خدا بیامرزد محمود یاوری را؛ ماه‌ها بود که هیچ کس حتی خبر نداشت بیمار است اما وقتی مرحوم شد همه سایت‌ها و خبرگزاری‌ها و… خبرش را کار کردند و در مدح و ثنایش نوشتند. بله، دنیا دقیقاً همین‌قدر بی‌ارزش است و آدم‌هایش بی‌معرفت.
همین شاغلام پیروانی که خدا عمر با عزت به او بدهد ماه‌ها در بیمارستان زندگی کرد و یا حسن‌آقای حبیبی مدت‌هاست که بیمار است و بعید به نظر می‌رسد به جز دوستان نزدیک و خانواده آنها کسی حال‌شان را بپرسد و حتی خبر داشته باشد که بیمارند.
این بی‌معرفتی‌ها البته فقط مختص به فوتبال نیست؛ در اقتصاد و سینما و… هم عمدتاً آدم‌ها فقط وقتی می‌میرند اسم‌شان مطرح می‌شود و همه به یادشان می‌افتند. تازه اینها که آدم‌های معروفی هستند. مثلاً همین زنده‌یاد یاوری در ۴۴ سالگی سرمربی تیم ملی شد و بعدها کل ایران را با تیم‌های باشگاهی مختلف چرخید وای به حال آدم‌های معمولی که… الان مارادونا هم که یک زمانی برای خودش مارادونایی بود! افتاده گوشه بیمارستان یا شاید هم خانه و کمتر کسی حالش را می‌پرسد. در واقع این با عرض معذرت مرده‌پرستی خیلی هم مختص ما ایرانی‌ها نیست و کلاً روزگار این شکلی شده است.
نکته بعدی اینکه اگر یک آدم معروف و سرشناس و یک سلبریتی بمیرد، در فضای مجازی کلی هیاهو می‌شود اما این هم مثل یک تب تند می‌ماند که زود فروکش می‌کند و بعد از چند روز همه یادشان می‌رود. قدیمی‌ها می‌گفتند این اعمال آدم‌هاست که می‌ماند. شاید ما آن زمان خیلی متوجه این حرف نمی‌شدیم اما الان دقیقاً می‌بینیم که نام‌های خیلی بزرگ هم زود فراموش می‌شوند. همین حالا فقط سالی یک بار از بزرگانی چون همایون بهزادی، ناصر حجازی، جعفر کاشانی، منصور پورحیدری و… یاد می‌شود و کرونا هم که باعث شده حتی مراسم معمولی هم نتوان برای درگذشتگان گرف
