شاگردهای عزیزم، امروز حال‌تون چطوره؟!

متاسفانه و تقریبا در همه کشورها، انگ اجتماعی شدیدی در خصوص بیماری‌ها و مشکلات روحی و روانی وجود دارد به گونه‌ای که افراد ترجیح می‌دهند در سکوت رنج بکشند و حتی در سکوت خودکشی کنند اما درباره مشکلات روحی خود صحبت نکنند. استفاده از جدول سنجش سلامت روان در مدارس و حتی خانه‌ها، باعث می‌شود به این جنبه از سلامت کودکان نیز توجه بیشتری شود و همچنین در حذف باورهای آسیب‌رسانی چون «مرد گریه نمی‌کنه»، «اگر بگی از چیزی می‌ترسی، بقیه مسخره ات می‌کنن» یا حذف برچسب زنی‌های به شدت آسیب‌رسان مانند «فلانی بچه طلاق هستش و نباید باهاش دوست بشی»، «بچه‌ای که پدر بالای سرش نباشه، قطعا بی‌بند و بار هستش» و… خواهد شد.

متاسفانه بعضی از معلمان، مخصوصا در مقاطع تحصیلی بالاتر که ساعات محدودی با هر کلاس درس دارند، توجهی به حالات روحی و روانی بچه‌ها ندارند و صرفا انتظار عملکرد بالا دارند. یک توصیه هم به معلمان گرامی داریم که با صبر و حوصله درصدد فرهنگ سازی باشند تا کودکان ما یاد بگیرند که می‌شود بدون ترس از تمسخر، از احساسات خود صحبت کنند. از سوی دیگر، با توجه به تجربه کاری خود، بسیاری از افراد اصولا توان بیان احساسات شان را ندارند چون کلمه‌ای غیر از خوب و بد برای توصیف آن‌ها بلد نیستند. در نتیجه در صورت استفاده از چنین جدولی در کشور، معلمان گرامی باید ابتدا به توضیح و توصیف دقیق مفهوم هر گزینه اقدام کنند زیرا  نوجوانان اگر چیزی را به درستی درک نکنند، آن را مسخره خواهند کرد. در آخر یک هشدار مهم به معلمان عزیز، اگر به هر دلیلی فرصت، توان، تخصص یا علاقه‌ای به  پیگیری مشکلات سلامت روان دانش آموزان ندارید، لطفا دنبال نصب چنین جدولی نباشید چون اگر کودکان حال نامساعد روحی خود را بیان کنند و واکنش مناسب دریافت نکنند، یاد خواهند گرفت که بیان احساسات بی‌نتیجه است و بعد از آن دیگر هیچ گاه تلاشی برای دریافت کمک و حل مشکلات روحی و روانی خود نخواهند کرد که واضح است آسیب درازمدت این اتفاق بسیار بیشتر از نپرسیدن شرایط روحی و روانی آن‌ها در کل است.