صدیقه دریایی یکی از ستاره‌های تیم ملی ووشوی زنان ایران است که سهم درخور توجهی از موفقیت‌های این تیم در میادین آسیایی و جهانی دارد. او نیز یک سال گذشته را مثل بقیه ورزشکاران ملی‌پوش، به خاطر کرونا، خیلی سخت پشت سر گذاشته و خیلی حس‌و‌حال خوبی به لحاظ روحی ندارد. قهرمان ووشوی جهان در تنها مسابقه‌ای که در این مدت به میدان رفت، رقابت‌های لیگ باشگاه‌های کشور بود. او در این مسابقات برای تیم سپاهان مبارزه کرد که مسئولیت آن بر عهده خواهران بنام منصوریان بود و به قهرمانی رسید. به این بهانه برای دقایقی با دارنده پنج مدال طلای آسیا و جهان هم‌کلام شدیم. در ادامه گفت‌وگوی او را با «شرق» می‌خوانید.
از اوضاع و احوال این روزهای تیم ملی ووشوی بانوان شروع کنیم. شرایط این تیم با وجود کرونا چطور پیش می‌رود؟
از موقعی که کرونا آمده اردوهای ما تعطیل شده و فعلا برنامه خاصی نداریم. مسابقات قهرمانی آسیا را در اردیبهشت امسال پیش‌رو داشتیم که لغو شد. متأسفانه تا به الان کنفدراسیون ووشوی آسیا نتوانسته به خاطر تغییر جهش این ویروس، مسابقات را برگزار کند. سال آینده هم رقابت‌های قهرمانی جهان آمریکا را داریم که با این وضعیت سرنوشت این رویداد مهم هم معلوم نیست. واقعا ورزش‌کردن در این شرایط خیلی سخت است. خود من از زمانی که کرونا شروع شد، اصلا نتوانستم آن‌طور که باید تمریناتم را انجام بدهم. تازه من خودم در شهرستان آمل باشگاه اختصاصی دارم و زیر نظر همسرم که مربی ورزش‌های رزمی است کار می‌کنم، اما به هر حال وضعیت کرونا در استان مازندران از اول تا به الان قرمز بوده و همین کار را برای من دشوار می‌کند؛ به‌خصوص اینکه به خاطر این ویروس‌کشنده باید فشار روانی زیادی را هم تحمل کنیم. با همه اینها من در این مدت بیشتر تمرینات بدنسازی داشتم و تمرینات مبارزه‌ای هم را با کیسه انجام دادم. تنها برنامه‌ای که ما در این یک سال داشتیم، مسابقات لیگ بود که هفته گذشته برگزار شد.
با وجود کرونا سطح کیفی و کمی لیگ در مقایسه با سال‌های گذشته چطور بود؟
به لحاظ کمی چون کرونا بود، تعداد تیم‌های شرکت‌کننده نسبت به سال‌های گذشته خوب نبود؛ طوری که این موضوع حتی در مسابقات مردان هم دیده شد. ما پارسال با هفت تیم مسابقات را برگزار می‌کردیم اما امسال چهار تیم بیشتر نبودیم. بااین‌حال، از نظر کیفی واقعا سطح رقابت‌ها با وجود همین چهار تیم بالا بود. مهم‌تر از همه اینکه فدراسیون ووشو امسال تدارکات ویژه‌ای برای برگزاری مسابقات در نظر گرفته بود. دیزاین حرفه‌ای برای سالن مسابقات در نظر گرفته بودند. درست مثل تدارکات مسابقات آسیایی و جهانی بود. همین حرکت‌ها باعث شد بچه‌ها بعد از مدت‌ها انگیزه پیدا کنند و با هیجان خاصی به میدان بیایند.
ووشو جزء رشته‌هایی است که پوشش بانوان در آن کامل است و ایرادی به لحاظ شرعی ندارد، چرا مسابقات آن را پخش نمی‌کنند؟
متأسفانه این مورد یکی از دغدغه‌های اصلی ورزش زنان است که همه از آن رنج می‌برند. شما فکر کنید با این همه زحمتی که فدراسیون ووشو در این دوره برای لیگ کشیده بود، سالن را دیزاین کرده بودند، اگر مسابقات پخش می‌شد چقدر بازتاب پیدا می‌کرد. اسپانسرها سمت این رشته می‌آمدند. بالاترین رقم قراردادی که ما در لیگ ووشوی بانوان داریم ۴۰ میلیون است که اصلا قابل مقایسه با رقبای ما در سطح آسیا و جهان نیست.
داستان انتقادهایی که از شما در بازی با تیم دانشگاه آزاد شده بود چه بود؟ چه شد که به بازیکن این تیم باختید؟
ووشو جزء ورزش‌های سنگینی است که حتی در رقابت‌های جهانی هم هر مبارزه آن در یک روز برگزار می‌شود اما در لیگ، مسابقات ما دو روز بود و فشرده برگزار شد. من در روز اول شش مسابقه انجام دادم و همه را هم پیروز شد. در روز دوم اما مریض شدم و ضعف بدنی زیادی پیدا کردم. به همین خاطر مربیان تیم که خواهران منصوریان بودند، به من گفتند اصلا بازی نکن و نمی‌خواهد به خودت فشار بیاوری؛ چراکه ما با اختلاف همه تیم‌ها را برده بودیم. من اما به خاطر تیمم این موضوع را قبول نکردم و گفتم مسابقه می‌دهم. در بازی با تیم دانشگاه آزاد مقابل یکی از بازیکنان جوان و تازه‌کار این تیم قرار گرفتم و به او باختم. متأسفانه سرمربی دانشگاه آزاد بعد از مسابقات مصاحبه‌ای کردند و گفتند بازیکن جوان ما آمده قهرمان جهان را شکست داده. همین اظهارنظر ایشان باعث شد شوک بدی به تیم ما وارد شود. به‌هر‌حال بازی یک سرش برد است و یک سرش باخت. اگر بنا بر این صحبت‌هاست که ما هم باید بگوییم در روز اول آن‌قدر اختلاف امتیاز تیم ما با دانشگاه بالا بود که داوران می‌خواستند دیسکالیفه اعلام کنند. ای‌کاش مربیان حرفه‌ای ما از این اظهارنظرهای نسنجیده و غیرکارشناسی پرهیز کنند و این‌گونه فضا ورزش را خراب نکنند. بازیکنی که من به او باختم جزء جوانانی است که یک برنز کشوری دارد.
ووشوکاران زن ایران در چند سال اخیر خیلی خوب توانستند به واسطه افتخاراتشان، خودشان را در سطح جهانی و آسیایی مطرح کنند و مسیر لژیونرشدن را در پیش بگیرند. این شرایط برای شما مهیا نشده است؟
چرا اتفاقا من هم چند سال پیش زمانی که مجرد بودم از باشگاه‌های چینی پیشنهاد داشتم اما به دلیل اینکه به خانواده‌ام خیلی وابسته بودم، نتوانستم این پیشنهاد را قبول کنم. الان هم که متأهل شدم و زندگی مشترک هم شرایط خاص خودش را دارد. البته اگر امکانی فراهم شود که به همراه همسرم به چین بروم، چراکه نه. همسر من مربی ورزش‌های رزمی است. اگر بتوانیم هر دو با هم آنجا امکان فعالیت ورزش حرفه‌ای داشته باشیم، آن وقت دوست دارم لژیونرشدن را تجربه کنم.
