در فوتبال گاهی فاصله شعارهای «حیا کن رها کن» تا «دوستت داریم»، بسیار کوتاه است. مثل اتفاقی که در چهار هفته گذشته برای گابریل کالدرون افتاد. روز اول آذر، بعد از اینکه پرسپولیس در تهران مغلوب نفت مسجدسلیمان شد، تماشاگرانی که از شکست‌های پرسپولیس به تنگ آمده بودند، شعارهایی علیه مربی آرژانتینی سر دادند.
پرسپولیس در فصل گذشته فقط یک بار شکست خورده بود و در پایان هفته یازدهم، چهارمین شکست را تحمل کرده بود و اوضاعش اصلاً تعریفی نداشت. محمدحسن انصاری‌فرد هم بعد از این شکست خانگی به این جمله سیاستمدارانه اکتفا کرد که «الان وقت برکناری کالدرون نیست». از این جمله می‌شد استنباط کرد که مدیرعامل پرسپولیس آشکارا از وضعیت تیم ناراضی است اما ترجیح می‌دهد، همچنان به مربی تیمش فرصت بدهد.
اما در ۹ روز، اوضاع برای پرسپولیس و کالدرون به کلی تغییر کرد. سه برد پیاپی مقابل ذوب آهن، گل‌گهر و سایپا بار دیگر پرسپولیس را به جمع مدعیان بالای جدول برگرداند و تیمی که منتقدانش می‌گفتند به سختی گل می‌زند، ۷ گل زد تا در یکقدمی صدر جدول قرار بگیرد. اگر فقط نتایج ۵ هفته اخیر را ملاک قرار دهیم، پرسپولیس با ۱۲ امتیاز بیشتر از هر تیم دیگری در لیگ امتیاز جمع کرده. در این مدت از جمع تیم‌های مدعی، استقلال ۱۱، سپاهان ۹، شهر خودرو ۵ و تراکتور ۴ امتیاز گرفته‌اند.
از منظری دیگر پرسپولیس با کالدرون تا اینجای فصل به میانگین ۲ امتیاز برای هر بازی رسیده که آمار کاملاً مطلوبی است. او که لیگ را با اصرار به سیستم پایه ۳-۳-۴ آغاز کرده بود، در میانه فصل به ۲-۴-۴ دوران برانکو برگشت و به نظر می‌رسد با این سیستم لااقل در نتیجه‌گیری موفق‌تر عمل می‌کند.
در درون زمین اما هنوز چالش‌هایی وجود دارد که کالدرون در ادامه فصل باید برای آنها راه حلی داشته باشد. در پست دروازه‌بانی نمایش بوژیدار رادوشویچ چنان خوب بوده که شاید در ادامه فصل، باز هم فرصتی داشته باشد که جانشین بیرانوند شود. یک خط جلوتر، شجاع خلیل‌زاده، سیدجلال حسینی و کنعانی‌زادگان فعلاً به صورت چرخشی در ترکیب قرار می‌گیرند و فقط گذشت زمان مشخص می‌کند که این سه نفر، از وضعیت چرخشی راضی هستند یا نه.
در خط دفاعی، محمد نادری بعد از چند هفته که به طور ثابت در ترکیب قرار می‌گرفت، جایگاهش را تقدیم محمد انصاری کرده و شاید رقابت بین این دو نفر تا پایان فصل ادامه داشته باشد اما در سمت راست، حسین ماهینی مدافع باتجربه هم در موقعیتی قرار گرفته که اگر در نقل و انتقالات زمستانی به تیم دیگری منتقل شود، کسی تعجب نخواهد کرد.
در خط میانی، کالدرون دو مهره غیرقابل جانشین دارد؛ احمد نوراللهی و مهدی ترابی که اگر مصدوم نباشند، بسیار بعید است که به نیمکت منتقل شوند. محسن ربیع‌خواه هم فعلاً در ترکیب اصلی جایگاه ثابتی پیدا کرده و در کنار نوراللهی، یکی از دو هافبک مرکزی پرسپولیس است.
همین مسأله البته تبعاتی هم برای پرسپولیس دارد و آن اینکه برای وحید امیری، بشار رسن، سیامک نعمتی، امید عالیشاه و فرشاد احمدزاده، فقط ۲ جای خالی باقی می‌ماند. نتیجه این نیمکت‌نشینی هافبک‌های اغلب نامدار پرسپولیس، عصبی شدن و تنش‌هایی نظیر درگیری هفته گذشته سیامک نعمتی و عالیشاه است که باعث شد کالدرون واکنش بسیار تندی هم به آن داشته باشد و هر دو را از فهرست ۱۸ نفره پرسپولیس کنار بگذارد.
شاید نقل و انتقالات نیم فصل، فرصتی باشد تا کالدرون در کنار خرید مهاجمی برای تقویت خط حمله، حداقل یک نفر را در خط میانی در فهرست فروش بگذارد تا کمی ترافیک در این خط کمتر شود. نتیجه‌ای که کالدرون در این ۱۴ هفته گرفته، برای یک مربی تازه‌وارد، نتیجه‌ای کاملاً قابل قبول است اما مشکل بزرگ آنجایی است که تیم او مدام با دوران برانکو (آن هم نه سال اول، بلکه سال چهارم) مقایسه می‌شود. هواداران پرسپولیس باید این واقعیت را بپذیرند که گابریل کالدرون یک مربی تازه‌وارد به فوتبال ایران است و برای اینکه به دوران ثبات مشابه برانکو برسد، به زمان بیشتری احتیاج دارد.
