ابوالحسن خوشرو، خنیاگر موسیقی نواحی و پیشکسوت موسیقی بومی مازندران پس از تحمل یک دوره بیماری شامگاه شنبه دهم اسفند ماه درگذشت. خوشرو نام آشنای موسیقی ایران و موسیقی فولکلور مازندران بود.
ابوالحسن خوشرو بی‌تردید یکی از شاخص‌ترین خوانندگان موسیقی قومی ایران و البته سرآمد موسیقی آوازی مازندران طی نیم قرن اخیر به‌شمار می‌آید. توانایی‌های بی‌بدیل او در آواز مرهون بیش از ۵۰ سال عشق و فعالیت حرفه‌ای او بوده است.
این هنرمند استاد، صاحب رپرتواری گسترده و توسعه‌یافته بود و این توسعه‌یافتگی نتیجه فراگیری تحقیقی لحن‌ها و تمرین و ممارست او در زمینه همه آوازهای سرورآمیز و سوگ‌آمیز قومی مازندران اعم از آوازهای پایه‌ای با ریتم‌های آزاد و فراخ، آوازهای آیینی و مذهبی به ویژه آوازهای حماسی، پهلوانی و مرکب‌خوانی بوده است.
این خنیاگر، فارغ از شم قُومی و ذوق و زیبا شناختی عمیقاً بومی و فولکلور، از دانش تکنیکی و علمی در موسیقی بهره‌مند بود. خوشرو در اعوان جوانی به‌خاطر عشق وافر به موسیقی از روستای خود ساروکلای قائمشهر، عازم تهران شد تا در هنرستان عالی موسیقی به تحصیل بپردازد. آموزش موسیقی با شیوه‌های کلاسیک و مدرسه‌ای در این هنرستان نه تنها رنگ قومی و نوستالژیک صدای او را مخدوش نکرد، بلکه آواز او را با مهارت‌ها و دانشی همراه ساخت که در ارتقای آواز و هژمونی صدای او در قیاس با دیگر خوانندگان بومی تأثیرگذار بوده است.
تسلط استادانه به ریتم‌های ساده و ترکیبی در آواز و نواختن انواع سازهای کوبه‌ای و بومی و نیز نواختن سازهای بادی، به ویژه اشراف کامل او بر رپرتوار پر اهمیت زنده‌یاد استاد طیبی؛ یعنی گوشه‌ها و لحن‌های نی چوپانی بخش مهمی از عناصر تأثیرگذار در آوازخوانی و صدای نافذ او بود. علاوه بر عناصر فوق، آگاهی و اشراف کلی او به انواع موسیقی‌های سرحدی مازندران اعم از موسیقی گیلی(گیلانی) و کومشی(سمنانی) قابلیت‌های ممتازی به لحن و رپرتوار خوشرو بخشید.
همه این ظرفیت‌ها موجب شد تا این هنرمند در جایگاه استادی یگانه در بداهه‌پردازی آوازی و بداهه‌خوانی جای بگیرد. شوریده حالی او هنگام خواندن آواز حال و هوایی شاعرانه در او ایجاد می‌کرد. این هوای شاعرانه و بداهه‌پردازانه رپرتوار او را از لحن‌های جدی و اصیل تا مرز و فضاهای مردم‌پسند نوسان می‌داد. شاید همین سیالیت آوازی او را در جایگاه پر طرفدارترین خواننده مازندران جای داد و آواز او همواره از سوی روشنفکرترین اقشار تا مردم کوچه و بازار مورد استقبال قرار گرفت. با این حال به‌زعم بیشتر محققان موسیقی این هنرمند معتبرترین حافظ و منبع موسیقی قومی مناطق مرکزی و میانه مازندران به‌شمار می‌آید. در طول سه دهه گذشته تقریباً همه آهنگسازان و ناشران موسیقی مازندرانی صدای این هنرمند را در تولید و انتشار آلبوم‌های خود ترجیح دادند.
از ابوالحسن خوشرو آثار و آلبوم‌های پرشماری به یادگار مانده است که پر تیراژترین آنها آلبوم‌های «اساره سو» (نور ستاره) و «آفتاب ته» (تیغ آفتاب) است که توسط چهره جاودانه موسیقی مازندران استاد احمد محسن‌پور آهنگسازی شد. آلبوم «آفتاب ته» از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برترین آلبوم موسیقی قومی شناخته شد. خوشرو با اجرای ده‌ها کنسرت و خنیاگری‌های پرشمار در مجامع رسمی و غیر رسمی سهم و جایگاهی ممتاز و دست نیافتنی در اشاعه و معرفی موسیقی مازندران داشته است.
