آیا سریال‌های طنز شبانه تلویزیون هنوز مخاطب دارند؟
افشین سنگ‌چاپ که این روزها مشغولِ بازی در سریال تلویزیونی “دلخوش” است، اعتقاد دارد که نقشهای مثبت چندان مناسب چهره و مشخصات ظاهری او نیست.
این روزها در سریال “دلخوش” شبکه پنج سیما که به تازگی تولیدش را آغاز کرده، ایفای نقش میکند. هنرمندی که در کنار بازیگری، او را به عنوان دستیار کارگردان و برنامه‌ریز بسیاری از سریال‌های تلویزیونی می‌شناسند. یکی از کارهای نوستالژی و ماندگار تلویزیونی‌اش شاید به سریال “اغما” برگردد که اعتقاد دارد امروز هم می‌توان چنین سریال‌هایی ساخت اگر کار به دست فرد کاردان سپرده شود. افشین سنگ چاپ بازیگری را با نقش‌آفرینی در کارهای کودک آغاز کرد و به ایفای نقش در مجموعه‌های خاطره انگیزی همچون “النگ و دولنگ” و “چاق و لاغر” پرداخت.
او همچنین در سریال‌های دیگری همچون روزهای زندگی، متهم گریخت، صاحبدلان، پیامک از دیار باقی، بیمار استاندارد و پدر پسری نیز جلوی دوربین رفته است. سنگ چاپ علاوه بر بازیگری به عنوان دستیار کارگردان و بازیگردان نیز فعالیت‌هایی داشته است. این بازیگر در سریال “لیسانسه‌ها” ایفاگر نقش جعفر است؛ پدر مسعود یکی از سه جوان اول سریال. سنگ چاپ که بیشتر نقش آفرینی‌هایش به بازی در قالب کاراکترهای منفی محدود میشود، حضور در سریال لیسانسه‌ها و ایفای نقش جعفر را اتفاق خوب در زندگی هنری‌اش ذکر میکند که به نوعی او را از نقشهای منفی رهانیده است.
او تأکید میکند که بازی در آثار کمدی دشواری‌‌های خاص خودش را دارد و حتی از دیگر ژانرها سخت‌تر است. سنگ چاپ در این گفتوگو می‌گوید که با پیشنهاد بازی در قالب نقشهای منفی کنار آمده و حتی به نظرش می‌آید که نقشهای مثبت چندان مناسب چهره و مشخصات ظاهری او نیست. او ساخت سریال‌های طنز را نیاز امروز جامعه می‌داند و اعتقاد دارد که سریال‌های طنز شبانه هنوز جزو کارهای پربیننده تلویزیون به شمار می‌رود.
این روزها سریال “لیسانسه‌ها” با بازی او در شبکه آی‌فیلم پخش میشود و در سریال “دلخوش” شبکه پنج سیما هم مشغول ایفای نقش است. به همین بهانه گفت‌وگویی با خبرنگار تسنیم داشت که در ادامه می‌خوانید:
سریال‌ها شگفتی ندارند چون به خلاقیت توجهی ندارند
* بگذارید ابتدا گفتوگو را این سؤال آغاز کنیم که سریال‌سازان باید چه رویکردهایی را در دستور کار قرار دهند تا سریال‌هایمان به مرز نوستالژی و ماندگاری برسند؟
امروز جای عشق و دغدغه را روابط و مباحث مالی گرفته است. وقتی عشق رفت هنرمند، سریال‌ها و فیلم‌های ما رنگ و بوی روزمرگی به خودشان گرفتند. این را هم بدانید تا آدم‌های کاربلد و حرفهای از این فضاها دور باشند و بستر حضورشان فراهم نشود آن اتفاقات تکرار نمی‌شود. ساخت کارهای ماندگار اصولاً فرمولی مشخص ندارد و همه‌چیز در دغدغه، دلسوزی و عشق خلاصه میشود. تا علاقه و عشق نباشد، جانفشانی بوجود نمی‌آید و روزمرگی جای همه‌چیز را می‌گیرد. امروز سریال‌های ما کمتر شگفتی دارند، چون کمتر به ویژگی و شاخصه مهم “خلاقیت و نوآوری” توجه میشود.
کار کمدی‌کردن خیلی سخت است
* جالب است که در سریال “لیسانسه‌ها” شما از نقشهای منفی همیشگی‌تان فاصله گرفتید و شاید این اتفاق جدیدی در کارنامه بازیگری‌تان به حساب می‌آید؛ نظر شما در این باره چیست؟
برعکس تصور عمومی، کار کمدی کردن خیلی سخت است. من قبلا هم کار کمدی کرده بودم اما لیسانسه ها با همه تفاوت داشت و از بقیه دشوارتر بود. نقش جعفر هم چالش‌های خودش را داشت. کاراکتر خاکستریکه مجموعه‌ای از ویژگی‌های خوب و بد را باید با هم به رخ می‌کشید. تا این جای کار، همه‌چیز عادی به نظر می‌‌رسید اما چالش از آنجا شروع می‌شد که جعفر در سکانسی باید چند ویژگی خوب و بد را با هم به نمایش میگذاشت. یعنی در لحظه باید بعد از یک ویژگی مثبت، خصیصه‌ای منفی از شخصیتش را هم به نمایش میگذاشت. این موضوع علاوه بر اینک برای بازیگر جالب و چالش برانگیز به نظر می‌‌رسید اما در عین حال، سخت و دشوار هم بود.
