریک کرده تا برای افزایش فروش دومین فیلمش، کلی آسمان و ریسمان ببافد و از هر اهرمی برای رسیدن به این هدف بهره ببرد. از انتشار ویدئوی اعتراض آمیز در حرم امام هشتم تا متلک انداختن به معاون سیما. تاکتیکی که به نظر در روزهای آینده وارد فاز تازه ای هم بشود. او نمی تواند براحتی با این واقعیت کنار بیاید که فیلمش هنوز حتی یک میلیارد هم نفروخته.

فیلم او گرچه در چنبره ناعادلانه اکران گرفتار شده، اما در واقع آن تحفه ای هم نیست که سینماروهای ساده پسند این سالها بپسندندش. دست کم در این ۱۰ روز گذشته از اکران که چنین بوده.

تنابنده برای ثبت رکورد تازه در سینما و خودنمایی در این حوزه، احتمالاً باید روی نسخه سینمایی «پایتخت» متمرکز شود و حتی بلندپروازانه خودش آنرا کارگردانی کند!

«پایتخت» پتانسیلی دارد که می تواند خیلی از سینمانرفته ها را نیز مشتاق به حضور در سالن تاریک کند تا طلسم معمولی بودن نقی معمولی برای سینماروها شکسته شود و از این رهگذر، تنابنده هم به بخشی از خواسته هایش برسد!