کمتر کسی به دنبال اعتبار سنجی این ادعا رفته که بازیکنان پرسپولیس (یا استقلال) در دهه ۱۳۶۰ به معنای مطلق، نسبت به این تیم وفادار بودند و به هیچ پیشنهاد دیگری پاسخ مثبت ندادند.
فوتبال عوض شده، پول جای تعصب را گرفته، علاقه دوران بچگی اهمیتی در انتخاب تیم ندارد و جملاتی شبیه به این، جزو جدانشدنی اظهارنظرهای فوتبالی در محافل غیررسمی هستند. کلیشه هایی عجیب که شاید در نگاه اول منطقی به نظر بیایند اما اغلب ناقص هستند و پیام اشتباهی را می‌رسانند و جهت گیری طرفداران فوتبال را تحت تاثیر قرار می‌دهند و البته فشارشدیدی را به نسل فعلی فوتبالیست ها وارد می‌کند.
فوتبال ایران بیستمین سال حرفه ای گری را می‌گذراند. یعنی این ورزش حرفه فوتبالیست ها، شغل اول آن ها و اصلی ترین منبع درآمدشان قرارداد است و به همین خاطر آن ها باید تمام تمرکزشان را روی ارتقای سطح خود و ارائه بهترین نمایش به طرف دیگر قرارداد، بگذارند. حال اگر شغل را «فعالیتی که در ازای دریافت پول انجام می‌شود» تعریف کنیم، احتمالا منطقی به نظر خواهد آمد که اولویت هر فوتبالیستی برای انتخاب محل اشتغالش، مسائل اقتصادی باشد (همانطور که برای ما نیز چنین است).
اما چندین سال قبل تر، زمانی که هنوز اجازه نوشتن شماره بازیکنان فوتبال با زبان لاتین وجود نداشت، شرایط مالی فوتبالیست ها نیز متفاوت بود. برای نوجوان هایی که تازه طرفدار فوتبال شده‌اند، غیرقابل باور است که اعضای تیم، شب قبل از بازی را در یک هتل لوکس سپری نکنند، با اتوبوس به استادیوم نروند، وقتی وارد رختکن می‌شوند با لباس های آماده خود مواجه نباشند و یک ساعت قبل از بازی برای گرم کردن پای به زمین مسابقه نگذارند اما این ها همه واقعیت هایی است که در دهه ۱۳۶۰ خورشیدی وجود داشت و کم کم از صحنه فوتبال ایران رخت بر بست و برای همیشه رفت.
