گاهی بازی‌های بزرگ، قربانیان بزرگ هم دارند. معمولا این اتفاق زمانی می‌افتد که یک مربی در لبه پرتگاه قرار دارد و ناکامی در بازی بزرگ چیزی شبیه میخ آخر بر تابوت است. در فوتبال همه چیز پشت نتایج پنهان می‌شود و برای همین الان اصلا مهم نیست که سپاهان در بازی قبل چهار،پنج بار به تیر دروازه نساجی زد و در نهایت بازی را با یک گل واگذار گرد.
ناکامی پیاپی با تیمی که ابتدای فصل با هدف کسب جام وارد مسابقات شد، پذیرفتنی و قابل هضم نیست؛نه برای باشگاه، نه هوادار و نه حتی خودِ سرمربی. شاید برای همین است که امیر قلعه‌نویی بعد از شکست در بازی حساس و سرنوشت‌ساز مقابل استقلال در جام حذفی، از سمت خود استعفا کرد. به نظر می‌رسد سرمربی مستعفی سپاهان به این لحظه فکر کرده بود چرا که خیلی زود نامه احساسی خداحافظی‌اش را هم منتشر کرد؛”بدرود اصفهان زیبا”.
در هر حال در هفته‌های پایانی لیگ برتر نوزدهم، شاهد اتفاقی ویژه بودیم. پرافتخارترین مربی لیگ برای نخستین بار به دلیل ناکامی قید هدایت یک تیم را زد و از سمتش کناره‌گیری کرد.
امیر قلعه‌نویی که پنج قهرمانی لیگ، چهار نایب قهرمانی و دو قهرمانی جام حذفی در کارنامه‌اش دارد، حالا یک ناکام تمام عیار است. آخرین افتخار و جام قلعه‌نویی به لیگ برتر دوازدهم و قهرمانی با استقلال مربوط می‌شود. او پس از آن هیچگاه با هیچ تیمی دستش به جام نرسید. ژنرال با این عملکرد نه تنها کورسوی امید برای رسیدن به نیمکت استقلال در سال‌های پیش‌رو را از دست داد، بلکه شاید دیگر پیشنهادی از تیم‌های بزرگ لیگ نداشته باشد و مجبور شود یکبار دیگر در تیم‌های متوسط یا تازه صعود کرده به لیگ برتر، خود را اثبات کند. گرچه گروهی از کارشناسان معتقدند دوران قلعه‌نویی به پایان رسیده است…
