هرقدر رسانهها و اهالی فوتبال، فدراسیون را بابت تلاش برای رسیدن به میزبانی جام ملتهای آسیا ۲۰۲۷ مسخره میکنند، تاثیری ندارد. فدراسیون فوتبال لااقل در ظاهر نشان داده که عزمی جدی برای رسیدن به میزبانی دارد و هر روز در حال تکمیلتر کردن پرونده درخواست خود است.
در این راه فدراسیون در آخرین اقدام لیست ورزشگاههای منتخب خود برای میزبانی از جام ملتهای آسیا را برای ایافسی ارسال کرده است. در این لیست نام ۱۵ ورزشگاه به چشم میخورد. همزمان ویدیو کلیپی از این ورزشگاهها به عنوان هفتمین نماهنگ نامزدی کشورمان منتشر شد. در این ویدیو کلیپ استادیومهای فوتبال ایران به تصویر کشیده شده است.
در لیست فدراسیون فوتبال استادیومهای نقش جهان اصفهان، فولادشهر اصفهان، فولاد آرنا اهواز، غدیر اهواز، یادگار امام تبریز، آزادی تهران، تختی تهران، پارس شیراز، مس رفسنجان، شهید باهنر کرمان، شهدای مس کرمان، المپیک کیش، انقلاب کرج، امامرضا مشهد و ثامنالائمه مشهد به چشم میخورند. ورزشگاههایی که اگر ایران میزبانی رقابتها را در رقابت با هند و عربستان و قطر به دست آورد باید تا سال ۲۰۲۷ آماده شده باشند. یعنی ایران ۶ سال زمان دارد تا استادیومهایی که دراختیار دارد را نوسازی یا بازسازی کند.
نگاهی به لیست استادیومهای مدنظر فدراسیون نشان میدهد که از این بین تنها ۵ استادیوم در حال حاضر میتوانند میزبانی رقابتها را برعهده بگیرند؛ استادیومهای نقشجهان اصفهان، آزادی، امام رضا، فولاد آرنا و پارس شیراز. این در حالی است که رقابتهای فوتبال جام ملتهای آسیا ۲۰۱۹ در ۸ استادیوم کشور امارات برگزار شد. یعنی با زیرساختهای فعلی فوتبال ایران، ما آنقدرها هم از لحاظ استادیوم عقب نیستیم و این نکته را هم باید درنظر گرفت که ۶ سال زمان بسیار مناسبی برای رساندن ورزشگاههای مجهز فوتبال ایران به ۸ یا حتی ۱۰ استادیوم است.
به خصوص وقتی بدانیم دو استادیوم حاضر در لیست فدراسیون فوتبال در حال ساخت توسط بخش خصوصی هستند و آماده شدن آنها به راحتی یک پله ما را جلو میاندازد. در این بین چند استادیوم هم احتمالا صرفا به خاطر پر کردن لیست اضافه شدند وگرنه با وضعیت فعلی اصلا نمیتوان رویشان حساب باز کرد. نظیر ورزشگاه المپیک کیش که در واقع استادیوم نیست و تنها یک کمپ تمرینی است. مقایسه استادیومهای فعلی ایران با کشورهای رقیب در حال حاضر خبر از برتری آنها میدهد.
استادیومهای مجهز قطری که برای میزبانی جام جهانی ساخته شدهاند در سطح بهترین ورزشگاههای جهان هستند.کشور عربستان هم که سالهاست به داشتن استادیومهای مجهز مشهور است. هند هم از زمانی که بخش خصوصی این کشور در حوزه فوتبال سرمایهگذاری وسیعی انجام داده صاحب استادیومهای بسیار خوبی شده است. با تمام این تفاسیر بعید به نظر میرسد مدیران کنفدراسیون فوتبال آسیا برای اعطای میزبانی وضعیت فعلی استادیومها را مدنظر قرار بدهند.
آنها هم میدانند کشوری که میزبان میشود ۶ سال زمان دارد. احتمالا آنچه برای مدیران ایافسی اهمیت بیشتری دارد برنامه کشور متقاضی میزبانی برای آینده است. بارها روی این نکته تاکید شده که استادیومها بخش قابل حل مشکل فوتبال ایران در داستان میزبانی رقابتهای جام ملتهای آسیاست. هیچ عقل سلیمی نمیپذیرد که اگر کشوری عزم جدی برای بهبود شرایط استادیومهایش داشته باشد، نمیتواند در مدت زمان ۶ سال این کار را به انجام برساند.
اگر پول باشد و برنامهریزی، درست کردن چمن یک ورزشگاه یا تجهیز سالنها و نصب دوربین مداربسته و گیتهای ورودی چقدر زمان میبرد؟ راهاندازی کمپهای تمرینی هم اگر مشکل استادیومها حل شده باشد مساله دور از دسترسی نیست. در بخش زیرساختهای حملونقل و اسکان هم کشورمان مشکل بزرگ و غیر قابل حلی ندارد. با این تفاسیر آنچه در داستان میزبانی ایران سخت به نظر میرسد مسائلی در حوزه اجتماعی و امنیتی است که ورود زنان به استادیوم تنها یک نمونه آن است.