برای دروازه‌بان‌ها تمرین در اتاقی دربسته سخت‌ترین کار دنیا است. دروازه‌بان‌ها دوست دارند در زمین چمن شیرجه بزنند و ساعت‌ها تمرین کنند تا جایی که تمام لباس‌های‌شان بوی چمن بگیرد. سیدحسین حسینی اما بیش از ۲ ماه است که رنگ چمن را به خود ندیده و در همه این ایام کوشیده با تمرینات خانگی که عموما کششی و بدنی است خودش را آماده نگه دارد. برای سیدحسین حسینی این یک معمای بزرگ است که چرا تیمش همچون رقیب سنتی از یک ورزشگاه اختصاصی برخوردار نیست تا بازیکنان با خیالی آسوده تمرین کنند. گفت‌وگو با سیدحسین حسینی، شماره یک استقلال از همین نگرانی‌ها شروع می‌شود.
تمرین درخانه خوش می‌گذرد؟
هیچ چیز تمرین گروهی نمی‌شود. ما ۷۰ روز است که در خانه تمرین می‌کنیم و این برای یک فوتبالیست سخت‌ترین کار دنیا است. ای کاش ما هم مثل پرسپولیس جایی برای تمرین داشتیم تا کنار هم جمع می‌شدیم و تمرین می‌کردیم. واقعاً دلم برای تمرینات گروهی تنگ شده اما از طرفی به خاطر این بیماری که کل دنیا را فرا گرفته چاره‌ای نداریم. به قول معروف فعلاً می‌سوزیم و می‌سازیم تا ببینیم در آینده چه اتفاقی رخ می‌دهد.
این شرایطی که پشت سر می‌گذارید ممکن است از لحاظ روحی و روانی نیز آسیب‌هایی به شما وارد کند. درست است؟
مسلماً همینطور است که می‌گویید. فضایی شده که من فکر می‌کنم دارم روزهای آخر دوران فوتبالم را پشت سرمی‌گذارم. ما مدت‌ها است از هیاهو دور هستیم و هریک از ما دارد در خانه‌اش انفرادی تمرین می‌کند. تحمل ۷۰ روز خانه‌نشینی و دوری از تمرینات گروهی سخت است.
در این ایام مربیان چطور شرایط تمرینی شما را زیر نظر گرفته‌اند؟ قطعاً کار برای آنها هم سخت است.
بله، سختی‌های خاص خودش را دارد اما در هر حال مربیان ما سعی می‌کنند اوضاع را به هر شکلی که شده کنترل کنند. ما از طریق آقای علی ربانی، مربی بدنسازمان با آقا فرهاد در تماس هستیم و هر ۲ یا ۳ روز یک بار فیلم تمرین‌های‌مان را می‌فرستیم. آنها سعی می‌کنند دقیق همه چیز را در کنترل قرار دهند اما طبیعی است که اگر الان تیم ما دور هم جمع بود کار برای مربیان هم راحت‌تر می‌شد.
در ابتدای صحبت‌هایت به شرایط متفاوت تمرینی تیم‌تان و رقیب سنتی اشاره کردی. احساس می‌کنیم ناخواسته بین شما و پرسپولیس اجحاف شده چون آنها ورزشگاه اختصاصی قابل استفاده در اختیار دارند و اگر مجوز شروع تمرین صادر شود به راحتی می‌توانند کارشان را شروع کنند اما شما از این موهبت بی‌بهره‌اید.
در ۲، ۳ سال اخیر ما آنقدر درباره زمین تمرین حرف زدیم خسته شدیم. باور کنید هر وقت برف و باران می‌آمد منتظر بودیم تمرین لغو شود. این شرایط زیبنده باشگاه بزرگی همچون استقلال نیست. البته می‌دانم که آقای سعادتمند هم در تلاش است مشکلات برطرف شود. ما پیگیری‌های آنها را می‌بینیم اما یک سؤال مطرح کنم؛ آیا به نظر شما اگر ما بخواهیم در ورزشگاه انقلاب تمرین کنیم همه چیز در کنترل ما خواهد بود؟ قطعاً اینطور نیست چون ورزشگاه انقلاب یک ورزشگاه خصوصی نیست و آدم‌های زیادی آنجا رفت و آمد دارند و این موضوع می‌تواند سلامت همه ما را تهدید کند. ما مثل پرسپولیس ورزشگاه خصوصی نداریم. آنها در درفشی‌فر راحتند.
شاید در این شرایط صحبت از شروع لیگ هم قدری سخت و با ریسک بسیار بالا باشد، برای اینکه تیمی مثل استقلال از شرایط تمرینی امن برخوردار نیست.
