این یک عرف در فوتبال ایران است. بازیکنان ازران قیمت وارد لیگ برتر می‌شوند و در چشم به هم زدنی، لقب گرانترین بازیکنان را مال خود می‌کنند. به عنوان مثال بودیمیر سال گذشته به پرسپولیس ملحق شد و قراردادی به ارزش ۵۰۰ هزار یورو بست.

بعدها مشخص شد این بازیکن بسیار ارزان تر از اینها بوده و در کرواسی رقم قراردادش بالای ۱۰۰ هزار یورو هم نمی رسیده. در استقلال هم از این موارد زیاد بوده. شاید بهترین موردش بویان ناندف باشد که قراردادی ۳۵۰ هزار دلاری با استقلال بست و بعدها مشخص شد فوتبالش کلا تمام شده است. کم نبوده موارد این چنینی. در تیم های شهرستانی هم کم نبود موارد این چنینی و کلا این تبدیل به یک رسم شده.

با وجود اینکه گفته می‌شود لیگ ایران لیگ ارزان قیمتی است ولی حداقل افزایش چشمگیر قیمت خارجی‌ها خلاف این را ثابت می‌کند. شاید بتوان قرارداد لو رفته برانکو با تیم ملی عمان را هم توضیح کامل‌تری برای این مسئله مهم دانست.

خبرهای رسیده از عمان حکایت از آن دارد مرد کروات ماهیانه ۴۰ هزار دلار به عنوان دستمزد دریافت می‌کند. حالا اگر این رقم را ضربدر ۱۲ کنید به رقم سالیانه ۴۸۰ هزار دلار می‌رسد. حالا رقم دریافتی او در تیم ملی عمان با رقم‌های دریافتی‌اش در فوتبال ایران مقایسه کنید. آخرین قرارداد برانکو با قرمزها بالای یک میلیون یورو و به عبارتی یک میلیون و دویست هزار یورو بود؛ یعنی بالای یک میلیون و ۳۰۰ هزار دلار. حالا بار دیگر این سوال پیش می‌آید چرا باید رقم دریافتی خارجی ها در ایران و خارج از ایران، ایینقدر فاحش باشد؟

جالب اینجاست بعد از جدایی ویلموتس از تیم ملی ایران وزارت ورزش تاکید داشت برانکو سرمربی تیم ملی شود. در همان زمان مذاکراتی با این مربی صورت گرفت و او گفت دو میلیون یورو برای حضور در تیم ملی ایران می خواهد! به دلیل رقم بالای پیشنهادی از سوی این مربی کروات، فدراسیون ن ترجیح داد سر وقت یک کروات دیگر برود و به ادعای خود اسکوچیچ را با نازل ترین ققیمت به خدمت بگیرد. یعنی اگر برانکو به عمان نمی رفت، دوباره شانس این را داشت قرارداد میلیون یورویی امضا کند چون فدراسیون حاضر بود یک میلیون یورو را به این مربی پرداخت کند.