فاطیما درستکار بازیگر نمایش «من مردم روزی که به دنیا آمدم» درخصوص این نمایش در گفت‌وگو یی گفت: نمایش «من مردم روزی که به دنیا آمدم» درباره شخصیت اجتماعی فرهنگی انسان‌ها بوده که از دوران کودکی شکل می‌گیرد و اینکه والدین باید توجه ویژه‌ای نسبت به پرورش و تربیت فرزندان خود داشته باشند. در این نمایش نشان داده می‌شود که چندین کودک از کمبود مهر و محبت تا سلامت و امنیت که ضامن امنیت آن‌هاست، رنج می‌برند و حتی به شیوه غیرانسانی مورد شکنجه یا بی مهری والدین خود قرار می‌گیرند.

وی افزود: این مسائل تاثیر زیادی در آینده و زندگی اجتماعی این افراد دارد که می‌تواند آن‌ها را تا سرحد سیاه بختی پیش ببرد و ممکن است دچار ارتکاب جرم شوند و مورد آسیب‌های جدی قرار بگیرند. نمی‌توان گفت نمایش «من مردم روزی که به دنیا آمدم» برای مخاطب خاص است، زیرا همه انسان‌ها , والدین و افراد در سنین مختلف باید این نمایش را ببینند تا مقداری نگرش آنها نسبت به والدین خوبی که دارند تغییر کند.

درستکار درخصوص مخاطبان نمایش «من مردم روزی که به دنیا آمدم» گفت: ما در اپیزود‌های نمایش از مشکلات افراد یاد کرده و باید بگوییم که شما را درک می‌کنیم و درد شما مختص خودتان نیست البته انسان‌های دیگری هم از این درد رنج می‌برند. ما سعی کردیم آن مشکلات را به نمایش درآوریم. مخاطبان نمایش «من مردم روزی که به دنیا آمدم» کسانی هستند که دغدغه‌های اجتماعی دارند البته به جز افرادی که خودشان با این مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند.

درستکار درخصوص نقش خود در این نمایش گفت: شخصیت من در نمایش «من مردم روزی که به دنیا آمدم» شخصیت دنیا آراسته دختری دانشجو است که از دوران کودکی مادر خود را ندیده و با نامادری زندگی کرده و به شدت مورد بی مهری از سوی خانواده قرار دارد. او در این خانواده دچار مشکلات روحی روانی و کمبود‌هایی است, او در سن دانشگاه تصمیم به ازدواج می‌گیرد، اما پدرش او را مجبور به ازدواج با پسرعمویش می‌کند. این دختر در این داستان دچار سانحه اسیدپاشی می‌شود و…

او ادامه داد: یکی از دغدغه‌های من قربانیان اسیدپاشی هستند و این افراد ناخواسته قربانی یک اشتباه، خشم و تصمیم نادرست می‌شوند. من دانش آموخته رشته حقوق هستم و از این منظر می‌گویم که قربانیان اسید پاشی یکی از حساس‌ترین پرونده‌های قضایی هستند و برخی صاحب نظران حقوق معتقدند که برای رسیدگی به این پرونده‌ها با خلل قانونی مواجه هستند و لزومی به بازنگری در قوانین اسیدپاشی وجود دارد تا این کمبود‌ها تا حدی جبران و برای آن تصمیم درستی گرفته شود.

درستکار با اشاره به اینکه وسایل ارتکاب جرم دلیل پدیده مجرمانه نیست، بیان کرد: عده‌ای از کارشناسان گفته اند که باید محدودیتی در خرید و فروش اسید داشته باشیم تا در دسترس همه نباشد، ولی از نظر من زمانی که توانایی حل یک مشکل در جامعه وجود ندارد باید از خرید و فروش آن کالا جلوگیری کنیم؟ اگر فرد با اسید مرتکب جرم نشود قطعا وسیله دیگری را برای ارتکاب جرم انتخاب می‌کند. پس باید فرهنگ سازی کرد و از عواقب بد اسیدپاشی همه را آگاه کرد.

وی افزود: دنیا آراسته دختری بود که تاوان نه گفتن به خواستگارش را با از دست دادن زیبایی , دست و پنجه نرم کردن با ناراحتی‌های روحی و روانی و فشار‌های خانواده نامهربان خود می‌دهد و قطعا تنها مقصر اصلی این حادثه، خانواده او است.

درستکار درباره فضای امروز تئاتر گفت: فضای امروز تئاتر حال خوبی ندارد. با توجه به تاسیس تماشاخانه‌های خصوصی همه گروه‌ها باید سرمایه‌های زیاد داشته و یا تهیه کننده در کار باشند تا این سرمایه را در اختیار تئاتر بگذارند و به دنبال آن مجبور هستند برای فروش بهتر کار از چهره‌ها استفاده کنند. همین موضوع سبب می‌شود تا برخی هنرمندان گیشه‌ای سینما وارد تئاتر شوند و نتوانند به خوبی نقش را ایفا کنند که همین موضوع باعث پایین آمدن سطح کیفی کار‌ها می شود. در فضای مجازی نمایش‌ها تبلیغ می‌شوند، اما باز مردم جذب چهره‌هایی شده و نفس تئاتر و اندیشمند بودن اثر برای آن‌ها تاثیری ندارد.

او ادامه داد: تهیه کننده می‌خواهد سرمایه خود را بازگرداند، کاش تدبیری اندیشه می‌شد و به جای ۷۰ یا ۸۰ اثری که در تماشاخانه‌های مختلف اجرا می‌رفت، بر کار‌ها کنترل بیشتری می‌شد و کار‌هایی با کیفیت بهتر ارائه می‌شد تا کسانی که تئاتر می‌بینند بیش از پیش مشتاق خریدن بلیت برای تماشای نمایش باشند. از طرفی برخی به دنبال بلیت مهمان هستند و همین سبب خاموش شدن چراغ تئاتر می‌شود، شاید هر کسی نتواند در ماه چهار نمایش ببیند، ولی باید اوضاع تئاتر به گونه‌ای شود تا همه مردم بتوانند به راحتی بلیت تهیه کرده و به تماشا بنشینند.

درستکار با اشاره به ایفای نقش در نمایش های خیابانی گفت: به همین علت است که من در تئاتر‌های خیابانی هم بازی می‌کنم تا نمایش را برای مردمی رهگذر که شاید آشنایی با تئاتر ندارند، اجرا کنیم. البته خاستگاه تئاتر خیابانی این نیست که مردم را به سمت سالن‌ها بکشاند، ولی برخی از آن‌ها به تئاتر علاقه‌مند شده و شاید بلیتی برای نمایشی تهیه کنند. اما رسالت من به عنوان هنرمند این است که تئاتر را به افرادی که از آن آشنایی ندارند بشناسانم که از این طریق می توانیم قدمی برای مردم کوچه و خیابان ها برداریم.