در یادداشتی در روزنامه همشهری به قلم رسول بهروش، روزنامه‌نگار، آمده است: «مصاحبه اخیر بشار رسن، هافبک پیشین پرسپولیس در یک شبکه تلویزیونی قطری باعث دلخوری برخی هواداران فوتبال در ایران شده است. جان کلام این است که اینها می‌گویند چرا عرض ارادت رسن به پرسپولیس در این مصاحبه کم بود و چرا او گفت به دلایل فنی یا حتی رسانه‌ای راهی لیگ قطر شده است. از قرار معلوم این قبیل منتقدان انتظار داشتند رسن در شبکه تلویزیونی قطر بگوید: «لیگ شما خیلی مزخرف و سطح پایین است و من فقط به‌ خاطر پول بیشتر حاضر شدم با ترک پرسپولیس، به لیگ بنجل شما بیایم.» این انتظارات اما واهی است. ژاوی هرناندس با آن عظمتش وقتی برای کار به قطر رفت کلی از فوتبال این کشور تعریف کرد؛ در حالی‌ که خودش و حتی خود قطری‌ها می‌دانستند این حرف‌ها زائد است.

نمی‌شود برای کار راهی یک کشور دیگر شد و بعد دارایی جامعه میزبان را تحقیر کرد. شاید تنها کسی که در جهان می‌توانست این کار را انجام بدهد کارلوس کی‌روش بود (!) بقیه آدم‌ها به سفره‌ای که از آن نان برمی‌دارند احترام می‌گذارند.

باز خدا پدر و مادر بشار رسن را بیامرزد که مثل برخی مدعیان جگرسوخته ایرانی بلافاصله بعد از مواجهه با دلارهای نفتی لوگوی باشگاه جدیدش را ماچ نکرد. بشار ۳ سال‌ونیم در پرسپولیس بازی کرد، یک سر سوزن حاشیه نداشت و به‌ گفته مدیران خود باشگاه هر فصل قید استفاده از بند فسخ قراردادش را زد. یک جایی بالاخره تصمیم گرفت برود؛ مثل ترابی، علیپور، خلیل‌زاده، علی کریمی، امید ابراهیمی، پژمان منتظری و ۱۰۰نفر دیگر. تفاوت معنادار دستمزد دلاری و ریالی، این بازیکنان را وسوسه می‌کند و رسن هم از این قاعده مستثنی نیست. او به‌ عنوان یک بازیکن خارجی در فوتبال ایران چه باید می‌کرد که نکرد؟ کسی که با وجود مرگ مادرش کنار تیم ماند و کمک کرد، تعهدش را انجام نداده؟ خیلی از بازیکنان ایرانی قبل از عقد قرارداد با تیم جدید حتی حاضر نیستند یک جلسه تمرینی سبک برگزار کنند، چون نگران هستند در همان تمرین مصدوم شوند و باشگاه جدید زیر بار مداوا و پرداخت دستمزد نرود. در چنین فرهنگی، بشار رسن قبول کرد توافق با باشگاه قطری را تا بعد از فینال لیگ قهرمانان آسیا به تعویق بیندازد. بیش از این، دیگر چه انتظاری از او داشتید؟ اتفاقا کاش کمی از این مرام، در وجود برخی بازیکنان داخلی پیدا می‌شد.

می‌گویند چرا رسن آنجا از قطری‌ها تعریف کرده. مشکلی نیست، شما اگر فرصت کار در کشور خارجی را پیدا کردید، به کل مملکت آنها فحش بدهید تا عرق و تعصب‌تان به ایران ثابت شود! مشکل تاریخی ما این است که خیلی مواقع به حرف آدم‌ها نگاه می‌کنیم نه عمل آنها. رسن کارش را برای پرسپولیس کرد و یک روز بالاخره باید می‌رفت. یکی مثل مامه تیام به‌خاطر پول بیشتر، فقط ۶‌ماه بعد از حضور در استقلال از این تیم جدا شد و یکی مثل مهدی ترابی که خودش را عاشق سینه‌چاک پرسپولیس جا می‌زد، بعد از یک سال‌ونیم بازی برای این تیم شبانه به قطر گریخت. کاش اینها به اندازه بشاری که امروز فحش می‌خورد، وفا داشتند.»