آیین بزرگداشت خسرو معصومی در حالی با حضور کارگردانان مطرح سینمای ایران در موزه سینما برگزار شد که بخشی از این مراسم به طرح درددل‌هایی درباره مصائب فیلمسازی اختصاص پیدا کرد.
در ابتدای این مراسم محسن امیریوسفی رئیس کانون کارگردانان روی صحنه آمد و گفت: خوشحالم که فرصتی پیش آمد تا در شب یک کارگردان دیگر در خدمت شما باشم؛ کارگردان عزیزی که به نظرم قدر ندیده است. از سوی دیگر خوشحالم که ما توانسته‌ایم اجازه نمایش این فیلم را بعد از سال‌ها بگیریم. به‌عنوان کارگردانی که طعم توقیف را چشیده، از این اتفاق خوشحالم ولی باید بگویم این شتر دم خانه همه می‌نشیند.
در ادامه کیانوش عیاری گفت: خسرو را از دوران سینمای آزاد می‌شناسم. او همیشه افکار زلالی داشته و به بهانه معیشت فیلم‌های بد نساخته است. باید بگویم «خرس» فیلم تلخی است اما هر بهانه‌ای برای توقیف و سانسور آن تلخ‌ترش می‌کند.
وی افزود: به یاد دارم سال ۷۳ به جشنواره وین رفته بودم، آنجا یک فیلمساز خارجی دیدم که فیلمش نمایش داده شد و مشغول صحبت بود. او در میان صحبت‌هایش کاملاً به سیستم سینمای کشور خود توهین می‌کرد؛ توهین‌هایی که ما حتی در خلوت خود به آن فکر نمی‌کنیم. من باورم نمی‌شد او توهین کند و فردا به آب و خاک خود برگردد و به فیلمبرداری اثرش ادامه بدهد، از همین رو وقتی به ایران آمدم به مسئولان گفتم ما را عقده‌ای بار آورده‌اید!
عیاری عنوان کرد: من درکی از دلیل توقف هشت ساله «خرس» و قلع و قمع فیلم‌های خودم ندارم. «خرس» فیلم تلخی است اما این موضوع هیچ ایرادی ندارد چراکه قرار نیست سینما صرفاً محملی برای نوازش تماشاگر باشد، گاهی به تماشاگر سیلی هم می‌زند.