ببینید اگر ما درباره شروع نشدن لیگ حرف بزنیم بعضی‌ها فکر می‌کنند استقلال از شروع لیگ می‌ترسد. من به این دوستان پیام می‌دهم که چنین تفکری نداشته باشید. استقلال هرگز از شروع لیگ نمی‌ترسد چون ما شانس بالایی برای قهرمانی داریم. یک بازی عقب افتاده هم پیش روی ما است و اگر نتایج تیم صدرنشین را نگاه کنید، می‌بینید که تیمی مثل نفت مسجد سلیمان می‌آید و آنها را در تهران شکست می‌دهد.
حالا در این شرایط که ۱۰ بازی به پایان لیگ باقی مانده چطور می‌توانند با قطعیت از قهرمانی لیگ حرف بزنند؟ دوستان فکر می‌کنند ما می‌خواهیم از رقابت فرار کنیم در حالی اینطور نیست و ما شانس بالایی برای خودمان متصوریم. حرف ما این است که اگر کسی ناقل بود باید چه کار کنیم؟ آیا می‌شود در فوتبال فاصله اجتماعی را رعایت کرد؟ شما به من بگویید آیا می‌شود ۵۰ نفر را که باید در رختکن یا زمین فوتبال کنار هم باشند، کنترل کرد؟ سؤال من این است که اگر دوستان ما در صدر جدول نبودند بازهم اینقدر از شروع لیگ حرف می‌زدند؟ اگر دوم یا سوم لیگ بودند آیا اینطور رفتار می‌کردند؟
قطعاً سخت است بخصوص اینکه شما ورزشگاه اختصاصی هم ندارید.
فاصله اجتماعی در فوتبال امکان‌پذیر نیست. شاید پرسپولیس به خاطر اینکه ورزشگاه اختصاصی دارد خیالش راحت باشد اما ما چنین امکاناتی نداریم و اگر هم داشتیم باز هم نمی‌شد در بازی‌ها این مسائل را رعایت کرد. شما تصور کنید فقط یک نفر ناقل باشد آن وقت چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ آیا فاجعه رخ نمی‌دهد؟ بعضی‌ها رئال و بارسا را مثال می‌زنند اما شرایطی که آنها ایجاد می‌کنند با ما متفاوت است. من امیدوارم آن کسی که می‌خواهد نامه شروع لیگ را امضا کند ما را هم مثل خانواده خودش در نظر بگیرد و بعد فرمان شروع لیگ را صادر کند. به نظر من جان آدم‌ها مهم‌تر از یک جام است.
در روزهای اخیر بحث اکبریان یکی از داوران فوتبال که در بازی با صنعت نفت سوت‌هایی به ضرر شما زد خیلی داغ شده. آیا این اعتراف‌ها می‌تواند به آینده استقلال در لیگ کمکی کند؟
وقتی اشتباهی شد دیگر برگشت‌پذیر نیست و تمام می‌شود می‌رود. من می‌خواهم به شما اینطور بگویم که این اشتباه‌ها فقط مختص آقای اکبریان نیست. بروید وضعیت داوری سال‌های اخیر استقلال را بررسی کنید، ببینید چند امتیاز از ما گرفته شده است. فصل قبل هم همین اشتباه‌ها باعث شد از کورس قهرمانی جا بمانیم. در آن صحنه‌ای که آقای اکبریان به اشتباهش اعتراف کرده به نظر من خودش بهتر از کمکش می‌توانست درباره سرنوشت آن توپ نظر بدهد اما در کمال تعجب اعلام کرد چون آقا فرهاد آمده اعتراض کرده تصمیم را برنگردانده است. چنین حرفی برای من خیلی عجیب است. چرا باید اشتباه را گردن سرمربی ما بیندازند؟
تصور می‌کنی این اشتباه‌ها ادامه داشته باشد؟
ببینید همانطور که گفتم مسأله فقط این بازی و شخص آقای اکبریان نیست. شخصاً منتظرم تا دیگر داوران هم بیایند و اعتراف کنند و بگویند کجا علیه استقلال سوت زدند. مطمئن باشید دایره اشتباه‌هایی که به ضرر ما شده خیلی وسیع است اما به هر حال من همان حرفی را می‌زنم که زدم. این اعتراف‌ها دردی از استقلال و هوادارانش دوا نمی‌کند و فقط حسرت بجا می‌گذارد. امیدوارم فقط این اشتباه‌ها کم شود تا ما کمتر آسیب ببینیم.
