محروم شدن تیم‌های ایرانی از میزبانی در مسابقات فصل تازه لیگ فوتبال قهرمانان آسیا محصول مستقیم دو رویکرد به شمار می‌آید. یکی تلاش حساب شده رقبای ایران برای ایجاد محرومیت‌های فزاینده برای ورزش کشورمان و دومی ضعف دیپلماسی ورزشی ایران برای بی‌اثر ساختن این نقشه‌ها. پس‌از اتفاقات اخیر در منطقه بدیهی بود که جریانات ضد‌ ایرانی فعال شوند و سدهای تازه‌ای را مقابل ما بتراشند.

گرفتن ماهی از آب گل‌آلود بهترین تعبیر برای کارهایی است که بدخواهان ایران طی این مدت انجام دادند. آنچه جای پذیرش ندارد این است که یک بار دیگر دیپلماسی ورزشی ایران در قبال این رویکرد قابل پیش‌بینی، ضعیف و با انفعال عمل کرد و نتوانست دلایل و مستنداتی را ارائه بدهد که مانع از شکل‌گیری این رویداد و موجب سرافکندگی توطئه‌چینان شود.

اگر یک دیپلماسی ورزشی فعال‌تر در ایران وجود می‌داشت و نهادهای حاکم بر ورزش با بینش بهتر و سرعت بیشتر عمل می‌کردند، هرگز حکم اخیر از سوی AFC صادر نمی‌شد. از آنجا که این ماجرا موضوعی تازه نیست و سال‌ها است که از این انفعال و دیرفهمی مناسبات بین‌المللی رنج می‌بریم و در دام رقبا و افرادی می‌افتیم که قصد ضربه زدن به ورزش و حتی سیاست ما را دارند، جای حیرت و تأسف دارد که چرا پادزهری را برای این موضوع فراهم نمی‌آوریم و تا کی می‌خواهیم در این دام مکرر بیفتیم و پیوسته از یک نقطه گزیده شویم.

وظیفه اول سران ورزش و البته بزرگان فوتبال (که ورزش‌شان به سبب اشاعه‌ای بسیار بیشتر از سایر رشته‌ها هدف اول برای مخالفان کشورمان به حساب می‌آید) این است که با پیش‌خوانی قضایا و انجام حدس‌ها و محاسبات معمول قبل از اینکه رقبای ما AFC یا هر نهاد دیگری را به تصمیم‌گیری علیه ما سوق بدهند، فضایی را ایجاد کنند که اتخاذ این قبیل تصمیم‌ها غیر‌ممکن شود.

در حالی که ایران به شهادت همگان و حتی خارجی‌ها از امن‌ترین کشورهای فعلی جهان است و هرگز تلاطم‌های سیاسی و نظامی سایر کشورها در آن رؤیت نشده، جا داشت که متخصصان امر و افرادی حاذق در بدنه ورزش کشور و در بالاترین سطح آن با جمع‌آوری اسناد و نشانه‌های مستدل و جدید چنین چیزی را در محضر AFC و هر نهاد بازدارنده دیگری در معرض عرضه و قضاوت و اثبات قرار دهند و علاج واقعه را قبل از وقوع فراهم آورند و اجازه سمپاشی از سوی رقبا و افتادن بدیهی AFC در ورطه خواسته‌های نامعقول آنان را ندهند. مادامی که دیپلماسی ورزشی ما از رکود فعلی خارج و پویا و فعال نشود، چنین سناریوهایی مکرراً اجرا خواهد شد و ورزش ما خسران‌های فزون‌تری را متحمل خواهد گشت.