منوچهر والی زاده گوینده رادیو در آستانه هشتاد سالگی رادیو در خصوص اهمیت این روز گفت: روز صدا را باید به تمام کسانی که در این حرفه چه در دوبله و چه در رادیو فعالیت کرده و می‌کنند تبریک گفت؛ چراکه به عقیده من کسانی که با عشق و علاقه وارد این حرفه شده اند در آینده جزو صدا‌های ماندگار خواهند شد. ظاهرا صدای ماندگار به صدایی گفته می‌شود که سال‌ها در این حرفه فعالیت کرده، اما من فکر می‌کنم اگر زمانی خدای ناکرده در این دنیا نبودیم و صدایمان شنیده شد؛ آن زمان صدا ماندگار خواهد شد.

او افزود: امیدوارم صدای همه فعالان این حوزه ماندگار و مانا باشد؛ در این سال‌ها صدای ماندگار زیاد داشتیم از نصرالله محتشم که از پیشکسوت‌های این کار بوده تا هنرمندانی مانند سارنگ و بهرامی که وارد این عرصه صدا شده و ماندگار شدند. در دوبله شخصیت‌های زیادی بوده اند که از نصرالله محتشم تا هم دوره‌هایی ما نظیر منوچهر اسماعیلی، چنگیز جلیلوند، سعید مظفری و خسروشاهی ماندگار شدند.

والی زاده در پاسخ به این سوال که کدام یک از شخصیت‌هایی که جای آن‌ها صحبت کرده را دوست دارد، گفت: جای شخصیت‌های زیادی صحبت کرده ام، اما کسانی که به جای آن‌ها صحبت کرده ام و بیشتر به دل نشسته اند، تام هنکس و تام کروز هستند.

پیشکسوت دوبله افزود: من از خبرنگاران تشکر می‌کنم که چهره فعالان عرصه صدا را در چند دهه گذشته به مردم معرفی کردند تا هم چهره و هم صدا ماندگار شوند و خیلی از این اتفاق خوشحال هستم چراکه چند دهه قبل فقط صدا شناخته می‌شد و کسی چهره‌ها را نمی‌شناخت. البته مردم نباشند ما هم نیستیم؛ من قربان مردم بشوم.

والی زاده در مورد شروع کار خود در عرصه صدا گفت: علاقه من به این حرفه از دبستان بوده البته من فیلم و تئاتر هم کار کردم و اصلا از تئاتر به گویندگی کشیده شدم. اینطور است که کسانیکه از تئاتر وارد این عرصه شده اند موفق‌تر بوده اند. امروز هم مردم ما به گویندگان و گویندگی علاقه زیادی دارند و همواره وقتی سازمان فراخوان گویندگی می‌دهد تعداد زیادی مشتاق ثبت نام می‌کنند، اما عده کثیری به دلیل پذیرش محدود، موفق به ورود برای کار در این عرصه نمی‌شوند.

پیشکسوت رادیو ادامه داد: انگیزه ادامه کار برای من فقط عشق است و خیلی از لحظه‌ها پول و هیچ چیز دیگری اصلا مطرح نیست و مهم عشق به این حرفه است.

والی زاده در پایان گفت: کار در رادیو جذاب بوده و رادیو عشق است. بیست سال از اولین حضورم در رادیو پیام می‌گذرد و همچنان آنجا هستم. روز اول گفتم محال است که برنامه زنده اجرا کنم، اما مدیران وقت رادیو پیام دادند توانایی داری و می‌توانی؛ با اولین برنامه‌ای که پشت میکروفون رفتم از تلفن‌های مخاطبان انقدر انرژی گرفتم که تا الان بیست و یک سال است، صبح‌ها ساعت چهار صبح بیدار می‌شوم و شش صبح هم پشت میکروفون هستم که قطعا این اثرِ انرژی مخاطب و عشق به مردم است.