با نقشهای منفی‌ام کنار آمده‌ام
* شما سال‌هاست در عرصه بازیگری حضوری فعال دارید اما عمده نقش آفرینی‌تان به کاراکترهای منفی خلاصه شده است. اینکه فقط نقشهای منفی به شما پیشنهاد میشود برای خودتان ناخوشایند نیست؟
با این موضوع کنار آمده‌ام و خیلی به آن فکر نمی‌کنم. معمولاً وقتی در یک تیپ جا بیفتی دیگر خلاص شدن از آن آسان نیست. شاید هم چهره و تناژ صدای من برای نقشهای منفی مناسب باشد. اتفاقاً یک بار هم تلاش کردم تا این قالب را بشکنم اما نتیجه خوبی نگرفتم. از آن جایی که در برخی پروژه‌‌ها کار انتخاب بازیگران با من بوده است یک بار به کارگردان پیشنهاد کردم که یک نقش مثبت را به من بدهد و او هم پذیرفت اما وقتی بازی‌ام را دیدم خودم هم خوشم نیامد، دیگر چه برسد به بیننده.
باید به سروش صحت میدان بیشتری داد
* بسیاری اعتقاد داشتند که کاراکتر جعفر در “لیسانسه‌ها” منفی نیست و همین می‌‌تواند یک اتفاق خوب در روند بازیگری‌تان باشد.
این دیگر به هنر و خلاقیت سروش صحت برمی‌‌گردد که چنین نقشه خوبی را به من سپرد. حیف است که از توانایی‌های امثال صحت به خوبی استفاده نمی شود. به نظرم به نویسندگان و کارگردانانی مثل سروش صحت باید فرصت و میدان بیشتری داد. کاراکتر جعفر ذاتاً کمدی نیست و اتفاقا خیلی زود عصبانی میشود و جوش می‌آورد اما حرکات و رفتار او در واکنش به سایر شخصیت‌ها و در یک مجموعه، خنده‌دار و جالب به نظر می‌رسد.
کمدی شبانه تلویزیون طرفدار دارد
* به نظرتان سریال‌های طنز شبانه هنوز مخاطبان خود را دارند؟
بله، اتفاقاً استقبال مخاطبان بیشتر هم شده است. البته به شرطی که سریال جذاب بوده و حرفهای تازه‌‌ای برای گفتن داشته باشد. مردم این روزها با مشکلات زیادی مواجهند و دوست دارند برای یک ساعت هم که شده گرفتاری‌هایشان را فراموش کنند و حال‌شان کمی خوب شود. اگر کمدی خوبی ساخته شود قطعاً با استقبال مخاطبان مواجه خواهد شد.
چرا سریال‌های قدیمی همچنان جذابیت دارند؟
* سؤالی که برای من بوجود آمده این است تلویزیون کماکان سریال‌های قدیمی را پخش میکند آیا هنوز جذابیت دارند؟
می‌دانم وقتی سریال‌های آی‌فیلم پخش میشود همه می‌بینند. سریال‌های قدیمی که همچنان جذابیت‌های خودشان را دارند. جالب است بدانید که سریال «اغما» سال‌های بعد از پخش اولیه در کنداکتور تلویزیون قرار گرفت و بعد از سریال‌های تازه رمضانی هم پخش شد باز هم جزو پربیننده‌ها بود. امروز جای عشق و دغدغه را روابط و مباحث مالی گرفته است. وقتی عشق رفت هنرمند، سریال‌ها و فیلم‌های ما رنگ و بوی روزمرگی به خودشان گرفتند.
* این روزها مشغول ایفای نقش در کدام سریال یا فیلم سینمایی هستید؟
در حال بازی در سریال “دلخوش»”به کارگردانی محمدرضا حاجی غلامی‌ام. این سریال برای پخش از شبکه پنج در حال ساخت است. پیشنهادات دیگری هم داشتم که به خاطر بازی در سریال دلخوش جواب منفی دادم.
“دلخوش” ۵۲ قسمتی با قالب اپیزودیک به تازگی وارد مرحله تولید شده است. داستان “دلخوش” درباره خانواده‌ای است که در تهران دچار مشکل و مسائلی شده‌اند و مجبورند که شهر را ترک کنند و به روستا بروند. این هجرت در واقع جریان‌هایی را برای این خانواده به‌وجود می‌آورد که داستانِ اصلی “دلخوش” را شکل می‌دهند. داستانی که از مصرف‌زدگی شهر به مولد بودن روستا و بحث تولید می‌رسد. “دلخوش” در قالب اپیزود ساخته خواهد شد اما مدل جدیدی که خط داستانی دارد و ما را از لحاظ شکل و شمایلِ قالبِ ساختاری‌اش به یاد “قصه‌های جزیره” می‌اندازد.
