جام ملت های آسیا در سال ۲۰۲۳ با میزبانی چین برگزار خواهد شد. این در حالی است که چند سال پیش کشور ایران برای گرفتن میزبانی این رقابت ها با امارات وارد رقابت شد و فوتبال دوستان ایرانی هم امید زیادی داشتند تا ایران برنده این دوئل باشد اما در نهایت، کنفدراسیون فوتبال آسیا تصمیم گرفت تا امارات را برگزیند. در آن زمان بسیاری از فوتبالی ها، مشکلات سیاسی را علت این تصمیم دانستند اما نگاهی به امکانات ورزشی و خدمات توریسم در دو کشور، چیزی خلاف این را نشان می‌دهد.
توضیحات روز گذشته رییس AFC نیز تا حدی ابعاد این قضیه را آشکارتر کرد. شیخ سلمان گفت: جام ملت های ۲۰۲۳ با حضور ۲۴ تیم برگزار خواهد شد و ۵۱ مسابقه در این تورنمنت به انجام خواهد رسید. بنابراین وجود ۸ تا ۱۰ استادیوم در کلاس جهانی برای یک میزبانی استاندارد الزامی است؛ موضوعی که ما اطمینان داریم در چین محقق خواهد شد.
حال در چنین شرایطی بد نیست که نگاهی به وضعیت ایران و استادیوم هایش بیندازیم: آزادی، یادگار امام، نقش جهان، پارس، فولاد آرنا، غدیر و امام رضا. نکته جالب این که چهار استادیوم از این لیست ۷ نفره در دوسال اخیر افتتاح شده اند و در زمان نام نویسی ایران برای میزبانی جام ملت ها، در دست ساخت بودند!
در این سال ها میانگین ساخت یک استادیوم در ایران نظیر نقش جهان، حداقل دو دهه است. بنابراین کسی نمی‌تواند ادعا کند که اگر میزبانی جام ملت ها به ایران برسد، در همان چند سال فرصت، می‌شود کاری انجام داد.
شیخ سلمان تاکید کرد که البته میزبان بعدی زودتر تعیین می‌شود تا این کشور فرصت بیشتری برای مهیا کردن شرایط بهتر داشته باشد.
ایران در سال های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ دو دوره میزبان جام ملت های آسیا بود و هر دو بار با قهرمانی تورنمنت را ترک کرد. قهرمانی در سال ۷۶ میلادی آخرین قهرمانی تیم ملی در جام ملت ها نیز محسوب می‌شود.
